มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1420

หลังจากที่ทำตามคำแนะนำของไซล่า เจอรัลด์ก็เพ่งสมาธิไปที่การปล่อยให้แมคคิวชั่นนำทางเขาไป โดยพื้นฐานแล้ว เพื่อให้กระบวนการนี้เกิดผล ร่างกายของเจอรัลด์จะต้องสลายหายไปจนหมดก่อน และเมื่อทำสำเร็จ แมคคิวชั้นก็จะเริ่มประกอบร่างของเขาขึ้นมาอีกครั้ง ด้วยเหตุนี้ จึงเป็นเรื่องธรรมดาที่เจอรัลด์จะต้องทนกับความเจ็บปวดแสนสาหัสอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

ด้วยเสียงระเบิดอย่างกะทันหัน กลางคืนดูเหมือนจะเปลี่ยนเป็นกลางวัน ทันใดนั้นสายฟ้าสีฟ้าก็พุ่งขึ้น ราวกับมันได้ฉีกท้องฟ้าออกจากกัน! หลังจากนั้น เสียงฟ้าร้องก็ดังสนั่นตามมาด้วยสายฟ้าที่ผ่าลงมารอบพื้นที่วงกลมที่เจอรัลด์ยืนอยู่ข้างใน!

แม้ว่าแรงมหาศาลที่เกิดขึ้นนั้นยังคงทำลายเฟอร์นิเจอร์ในห้องอย่างต่อเนื่อง แต่ไซล่าก็ยังมีสีหน้าที่สงบนิ่ง ในทางกลับกัน ปีเตอร์กลับรู้สึกกระวนกระวายมากจนหลังของเขาเปียกโชกไปด้วยเหงื่อเย็นยะเยือก

“ทุกอย่างจะเป็นไปด้วยดีใช่ไหม แองเจลิกา? ผมไม่รู้จริง ๆ ว่าผมจะทนดูทั้งหมดนี้ต่อไปได้อีกนานแค่ไหน!” ปีเตอร์ถามด้วยความเป็นห่วงอย่างมาก ท้ายที่สุดแล้ว เหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นในปัจจุบันค่อนข้างที่จะน่าหวาดกลัวไม่น้อยเลย

“หากเป็นปรมาจารย์คนอื่นที่เข้าไปในวงกลมเคลื่อนย้ายมวลสารนั้น ฉันคงรู้สึกกังวลใจเป็นแน่ แต่นี่เรากำลังพูดถึงเจอรัลด์ เขาไม่ใช่คนธรรมดา! ด้วยเหตุนี้ คุณวางใจเถอะนะว่าจะไม่มีอะไรผิดพลาดอย่างแน่นอน!” ไซล่าตอบ

วินาทีที่ประโยคของเธอจบลง การระเบิดของคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าอย่างรุนแรงทำให้ทั้งห้องสั่นสะเทือน…!

และสิ่งต่อมาที่ทั้งคู่รู้ก็คือ แสงสีฟ้าได้จางหายไปหมดแล้ว พร้อมกับเจอรัลด์

ตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมา เจอรัลด์รู้สึกเหมือนตัวเองติดอยู่ท่ามกลางศูนย์รวมแห่งความโกลาหล ในขณะที่เขารับรู้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นตลอดกระบวนการ แต่เขากลับไม่สามารถควบคุมสติสัมปชัญญะของเขาได้เลย

ราวกับว่าเขากำลังล่องลอยอยู่ในความมืดอันไร้ที่สิ้นสุด โดยมีเชือกที่มองไม่เห็นโอบรัดเขาไว้แน่นเป็นบางครั้งก่อนจะลากเขาลึกลงไปในเหวที่ลึกขึ้นเรื่อย ๆ...

ในที่สุด เจอรัลด์ก็สัมผัสได้ถึงแสงจ้าที่ส่องมากระทบเขา และในขณะนั้นเองที่เขาตระหนักว่าในที่สุดเขาก็สามารถควบคุมสติของตัวเองได้อีกครั้ง...

เขาลืมตาขึ้นอย่างช้า ๆ แล้วปิดลงอีกครั้งเมื่อถูกแสงแดดส่องกระทบ

หลังจากเอามือบังตาอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดเจอรัลด์ก็ลุกขึ้นมองไปรอบ ๆ ตอนนี้ดวงตาของเขาปรับเข้ากับแสงได้อย่างเต็มที่แล้ว

จากที่เขาสัมผัสได้ ตอนนี้เขาอยู่ในป่ารกร้างเล็ก ๆ ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยเมย์เบอร์รี่…

ด้วยสายตาและการได้ยินที่เหนือธรรมชาติของเขา เจอรัลด์สัมผัสได้ทันทีว่ามีกลุ่มนักศึกษากำลังเดินอยู่ข้างถนนไม่ไกลจากจุดที่เขาอยู่

หลังจากที่รวบรวมสติได้ เขาก็ครุ่นคิดอยู่สักพัก

…นี่ไม่ใช่ป่าข้างมหาวิทยาลัยที่เขาใช้จอดรถลัมโบกินีของเขาหรอกเหรอ? ดูจากความแห้งแล้งโดยรอบในตอนนี้… นี่หมายความว่ามันประสบความสำเร็จแล้ว! เขาย้อนอดีตได้แล้วจริง ๆ!

เมื่อคิดดูแล้ว นี่น่าจะเป็นช่วงเวลาที่เขายังไม่รู้ตัวว่าเป็นนายน้อยผู้ร่ำรวยด้วยซ้ำ… ในขณะที่เขายังคงไตร่ตรองเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาก็ตรวจสอบความแข็งแกร่งในปัจจุบันของเขาไปด้วย

ตามที่คาดไว้ การฝึกฝนและทักษะวิชาของเขาหยุดอยู่ในช่วงก่อนที่เขาจะเข้ารับศีลจุ่มจากสวรรค์ ด้วยเหตุนี้ การฝึกฝนและทักษะของเขาจึงยังไม่สูงเท่าในโลกปัจจุบัน อย่างไรก็ตาม มันคงไม่ใช่ปัญหามากจนเกินไปสำหรับเขาที่จะปกป้องตัวเอง เพื่อภารกิจที่เขาพยายามจะบรรลุในให้ได้ในครั้งนี้

ขณะที่เขามองลงต่ำ เขาก็สังเกตเห็นจุดแสงสีฟ้าเจ็ดจุดบนแขนของเขา เห็นได้ชัดว่านี่เป็นเครื่องเตือนใจของแมคคิวชั่น ว่าเขามีเวลาเพียงเจ็ดวันก่อนที่เขาจะถูกบังคับให้กลับไปยังโลกปัจจุบัน

เมื่อครบเจ็ดวันนั้นแล้ว เขาจะสามารถรับศีลจุ่มจากสวรรค์ได้จนถึงจุดที่แสงสีฟ้าจุดสุดท้ายจางหายไป...

ด้วยเหตุนี้ เจอรัลด์จึงพยายามจดจำข้อสำคัญเกี่ยวกับเวลาที่เหลืออยู่ของเขาให้ขึ้นใจ

เมื่อเขาคิดออกหมดแล้ว จิตใจของเจอรัลด์ก็เตือนเขาโดยอัตโนมัติถึงคนที่เขาฝันถึงมาโดยตลอด...

'มิล่า...!'

มิล่ายังคงอยู่ที่นี่ ณ เวลานี้ และเขาไม่คาดคิดเลยจริง ๆ ว่าเขาจะได้พบเธออีกครั้งภายใต้สถานการณ์เช่นนี้

'มันคงจะดีไม่น้อยหากฉันสามารถอยู่ในอดีตแบบนี้ได้ตลอดไป...' เจอรัลด์คิดกับตัวเอง

ขณะที่เขากำลังจะเร่งความเร็ว และเข้าไปในมหาวิทยาลัย จู่ ๆ เขาก็นึกขึ้นได้ว่า '...เดี๋ยวก่อน ยังมีบางอย่างที่ฉันยังไม่ได้ทำ!'