มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1299

"พอได้แล้ว! เอาเธอไปขังไว้ในห้องของเธอ และคอยเฝ้าดูอย่าให้คลาดสายตา! ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ห้ามเธอออกจากห้องเด็ดขาด!” อีเร็ตตะโกน เมื่อได้ยินเช่นนั้น พนักงานรักษาความปลอดภัยสองสามคนก็วิ่งเข้ามา และพายูเมะไปที่ห้องของเธอทันที ตามคำสั่งของคุณหญิงกันเทอร์

ตอนนี้หลานสาวของเธอได้อยู่ภายใต้การควบคุมของเธอเรียบร้อยแล้ว อีเร็ตจึงมั่นใจว่า เธอจะต้องได้ในสิ่งที่เธอต้องการจากเจอรัลด์อย่างแน่นอน

เจอรัลด์เองก็กำลังวิ่งหนีออกจากถ้ำในความมืดอย่างรวดเร็ว หลังจากที่ได้รู้ข้อมูลเกี่ยวกับแผนการของคนทั้งสามกลุ่มที่ต้องการจะจับตัวเขา เขาจึงไม่กล้าที่จะอยู่ที่นั่นนานเกินความจำเป็นอีกต่อไป

แผนการของเขาในตอนนี้คือตามหาเชสเตอร์ก่อน แล้วจึงออกจากที่นี่ไปพร้อมกับเขา

อย่างไรก็ตาม ขณะที่เขากำลังจะออกจากชานเมือง และกลับเข้าสู่เขตเมือง จู่ ๆ เจอรัลด์ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเหยียบหญ้าดังมาจากป่ารอบ ๆ

เสียงนั้นทั้งดังและรวดเร็วจนใคร ๆ ก็อาจจะคิดว่ามันเป็นเสียงของสัตว์ที่ว่องไวมากชนิดหนึ่ง อย่างไรก็ตาม เจอรัลด์มีความรู้สึกว่านั่นอาจจะไม่ใช่เสียงของสัตว์ เจอรัลด์หยุดนิ่งอยู่กับที่ จากนั้นเขาก็เริ่มระวังตัวอย่างเต็มที่ เพื่อค้นหาว่าเขากำลังเผชิญหน้าอยู่กับอะไร หรือใครกันแน่

ถ้าจะให้พูดตามตรง ตอนนี้เจอรัลด์รู้สึกราวกับว่าอุณหภูมิรอบตัวเขาลดต่ำลง อะไรก็ตามที่อยู่ข้างนอกนั่น มันกำลังส่งความเย็นยะเยือกลงมาที่กระดูกสันหลังของเขา

'มันเป็นตัวบ้าอะไร หรือเป็นใครกันแน่ที่กำลังพุ่งเป้ามาที่ฉันในตอนนี้…?' เจอรัลด์คิดกับตัวเองขณะที่เหงื่อเม็ดโตไหลลงมาบนหน้าผากของเขาอย่างต่อเนื่อง ความกลัวที่เขากำลังรู้สึกอยู่นี้อาจเกิดขึ้นโดยสัญชาติญาณ และมันแตกต่างจากความรู้สึกที่เคยเกิดขึ้นกับเขามาก่อนอย่างสิ้นเชิง

ในที่สุด เจอรัลด์ก็เงยหน้าขึ้นช้า ๆ… และเขาก็ยืนอยู่ตรงนั้น

เขายืนอยู่ใต้แสงจันทร์สลัว ส่วนหัวใกล้กับยอดไม้ ชายที่สูงตระหง่าน และดูแข็งแกร่งกำลังยืนกอดอก ในขณะที่เขาจ้องลงมาที่เจอรัลด์ ใบหน้าของเขาเป็นสีม่วงดำ ในขณะที่ริมฝีปากของเขาเป็นสีม่วงเข้ม ดวงตาของเขาเป็นประกายสีแดง นอกจากเขาจะแผ่รัศมีความมืดออกมาจากร่างกายแล้ว เจอรัลด์สามารถอธิบายได้เพียงว่า เขาเหมือนกับซากศพไม่มีผิด!

ขณะที่เขายังคงจ้องมองเจอรัลด์โดยไม่ขยับเขยื้อนร่างกายเลยแม้แต่น้อย ตอนนี้เจอรัลด์ก็ได้รู้แล้วว่า ที่มาของความกลัวทั้งหมดของเขาคืออะไร ราวกับว่าตัวตนทั้งหมดของเขาถูกกดไว้ด้วยสายตาของชายร่างยักษ์ผู้นั้นเพียงคนเดียว

ด้วยความหวาดกลัวสุดขีด เจอรัลด์กำลังเดินถอยหลังออกมาสองสามก้าว ก่อนจะพูดว่า “…โฮแกน?”

ทันทีที่เขาพูดประโยคนั้นออกไป เจอรัลด์ก็เบิกตากว้าง ขณะที่เห็นร่างใหญ่ของโฮแกนกระโจนขึ้นไปในอากาศ… และค่อย ๆ ร่อนลงมาบนยอดกิ่งไม้ที่เปราะบาง! แม้ว่านั่นจะดูน่าประทับใจพอสมควร แต่เจอรัลด์ก็แทบจะไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง เมื่อโฮแกนใช้การกระดอนเล็กน้อยของกิ่งไม้ เพื่อพุ่งเข้าหาเจอรัลด์ด้วยความเร็วปานสายฟ้าแลบ!