มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1179

“…เขาทำได้อย่างไรกัน…? ถึงแม้ว่าเขาจะสามารถฟื้นฟูกำลังภายในได้แล้ว แต่เขาก็ไม่น่าจะซ่อนพลังหยางของเขาจากฉันได้เลยนี่นา…! ต้องมีใครบางคนช่วยพาเขาหนีแน่! ทำไม…ทำไมจะต้องมีคนช่วยพาเขาหนีไปจากฉันด้วยล่ะ?! คนคนนั้น…คนคนนั้นจะต้องรู้แน่ ๆ ว่าฉันขาดเขาไม่ได้! คนคนนั้นกำลังท้าทายฉัน เขาต้องการให้ฉันทนทุกข์ทรมานต่อไป! แต่ฉันจะไม่ยอมให้นายหนีฉันไปได้หรอก เจอรัลด์! ถึงแม้ฉันจะต้องตามล่านายจนสุดหล้าฟ้าเขียวก็ตาม!” ควีนน่าบ่นพึมพำ ในขณะที่ตัวเธอสั่นจากอาการโมโหจนแทบจะควบคุมตัวเองไม่ได้ ดวงตาของเธอแดงก่ำด้วยความรู้สึกขมขื่นที่เกิดจากภายในใจ

แรงอาฆาตแค้นของเธอนั้นรุนแรงจนส่งผลให้บรรยากาศรอบ ๆ เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง โบสถ์ทั้งโบสถ์เหมือนกำลังถูกปกคลุมไปด้วยเกล็ดน้ำแข็งที่เย็นยะเยือก

ตอนที่เจอรัลด์เดินลงมาถึงเชิงเขา เขาก็ตัดสินใจหันหลังกลับไปมองโบสถ์แลงเวิร์นเป็นครั้งสุดท้าย…แต่เขากลับพบว่ามันกำลังถูกเผา เปลวไฟนั้นโหมกระหน่ำอย่างรุนแรง จนแผ่กระจายไปทั่งทั้งบริเวณของภูเขา

เจอรัลด์คาดเดาเอาไว้แล้วว่า โบสถ์แห่งนี้จะต้องถูกทำลายก่อนฟ้าสาง ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกเคารพนับถือในตัวเจ้าแห่งวิญญาณมากขึ้นกว่าเดิม เพราะท้ายที่สุดแล้ว คำพยากรณ์ของเขามักจะกลายเป็นจริงเสมอ!

ถึงกระนั้น เขาก็ยังสงสัยว่า ทำไมเจ้าแห่งวิญญาณถึงบอกเขาว่า ให้เขาระวังคนที่อยู่ใกล้ตัว…?

ไม่ว่ามันจะมีความหมายว่าอย่างไร เจอรัลด์ก็รู้ดีว่า เขาคงจะยังไม่ได้คำตอบในตอนนี้ เพราะฉะนั้น มันจึงไม่มีเหตุผลอะไรที่เขาจะมามัวเป็นกังวลกับมัน เขาจึงตัดสินใจเลิกคิดถึงเรื่องนั้น จากนั้นเขาก็ใช้ความมืดในช่วงเวลากลางคืนให้เป็นประโยชน์ และมุ่งหน้าเดินต่อไปจนถึงท่าเรือของเมืองฮาลิมาร์ค ถึงแม้เขาจะไม่ได้รับอนุญาติให้ใช้กำลังภายใน แต่ร่างกายของเขาก็แข็งแกร่งพออยู่แล้ว

และไม่นานนัก เขาก็เดินทางมาถึงท่าเรือ เขารีบขึ้นเรือโดยสารเพื่อไปให้ถึงฝั่ง จากนั้นก็ขึ้นรถไฟต่อไปยังเมืองลูเกาในทันที

อีกสามวันต่อมา เจอรัลด์ก็ได้มาเหยียบเมืองลูเกาในที่สุด

ตัวเมืองโดยรวมมีลักษณะไม่แตกต่างจากเมืองเล็ก ๆ ที่อยู่ในเขตของเมืองหลวงเก่าแก่ ถนนหนทางในเมืองเต็มไปด้วยตึกเก่าแก่โบราณตั้งเรียงรายอยู่ข้างทาง เจอรัลด์ยังได้เห็นศิลปะพื้นบ้านมากมายในเมืองนั้นอีกด้วย

ยกตัวอย่างเช่น การแสดงหุ่นเชิดพื้นบ้าน และขนมโบราณที่วางขายอยู่ตามท้องถนน

ขณะนั้นเอง ก็มีขบวนรถที่ดูหรูหราขับผ่านมาตามถนน จนผู้คนต่างพากันหันไปมอง

พอพวกเขาเห็นขบวนรถ คนที่กำลังเดินอยู่ในบริเวณนั้นต่างก็พากันหลีกทางให้ ดูจากความอลังการของขบวนรถนั้นแล้ว คงเดาได้ไม่ยากว่า คุณหญิงและคุณชายที่นั่งอยู่ในนั้น คงจะมาจากตระกูลที่ร่ำรวยและมีอิทธิพลอย่างแน่นอน เมื่อเป็นเช่นนั้น ผู้คนที่อยู่แถวนั้นจึงไม่กล้าที่จะเข้าไปใกล้มากจนเกินไป เพราะเขากลัวว่าจะหาปัญหามาใส่ตัวเองโดยไม่ได้ตั้งใจ

ทุกคนได้แต่เฝ้าสังเกตการณ์จากไกล ๆ ในขณะที่หญิงสาวสองคนกำลังก้าวลงมาจากรถคันหนึ่ง

เด็กสาวคนที่ดูอ่อนกว่าน่าจะมีอายุราว ๆ สิบแปดปีเห็นจะได้ ถึงแม้ว่าใบหน้าของเธอจะยังดูเด็กมาก แต่ร่างกายของเธอกลับดูตรงกันข้าม

สำหรับพี่สาวคนโต เธอน่าจะมีอายุประมาณยี่สิบสามปี เธอมีรูปร่างที่ค่อนข้างสูงและดูงดงาม

ความงดงามของพวกเธอดึงดูดความสนใจของผู้คนที่ยืนอยู่บริเวณนั้นในทันที พวกเขาอดไม่ได้ที่จะจับจ้องไปยังรูปร่าง และหน้าตาที่สวยงามจนน่าตะลึงนั้น!

“ช่างเป็นคู่พี่น้องที่สวยงามอะไรเช่นนี้!” ผู้คนที่ยืนอยู่ตรงนั้นพูด

“ฮึ่ม! ดูสิ พี่คุนดรี้! สายตาของผู้ชายพวกนั้นช่างดูน่ารำคาญจริง! แบบนี้พวกเราคงจะเดินซื้อของอย่างสบายใจไม่ได้แน่!” น้องสาวคนเล็กบ่น

คุนดรี้ พี่สาวคนโต ดูจะมีความเป็นผู้ใหญ่และสำรวมกว่าน้องสาวของเธอ ด้วยความเป็นกุลสตรี เธอจึงตอบน้องสาวของเธอว่า “ถ้าเธอไม่พูดอะไร ก็คงจะไม่มีใครว่าเธอว่าเป็นคนใบ้หรอกนะ พักหลังพี่รู้สึกอารมณ์ไม่ค่อยดี พี่ก็เลยชวนเธอออกมาเดินซื้อของด้วยกัน อย่าไปสนใจสายตาของพวกเขาแล้วไปเดินซื้อของให้มีความสุขกันดีกว่านะ!”

พอพูดจบ หญิงสาวทั้งสองก็สวมหน้ากากอนามัยและเดินจับมือกันไปยังร้านค้าที่อยู่ด้านหน้า

บอดี้การ์ดสองสามคนเดินตามหลังพวกเธอไปติด ๆ พวกเขาหันมาส่งสายตาให้ผู้คนที่กำลังจ้องมองพวกเธอเป็นการตักเตือน ด้วยเหตุนี้ เหล่าชายหนุ่มที่กำลังจ้องมองพวกเธออย่างตกตะลึง ต่างพากันละสายตาและรีบเดินจากไปในทันที

การมาของพวกเธออาจจะทำให้ผู้คนหันมาสนใจอยู่สักพัก แต่มันก็จบลงอย่างรวดเร็ว จากนั้นพวกเขาก็หันกลับไปทำสิ่งที่ทำไว่ก่อนหน้านั้นต่อ

ในตอนนั้นเอง เจอรัลด์ก็เดินออกมาจากร้านขายเสื้อผ้า ตอนนี้เขาได้เปลี่ยนมาสวมชุดลำลอง จากนั้นเขาก็เดินไปร้านขนม เพื่อหาขนมมารับประทานให้อิ่มท้อง

ถึงแม้ว่าเจอรัลด์จะเป็นคนที่ร่ำรวยมหาศาล แต่เขาอาจจะพาตัวเองไปพบกับปํญหาหากเขาทำตัวโอ้อวดและแสดงตนที่นี่ อีกอย่าง เขาไม่เคยรู้สึกมีความสุขที่ได้ใช้ชีวิตหรูหราฟุ่มเฟือยแบบนั้นเลยแม้แต่น้อย