มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1170

เสียงร้องตะโกนดังมาจากเจอรัลด์ ที่ในตอนนี้ดวงตาแดงก่ำ เมื่อเขามองเลือดที่ไหลออกมาจากปากของเชสเตอร์

ส่วนโจชัวและท่านชายเฟนเดอร์สันนั้นรีบวิ่งเข้ามาทันที เชสเตอร์ที่สั่นสะท้านไปทั้งร่างพูดขึ้นด้วยเสียงขาดห้วง “นะ นายน้อย...มัน...มันเจ็บ...!”

เจอรัลด์เอามือปิดศีรษะส่วนที่ได้รับบาดเจ็บเอาไว้ พยายามเค้นเอาพลังของเขาออกมาเพื่อช่วยเขา พลางตะโกนออกมา “นายจะไม่เป็นไร! อยู่กับฉัน!”

“มะ มัน...สายเกินไป คะ คุณก็รู้ นายน้อย...ผม...ผมคิดว่าผมได้เจอโลล่าแล้ว...! ผ่านไปตั้งหลายปีแล้วนะ แต่เธอยังดูเหมือนเด็กอายุแปดขวบอยู่เลย... และ...รอยยิ้มของเธอ...เสียงหัวเราะของเธอ...ยังคงน่ารักเหมือนเดิม...!” เชสเตอร์ตอบ เสียงของเขาค่อย ๆ เบาลง เมื่อมีเลือดไหลออกจากปากมากขึ้น

“ผม...เห็นแล้ว...เธอพายเรืออยู่... เธอบอกกับผมว่าเราจะ...ไปดูพระอาทิตย์ตกดินด้วยกัน...เรา...ในที่สุดเราก็ได้กลับมาพบกันอีกครั้ง...ดีจังเลยนะ...!” เชสเตอร์ที่จวนจะสิ้นใจพูดขึ้นอีก ร่างที่สั่นสะท้านของเขาค่อย ๆ อ่อนแรงลงเรื่อย ๆ...

“ฉัน...คิดถึงเธอมาก...โลล่า...”

นั่นคือคำพูดสุดท้ายที่เชสเตอร์พูดออกมา ขณะที่มือของเขาหมดแรงลงอย่างช้า ๆ

“เชสเตอร์!” โจชัวตะโกนเรียก

แต่ไม่มีเสียงร้องเรียกใดที่จะช่วยได้ เชสเตอร์สิ้นใจไปแล้ว...

ถึงจะมีเหตุการณ์สะเทือนใจ แต่เทียร่ากลับเบือนหน้าหนีอย่างดูถูกเหยียดหยาม

แม้แต่เฮนดริกก็ยังมองด้วยสายตาดูถูกเหยียดหยาม ในขณะที่เขาคิดในใจ ‘เป็นแบบนี้ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ? ลองคิดดูสิว่า ทุกสิ่งทุกอย่างที่นายน้อยทำ จริง ๆ แล้วก็เพราะโกรธท่านปรมาจารย์แห่งพ่อมดศักดิ์สิทธิ์ ไม่ต้องสนใจไปหรอกว่าตอนนี้เขาจะตายไปแล้ว เพราะนั่นหมายถึงตำแหน่งปรมาจารย์แห่งพ่อมดศักดิ์สิทธิ์ในอนาคตจะต้องตกเป็นของ...’

ขณะที่เฮนดริกยิ้มเยาะอยู่ในใจ เจอรัลด์หันไปมองเทียร่า ขณะที่เขาพูดขึ้นด้วยความโกรธ “เขาเลือกจะเริ่มชีวิตใหม่แล้ว... เชสเตอร์เริ่มทำตัวดีขึ้นหลังจากที่เขาเคยทำผิดพลาด...ท่าน...ท่านทำแบบนี้กับหลานชายแท้ ๆ ของท่านได้ยังไง?!”

“เขาสมควรตาย เพราะได้สร้างความเสื่อมเสียงให้กับพ่อมดศักดิ์สิทธิ์!” เทียร่าตอบกลับเจอรัลด์ที่โกรธจัด