มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1514

เนื่องจากกองกำลังใหม่ของเจอรัลด์ยังมีขนาดที่ค่อนข้างเล็ก ผู้ที่เข้าร่วมจึงเริ่มปรึกษาหารือกันเกี่ยวกับเรื่องนี้ทันที ในที่สุดพวกเขาก็คิดว่ามันน่าจะเป็นการดีหากพวกเขาตั้งนิกายขึ้นมา ในการทำเช่นนั้น พวกเขาจะได้รับความเคารพนับถือจากผู้คน และสร้างชื่อเสียงให้กับตัวเองได้เป็นอย่างดี

น่าเสียดายที่หลังจากพวกเขาได้นำเรื่องไปปรึกษากับเจอรัลด์ เขาก็ปฏิเสธคำขอของพวกเขา โดยระบุว่ามันยังไม่ถึงเวลาที่เหมาะสมที่พวกเขาจะทำเช่นนั้น

อย่างไรก็ตาม หลังจากที่พวกเขาตัดสินใจที่จะเลื่อนหัวข้อการสนทนานี้ออกไป เจอรัลด์ก็ใช้โอกาสนั้น ตอนที่ทุกคนอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา เพื่อบอกกับพวกเขาว่าเขาจะอยู่บนยอดเขาเทียร์สันอีกสองสามวันเท่านั้น เขายังพูดอีกว่าไม่มีใครได้รับอนุญาตให้เข้าไปในภูเขาตลอดระยะเวลานั้น...

ในขณะเดียวกัน เพอร์ลาและลูกพี่ลูกน้องของเธอก็เตรียมพร้อมที่จะออกเดินทาง เพื่อไปที่ห้างสรรพสินค้าที่ขายเสื้อผ้าหรูหราแห่งหนึ่งของเมืองเจนน่า

“เธอแน่ใจเหรอเพอร์ลา…? คุณปู่บอกเองไม่ใช่เหรอว่าไม่อยากให้พวกเราออกไปไหนมากนัก…? เพราะพักหลังมานี้มีหญิงสาวในเมืองเจนน่าหลายคนหายตัวไป… ฉันกลัวว่าพวกโจรอาจจะเป็นคนที่ลักพาตัวพวกเธอไปก็ได้นะ! เพราะฉะนั้นเราควรจะระวังตัวให้มากกว่านี้ไม่ดีกว่าเหรอ…?” ลูกพี่ลูกน้องของเพอร์ลาพึมพำ

“ฉันรู้ ฉันรู้… แต่เธอลองคิดดูสิ จะมีใครในเมืองนี้กล้าแตะต้องเราอีกล่ะ?” เพอร์ลาตอบด้วยน้ำเสียงที่ยอมจำนน

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ลูกพี่ลูกน้องของเธอก็ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แน่นอนว่าเพอร์ลาพูดถูก เธอเป็นศิษย์ของอาจารย์คลอฟอร์ด แม้ว่ามันจะเป็นเพียงฉายาของเธอ แต่มันก็ถือเป็นฉายาที่ยอดเยี่ยมที่ทุกคนควรมี

ยิ่งไปกว่านั้น หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้น ตระกูลเชอร์วินก็ถูกเลื่อนตำแหน่ง โดยตอนนี้พวกเขาเป็นรองจากตระกูลแควนท็อคเท่านั้น

ราวกับว่านั่นยังไม่เพียงพอ บุคคลที่มีความสามารถที่ซ่อนอยู่ในเมืองเจนน่าจำนวนมากจะเข้าแถวด้วยความเคารพ เมื่อใดก็ตามที่พวกเขาเจอเพอร์ลา

เมื่อรู้เช่นนี้แล้ว คนสติดีที่ไหนยังจะกล้ายั่วยุคนจากตระกูลเชอร์วินอีก?

“นอกจากนี้ ฉันก็แค่จะออกไปหาเสื้อผ้าที่ดูดีมาเตรียมไว้ให้อาจารย์คลอฟอร์ดเท่านั้นเอง ในเมื่อเขาจะตั้งกองกำลังของตัวเองในอนาคต เขาจึงจำเป็นจะต้องมีเสื้อผ้าที่ดีใส่เป็นอย่างน้อย! พูดถึงเรื่องนั้นแล้ว คีเซล ฉันอยากให้เธอช่วยเลือกเสื้อผ้าให้เขาด้วยนะ ดูจากความสง่างามของเขาแล้ว ฉันสงสัยจังว่าเสื้อผ้าแบบไหนถึงจะดูเหมาะกับเขาที่สุด…”

หลังจากนั้น เด็กสาวทั้งสองคนก็พูดคุยและหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน จนกระทั่งพวกเธอเดินทางมาถึงห้างสรรพสินค้าที่ขายเสื้อผ้าที่หรูหราที่สุดในเมืองเจนน่า

ทันใดนั้น พวกเธอก็บังเอิญเจอกับคนที่น่ารำคาญ ขณะที่พวกเธอกำลังเดินเข้าไปข้างในอาคาร

“เธออีกแล้ว! โชคไม่ดีเลยนะที่ฉันต้องเจอเธอแบบนี้!” ผู้หญิงคนนั้นเย้ยหยัน ขณะที่กำลังขวางทางสองสาว ความอาฆาตพยาบาทสะท้อนอยู่ในดวงตาของเธอ