มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1316

เมื่อถึงจุดนั้น ขนของเจอรัลด์ก็ลุกตั้งชันทั้งตัว และเขารู้ดีว่าเขาไม่อาจจะหลบหลีกการโจมตีครั้งนี้ได้ ด้วยเหตุนี้ เขาจึงรวบรวมพละกำลังที่มีอยู่เพื่อเตรียมรับแรงกระแทก!

เสี้ยววินาทีต่อมา มือขนาดมหึมาก็กระแทกร่างของเจอรัลด์อย่างเต็มแรง ทำให้เกิดการระเบิดของพลังงานและควันสีขาวที่ก่อตัวขึ้น จนส่งผลให้ร่างของเจอรัลด์กระเด็นถอยหลังไปในทันที! แรงกระแทกเพียงอย่างเดียว ทำให้เสื้อผ้าของเจอรัลด์ขาดเป็นชิ้น ๆ โดยเฉพาะส่วนด้านหลัง และในไม่ช้า หลังของเขาก็ชนเข้ากับกำแพงหินในบริเวณนั้น!

เจอรัลด์กระอักเลือดออกมาทันที คงไม่ต้องสงสัยอีกต่อไปแล้วว่าคนป่าเถื่อนฆ่าอาจารย์ที่บรรลุอาณาจักรโลกแห่งวิญญาณและคนอื่น ๆ ได้อย่างไร จากสิ่งที่เห็นตอนนี้ เจอรัลด์สามารถบอกได้ว่า การฆ่าพวกเขาคงจะง่ายพอ ๆ กับทุบกระเทียมด้วยพละกำลังอันมหาศาลของคนป่าเถื่อน! เขาแข็งแกร่งกว่าโฮแกนมาก!

หากไม่ใช่เพราะก่อนหน้านี้ เจอรัลด์เพิ่งเพิ่มความแข็งแกร่งของตัวเองอย่างรวดเร็ว โดยการเรียนรู้และใช้ทักษะวิชาท้องฟ้าพิโรธแล้วล่ะก็ เขาก็มีโอกาสที่จะตายได้จากการโจมตีในครั้งนี้

แต่ตอนนี้คงไม่ใช่เวลาที่เขามาจะคิดถึงเรื่องเหล่านี้ เจอรัลด์ใช้พละกำลังทั้งหมดที่เหลืออยู่ เพื่อดึงทักษะวิชาตัวเบาออกมาใช้ เพื่อหลบการโจมตีของชายร่างยักษ์ทันที ก่อนจะปีนขึ้นไปบนเพดานหินของห้องนั้นอย่างชำนาญและรวดเร็ว เมื่อเขาหาที่เกาะที่พอเหมาะได้แล้ว เขาก็กลั้นหายใจทันที

โชคดีที่สัตว์ประหลาดร่างยักษ์ที่อยู่ด้านล่างดูเหมือนจะไม่รู้ว่าเขาหายไปไหน เจอรัลด์เห็นได้ชัดเจนจากการที่เขาเริ่มวิ่งไปรอบ ๆ เพื่อมองหาเจอรัลด์! ช่างเป็นสถานการณ์ที่เลวร้ายอะไรเช่นนี้!

แม้ว่าตอนนี้เขาจะเหงื่อออก แต่เจอรัลด์ก็ยังรู้สึกดีใจ ที่อย่างน้อยเขาก็มีเวลาได้พักหายใจอยู่บ้าง… หรืออย่างน้อยนั่นคือสิ่งที่เขาคิด

เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าจี้หยกที่ห้อยคออยู่ จะหลุดออกจากเสื้อผ้าที่ขาดรุ่งริ่ง เนื่องจากเขากำลังห้อยต่องแต่งจากเพดาน!

แค่เรื่องนั้นเรื่องเดียวก็ดูจะน่ากังวลมากพอแล้ว แต่จี้ที่ห้อยออกมานั้นกลับกำลังส่องสว่างในทันทีอย่างห้ามไม่ได้!

มันไม่ต่างอะไรกับการเปิดไฟที่สว่างจ้าขึ้นมากลางห้องที่มืดสนิทอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ทำให้สามารถมองเห็นทุกสิ่งที่อยู่ภายในห้องนั้นได้ชัดเจนมาก

‘โอ้พระเจ้า แม้ว่าคุณจะไม่อยากช่วยฉัน แต่ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่คุณจะต้องทำร้ายฉันแบบนี้เลย!' เจอรัลด์คิดกับตัวเอง ขณะที่ชายร่างยักษ์ค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นเพื่อดูว่าแสงมาจากไหน

ตอนนี้ดวงตาของพวกเขาประสานกัน และภายในช่วงเวลาสั้น ๆ ของความเงียบสงัดระหว่างทั้งสองคนกลับรู้สึกเหมือนชั่วนิรันดร์ เจอรัลด์พบว่าตัวเองจดจ่ออยู่กับลักษณะทางกายภาพของคนป่าเถื่อน

'ก่อนหน้านี้ฉันคิดผิด เขาไม่ได้สูงหกฟุต แต่จริง ๆ แล้วเขาสูงเกือบเจ็ดฟุต! ผมของเขารกรุงรัง แถมยังมีหนวดเครารุงรังที่ปกคลุมใบหน้าเกือบทั้งหมดอีกด้วย! ดวงตาของเขาเป็นสีฟ้าสว่างผิดปกติ และกล้ามเนื้อของเขา… มันเหมือนกองเหล็กเสริมที่ทับถมร่างกายของเขาอยู่ และมันดูเหมือนจะเต็มไปด้วยพลังมหาศาล ที่พร้อมจะระเบิดได้ตลอดเวลา!'

นั่นคือสิ่งสุดท้ายที่เจอรัลด์สามารถประเมินได้ ก่อนที่คนป่าเถื่อนจะส่งเสียงคำรามออกมาอีกครั้ง

เจอรัลด์กลืนน้ำลายดังเอื้อก เขารู้สึกเหมือนอยากจะบินออกไปจากที่นั่นเสียให้ได้