มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1266

“ป ปล่อยเขาเดี๋ยวนี้…!” เสียงตะโกนจากตระกูลสมิททั้งสามคนที่ถูกลักพาตัว และกำลังอยู่ในอาการหวาดกลัวตะโกน ก่อนที่เทียร่าจะจู่โจมเจอรัลด์ ที่ในขณะนี้กำลังโชกเลือดอีกครั้ง ดูเหมือนริต้าจะตะโกนเสียงดังกว่าพ่อและแม่ของมิล่าเสียอีก

“…ฮะ! ฉันไม่ยอมสิ้นเปลืองพลังของฉันไปกับขยะไร้ค่าอย่างนายหรอก! เพราะฉะนั้น… เฮ้ เชสเตอร์! เขาเป็นพี่ชายสุดที่รักของนายใช่ไหม? เร็วเข้า รีบมาฆ่าไอ้สารเลวคนนี้ ที่ไม่รู้ว่าอะไรดีที่สุดสำหรับตัวเองทีเถอะ! ไม่ต้องกังวลเรื่องลอร์ดผู้ยิ่งใหญ่หรอกนะ เพราะฉันจะรับผิดชอบทุกอย่างที่เกิดขึ้นเอง!” เทียร่าออกคำสั่ง

เห็นได้ชัดว่า คำวิงวอนขอความเมตตาของตระกูลสมิทไม่ได้ทำให้เทียร่ายอมอ่อนข้อลงเลยแม้แต่น้อย แต่มันกลับทำให้เธอรู้สึกโกรธแค้นมากขึ้นกว่าเดิม!

นอกจากนั้นแล้ว วิธีที่เทียร่าใช้ออกคำสั่งหลานชายของเธอ ทำให้มันดูเหมือนว่าเธอกำลังคุยกับสมาชิกธรรมดาทั่วไปของกลุ่มพ่อมดศักดิ์สิทธิ์ ไม่ใช่หลานชายแท้ ๆ ของเธอ... หากคิดดูดี ๆ คำว่า 'สุนัข' น่าจะใช้อธิบายความสัมพันธ์ของเชสเตอร์กับเทียร่าในตอนนี้ ได้ดีกว่า สุนัขที่เชื่อฟังและดุร้าย… เขาแทบไม่มีความเป็นหลานชายคนเก่าของหญิงชราอีกต่อไป!

ไม่ว่ากรณีใดก็ตาม เมื่อได้ยินคำสั่ง เชสเตอร์ที่ถูกปลุกให้คืนชีพขึ้นมาก็ลุกเป็นไฟด้วยความโกรธ และเริ่มเดินเข้าไปหาเจอรัลด์อย่างช้า ๆ ในทันที!

วินาทีที่เขายืนอยู่ต่อหน้าเด็กหนุ่มที่กำลังบาดเจ็บ เชสเตอร์ก็ต่อยหน้าเจอรัลด์อย่างแรง โดยไม่ลังเลเลยสักนิด! หมัดนั้นทำให้เจอรัลด์รู้สึกเหมือนเพิ่งวิ่งชนประตูกระจก และเขาก็เกิดอาการเวียนหัวทันที

แม้แต่ความแข็งแกร่งภายในของเชสเตอร์ก็ยังเพิ่มขึ้นอย่างเหลือเชื่อ… ช่างเป็นกระบวนการเปลี่ยนแปลงที่ทรงพลังจริง ๆ…!

“ต้องอย่างนั้นสิ! ดีมาก!” เทียร่าพูดพร้อมกับหัวเราะอย่างสะใจ มุมปากของเธอโค้งเปลี่ยนรูปเป็นรอยยิ้มที่ชั่วร้าย

“หึ.. รู้สึกอย่างไรบ้างล่ะ เจอรัลด์? กับการถูกคนที่นายมองว่าเป็นน้องชายทุบตีแบบนี้… รู้สึกอย่างไรที่รู้ว่า แม้แต่สุนัขอย่างเชสเตอร์ ก็มีพละกำลังมากพอที่ฆ่านายได้!”

เธอหยุดชะงักและยิ้มออกมาอย่างชั่วร้าย จากนั้นเทียร่าก็กลับมามีสีหน้าเฉยเมย ก่อนจะโยนกริชไปที่เท้าของเชสเตอร์

เธอหันไปมองหลานชายที่ยังมีใบหน้าอำมหิตอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะหันกลับมามองที่เจอรัลด์ และพูดว่า “ไม่ว่าจะอย่างไร นายก็จะต้องตายที่นี่อยู่แล้ว ฉันก็จะปล่อยให้เชสเตอร์เป็นคนจัดการเรื่องนี้ให้จบไป! ฉันหวังว่านายจะสนุกกับประสบการณ์ที่ต้องถูกฆ่า โดยน้องชายของตัวเองนะ! เชสเตอร์! นี่มันพี่ชายที่นายรักมาก ถึงขนาดกล้าที่จะทรยศฉัน! จงใช้กริชนั่นหั่นมันให้เป็นชิ้น ๆ เดี๋ยวนี้!”

เมื่อได้ยินคำสั่ง แววตาของเชสเตอร์ก็เย็นยะเยือก เขาหยิบกริชขึ้นมา ก่อนที่จะฟันเข้าที่แขนของเจอรัลด์อย่างโหดเหี้ยม! เจอรัลด์เองก็รู้สึกได้ว่าแขนของเขาเริ่มชา กลิ่นเลือดสด ๆ ลอยอบอวลไปในอากาศ

“เยี่ยมมาก เชสเตอร์! ตัดแขนของมันเดี๋ยวนี้!”

อย่างไรก็ตาม ต่างจากครั้งแรก เชสเตอร์ดูเหมือนจะลังเลใจ เมื่อเขาได้ยินคำสั่งในครั้งนี้ แม้ว่ากริชจะยังอยู่ในมือของเขา แต่เขาก็หยุดค้างอยู่ในท่านั้น ราวกับว่ามีพลังวิเศษบางอย่างขัดขวางไม่ให้เขากระทำการดังกล่าว!

เมื่อมองตรงเข้าไปในดวงตาของเจอรัลด์ เขาได้ยินเสียงที่ดังออกมาจากภายใน ‘ไม่! อย่าทำ!'

เมื่อเห็นเช่นนั้น เทียร่าก็ตะโกนว่า “นายทำบ้าอะไรอยู่ เชสเตอร์? รีบดึงสติกลับมา แล้วตัดแขนมันเดี๋ยวนี้!”

“ค ครับ อาจารย์…!” เชสเตอร์ตอบ ในขณะที่ร่างกายของเขาเริ่มสั่นอย่างควบคุมไม่ได้!

เชสเตอร์สูดหายใจเข้าลึก แล้วเริ่มยกกริชขึ้นอย่างช้า ๆ ...