มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1551

กล่องไม้นั้นถูกห่อมาอย่างแน่นหนา ถึงกระนั้นคนอื่น ๆ ก็ยังมองเห็นรูปร่างที่เลือนรางของหญิงสาวผมยาวที่ขดตัวเป็นลูกบอลอยู่ข้างในได้

“ช่างน่าสนใจจริง ๆ! ดูเหมือนว่านายน้อยเทิร์นบูลจะกล้านำหญิงสาวมาประมูลจริง ๆ ด้วย!” เซียร์คำรามด้วยความโกรธเล็กน้อย

เธอไม่ใช่คนเดียวที่รู้สึกเช่นนั้น บางคนอาจต้องการทรัพย์สินเงินทองและอำนาจต่าง ๆ แต่หญิงสาวหลายคนที่อยู่ที่นี่ก็รู้จักพอ และพวกเธอก็ไม่เต็มใจที่จะยอมรับความจริงที่ว่า หนึ่งในเพศเดียวกันกับเธอถูกประมูลไปแบบนั้น!

ความโกรธและความไม่พอใจของพวกเธอเกิดขึ้นอย่างสมเหตุสมผลที่สุด เพราะไม่ว่าอย่างไรพวกเธอก็ไม่มีทางรู้สึกเป็นอื่นเมื่อได้เห็นคนเพศเดียวกันถูกวางโชว์เพื่อขายราวกับเป็นสิ่งของ

แม้ว่าหญิงสาวส่วนใหญ่จะโกรธอย่างไม่เก็บอาการ แต่บางคนก็ดูเหมือนจะมีความคิดเห็นที่ต่างออกไปด้วย นั่นคือเฟียที่กำลังพึมพำออกมาเบา ๆ “เธอจะไปรู้อะไร? สำหรับหนุ่มทายาทเศรษฐีแล้ว การลิดรอนสิทธิมนุษยชนคนอื่นไปก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรสำหรับเขาเลย! ลองพิจารณาสถานการณ์นี้จากมุมมองของนายน้อยเทิร์นบูลดูสิ แบบนั้นแล้ว ฉันแน่ใจว่าเธอจะเข้าใจสถานการณ์จากมุมมองของเขาได้!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ปฏิกิริยาตอบสนองแบบทันควันของเซียร์ก็มีเพียงแค่ความรู้สึกหวาดกลัวต่อมุมมองที่เฟียมีต่อชีวิต เซียร์หันมามองเธอแล้วพูดว่า “ว่าไงนะ? เธอพูดแบบนั้นออกมาได้ยังไง เฟีย? เธอไม่เห็นหรือว่าเขาเหยียดหยามและเลือกปฏิบัติต่อผู้หญิงขนาดไหน? ทำไมถึงได้แก้ตัวแทนเขาแบบนี้?”

ในขณะที่คนอื่น ๆ กำลังคิดเกี่ยวกับสถานการณ์ตรงหน้าไปต่าง ๆ นา ๆ เจอรัลด์ก็พบว่าตัวเองกำลังจ้องมองหญิงสาวผมยุ่งเหยิงในกล่องอย่างเงียบ ๆ

ในทางกลับกัน เบลไฟร์เพียงแค่เย้ยหยันออกมา “ผมเห็นสายตาอันร้อนแรงของทุกคนนะพวก! ฮ่าฮ่าฮ่า! เอาล่ะ มาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า! เรามาเปิดตัวหญิงสาวผู้นั้นให้ทุกคนได้ยลโฉมกัน!”

เมื่อเห็นเบลไฟร์โบกมือ ลูกน้องทั้งสี่คนที่มาเยือนตั้งแต่แรกก็เริ่มดึงผ้าคลุมสีขาวออกให้พ้นจากกล่องดังกล่าว… เมื่อประตูกรงถูกเปิดออกอย่างช้า ๆ ทุกคนก็พบว่าตัวเองกำลังจ้องมองไปที่หญิงสาวที่อยู่ในนั้น

หญิงสาวผู้นั้นนั่งอยู่ตรงกลางกรง เธอสวมชุดยาวสีขาวราวหิมะ และกำลังกอดเข่าด้วยแขนที่เรียวงามดูนุ่มนวล แม้ว่าเธอจะซบหน้าอยู่ระหว่างหัวเข่า แต่ก็สามารถเห็นได้ด้วยตาเลยว่าเธอกำลังร้องไห้ ไม่มีใครรู้ว่านั่นเป็นเพราะเธอไม่มีเรี่ยวแรงเหลือแล้วหรือไม่ แต่เสียงร้องไห้ของเธอนั้นแผ่วเบามากเสียจนมีเพียงไหล่ที่งดงามของเธอเท่านั้นที่สั่นไหวบ้างเป็นบางครั้ง

“เอาล่ะ เงยหน้าขึ้นให้กล้องเห็นหน่อย! หน้าเธอจะได้แสดงอยู่บนหน้าจอยักษ์นั่น!” เบลไฟร์ตะโกน

เมื่อเห็นว่าหญิงสาวยังคงนิ่งเฉย ลิ่วล้อคนหนึ่งของเบลไฟร์ก็ตวาดขึ้น “นี่ นังชั่ว! ไม่ได้ยินที่นายน้อยเทิร์นบูลสั่งเหรอ?!”

ผู้หญิงคนนั้นได้แต่คร่ำครวญด้วยความอัปยศอดสู เมื่อใบหน้าที่เปื้อนน้ำตาของเธอถูกเปิดเผยต่อฝูงชน ลิ่วล้อคนนั้นของเขากระชากผมของเธอ บังคับให้เธอเผชิญหน้ากับเลนส์กล้อง