มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1252

ทุกคนหันไปมองยาน่าด้วยความตกใจ และไม่อยากจะเชื่อในคำพูดของเธอ

“อย่าไปหลงเชื่อผู้ชายคนนี้นะคะ ทุกคน! ฉันเป็นคนที่รู้ความจริงว่าเขาไม่ใช่คุณคลอฟอร์ด! เขาชื่อเจอรัลด์ และเขาก็มาจากหมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งหนึ่งในมณฑลเงียบสงบ! เมื่อก่อนเขาก็เป็นแค่ไอ้ขี้แพ้จน ๆ คนหนึ่งเท่านั้น! ถ้าพวกคุณต้องการข้อพิสูจน์ ฉันจะสั่งให้คนไปหารูปเขาตอนเป็นเด็กมาให้ดูเดี๋ยวนี้เลย! และหลังจากนั้น พวกคุณจะต้องเชื่อคำพูดของฉันอย่างแน่นอน!”

รูปภาพที่เธอพูดถึงคือ รูปหมู่ที่ถ่ายไว้ตอนที่พวกเขายังเรียนด้วยกัน ยาน่าเป็นคนที่ชอบเก็บสะสมรูปภาพ และเมื่อสักครู่นี้ เธอก็สั่งคนของเธอให้ไปนำรูปนี้มาให้ที่งานเลี้ยง

เมื่อเธอนำรูปภาพไปให้ทุกคนดู พวกเขาก็เห็นรูปเจอรัลด์ตอนเป็นเด็กอยู่ในนั้นจริง ๆ!

“ถ้าอย่างนั้น เขาก็เป็นเพื่อนร่วมชั้นของคุณชูทจริง ๆ น่ะสิ! ดูชุดที่เขาใส่ตอนนั้นสิ มันดูโกโรโกโสมากเลย!”

ในขณะที่ทุกคนกำลังตะลึงงันกับสิ่งที่เกิดขึ้น จอร์เจียก็หัวเราะลั่นออกมา ก่อนจะพูดว่า “โธ่ ๆ เซเรนิตึ้ของฉัน! ไม่คิดเลยว่าเธอจะทำตัวต่ำตมได้ถึงเพียงนี้! เมื่อก่อนเธอเคยเป็นคนที่มีความคิดดีกว่านี้… ฉันรู้ว่าเธอยังรู้สึกเสียใจกับเรื่องที่มิล่าหายตัวไป นอกจากนั้นแล้ว คุณคลอฟอร์ดตัวจริงก็คงไม่ได้สนใจใยดีครอบครัวของเธออีกต่อไปแล้ว! ฉันเข้าใจดีว่าเธอคงอยากจะได้รับความเคารพนับถือจากผู้คนในแวดวงธุรกิจอีกครั้ง ในเมื่อเธอกำลังรู้สึกสิ้นหวัง แต่มันก็มีขอบเขตที่เธอจะทำเรื่องต่ำช้านะรู้ไหม? เราสองคนก็แก่มากแล้วนะ เซเรนิตี้ มันมีความจำเป็นที่จะต้องสร้างเรื่องหลอกลวงแบบนี้ขึ้นมาด้วยเหรอ?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น แขกในงานก็เริ่มมีท่าทีรังเกียจเจอรัลด์ และสมาชิกตระกูลสมิท ผู้คนที่เข้ามาดื่มอวยพรให้พวกเขาก่อนหน้านั้น ก็พากันเดินหนีออกไป สีหน้าที่ยิ้มแย้มกลับกลายเป็นบึ้งตึงขึ้นมาทันที

“ปลอมตัว? ทำตัวต่ำตม? จอร์เจีย ฉันว่าเธอควรจะระวังคำพูดของเธอหน่อยนะ! ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ แต่เขาเป็นคุณคลอฟอร์ดตัวจริง!” เซเรนิตี้โต้ตอบ

“นี่เธอยังจะดื้ออยู่อีกเหรอ? ฟังนะ ฉันไม่ว่าอะไรหรอก ที่เธอไปจ้างคนมาปลอมตัวเป็นคุณคลอฟอร์ด เพราะอยากได้รับความเคารพนับถือจากคนอื่น แต่ถึงกระนั้น เธอก็ควรจะจ้างคนที่มีหน้าตาหล่อเหลาพอ ๆ กับหลานเขยของฉันหน่อยสิ! ทำไมต้องไปจ้างคนหน้าตาแบบนี้มาด้วย?” จอร์เจียพูด ในขณะที่หัวเราะเสียงดังลั่น

“คุณยายพูดถูก! คุณคิดว่ามันเป็นความคิดที่ดีแล้วเหรอ ที่ไปจ้างไอ้ขี้แพ้จน ๆ แบบนี้มา? เขาไม่มีรัศมีของคนที่มีอำนาจอย่างคุณคลอฟอร์ดออกมาให้เห็นเลยด้วยซ้ำ! แล้วยังจะมิล่าอย่างนั้นอย่างนี้… ตระกูลสมิทก็เอาแต่พูดเรื่องของมิล่า! ไม่อยากจะเชื่อว่า พวกคุณยังคิดว่าคุณคลอฟอร์ดยังจะสนใจใยดีในตัวพวกคุณ หลังจากที่มิล่าได้หายตัวไปเป็นเวลาหลายปีแล้ว! พวกคุณคิดว่ามิล่าของพวกคุณเป็นนางฟ้าหรืออย่างไร?” ยาน่าพูดด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความอิจฉาริษยา เพราะครั้งหนึ่ง สามีของเธอก็เคยคุกเข่าขอมิล่าแต่งงานเหมือนกัน

“ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเธอมีปัญหาอะไร แต่เธอควรจะหยุดพูดถึงมิล่าแบบนั้นดีกว่านะ!” เจอรัลด์คำราม

“ฮะ! ถึงเธอไม่อยากให้ฉันทำ ฉันก็จะทำอยู่ดีนั่นแหละ! ตระกูลสมิทไม่ว่าจะเป็นวัยหนุ่มสาว หรือวัยแก่ ก็ไร้ยางอายด้วยกันทั้งตระกูล! ไม่คิดเลยว่าพวกคุณจะกล้าเอาไอ้ขี้แพ้จน ๆ มาปลอมเป็นคุณคลอฟอร์ด! พวกคุณอยากจะทำให้เรารังเกียจมากขนาดนั้นเลยเหรอ?!” ยาน่ายังคงพูดไม่หยุด พร้อมกับหันไปจ้องหน้าริต้าตาเขม็ง

ริต้าเองก็ลุกขึ้นยืนด้วยความโมโห ก่อนจะโต้ตอบว่า “เธอว่าใครไร้ยางอาย? ตัวเธอเองนั่นแหละ ที่ไร้ยางอาย!”