มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1555

คนอื่น ๆ ต่างก็เบิกตากว้างด้วยความไม่เชื่อเช่นกัน ในที่สุดก็ตระหนักได้ว่าบุคคลที่อยู่บนเวทีไม่ใช่ใครอื่น นอกจากคุณคลอฟอร์ดแห่งพระราชวังซาคราโซลิสนั่นเอง!

ขณะที่ทุกคนยังคงตกตะลึงอยู่ในขณะนั้น คาร์ลอสก็ทำลายความเงียบด้วยการพูดว่า “คุณคลอฟอร์ด เราควรทำอย่างไรกับบุคคลนี้ดี?”

จากวิธีที่เขาพูด เห็นได้ชัดว่าคาร์ลอสไม่สนว่าหลังจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น และคนอื่น ๆ บนเวทีที่อยู่กับเจอรัลด์ต่างก็คิดเช่นเดียวกัน

มีเพียงคนเดียวที่ลังเลเล็กน้อยในตอนแรก นั่นก็คือเยชัว ผู้ซึ่งวางแผนจะแนะนำเจอรัลด์ไม่ให้ไปยุ่งกับตระกูลเทิร์นบูลส์ เพราะอย่างไรเสียพวกนั้นก็เป็นตระกูลหลักอันดับต้น ๆ ที่เป็นผู้กุมความมั่งคั่งของยานัมไปมากกว่าครึ่งหนึ่ง! ยิ่งกว่านั้น คนในตระกูลเทิร์นบูลยังเป็นพระญาติของกษัตริย์แห่งยานัมอีกด้วย! ช่วงเวลาเพียงไม่นานตระกูลนั้นก็มีอำนาจที่หยั่งรากลึกที่นั่นได้แล้ว...

ด้วยเหตุนี้ การที่คุณคลอฟอร์ดเพิ่งฆ่าลูกชายคนเดียวของฮูเปอร์ เทิร์นบูล ไม่ทำให้เกิดผลลัพธ์อื่นใดนอกจากความหายนะ!

ถึงกระนั้น หลังจากตระหนักได้ว่าคาร์ลอสและคนอื่น ๆ นับถือเจอรัลด์มากเพียงใด และในเมื่อสถานการณ์เลยเถิดมาถึงขั้นนี้แล้ว เขาก็ทำได้เพียงใช้เจอรัลด์เป็นที่พึ่งเดียวของเขา

'ฉันเดาว่าตอนนี้เราได้กลายเป็นศัตรูกับตระกูลนั้นไปแล้ว... งั้นก็ช่างมันเถอะ!' เยชัวคิดกับตัวเอง

ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด เลน็อกซ์ก็ทราบดีอยู่แล้วว่านักฆ่าที่อยู่ต่อหน้าเขาล้วนมีความสามารถและทรงพลังมาก ในเมื่อเป็นเช่นนั้น วินาทีที่เขาได้ยินคำถามของคาร์ลอส เขาก็คุกเข่าลงด้วยความตกใจทันที ก่อนจะเอ่ยปากอ้อนวอนอีกฝ่าย “ด ได้โปรด…! ได้โปรด อย่าฆ่าผมเลย…!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจอรัลด์ก็หันมามองเขาก่อนจะเย้ยหยัน “นายมันก็เป็นแค่สุนัขรับใช้ไม่ใช่หรือไง? มีค่าพอที่จะให้ฉันฆ่านายเหรอ?”

เมื่อชายวัยกลางคนรู้สึกว่าเจอรัลด์เริ่มเหยียบศีรษะของเขาเบา ๆ เลน็อกซ์ก็ได้ยินเด็กหนุ่มพูดว่า “เอาล่ะ ฟังให้ดี… ฉันต้องการให้นายส่งซากศพของเบลไฟร์กลับไปยังตระกูลเทิร์นบูล… หลังจากนั้น ก็บอกพวกเขาว่า หากพวกเขายังคงสานสัมพันธ์กับตระกูลคลอฟอร์ดแห่งยานัม นี่จะเป็นเพียงจุดเริ่มต้นสำหรับพวกเขาเท่านั้น!”

คำพูดเย็นชาของเจอรัลด์ทำให้เลนอกซ์สั่นสะท้านในทันที ทำให้ชายผู้ซึ่งกำลังหวาดกลัวพยักหน้าตอบรับอย่างรวดเร็ว

“ไสหัวไปเดี๋ยวนี้!” เจอรัลด์คำรามอย่างออกคำสั่ง จนเลนอกซ์รู้สึกราวกับว่าวิญญาณของเขาเพิ่งถูกแทงจนทะลุ

เขาคลานไปหาชิ้นส่วนศพของเบลไฟร์อย่างรวดเร็ว จากนั้นชายคนนั้นก็อุ้มร่างดังกล่าวขึ้น ก่อนจะวิ่งหนีไปยางยางหัวซุกหัวซุน

ในตอนนั้นเอง กีย่าก็ได้สลบไป เนื่องจากเหตุการณ์กลับตาลปัตรอย่างกะทันหัน

เมื่อตระหนักเช่นนั้น เจอรัลด์จึงออกคำสั่งว่า “คาร์ลอส! พาคุณหนูควาร์ริงตันไปพักผ่อนเสียหน่อย!”

แต่ในวินาทีที่คำสั่งของเขาสิ้นสุดลง หางตาของเขาก็เหลือบไปเห็นแผ่นหลังของคนที่คุ้นเคย... แม้ว่าเธอจะยืนอยู่ชายขอบฝูงชน แต่เจอรัลด์ก็จำเธอได้เตะตา และเขาก็เริ่มสั่นสะท้านไปทั้งตัวในทันที...

เธอดูเหมือนจะอยู่กับสหายของเธอ และทั้งสองคนก็นุ่งห่มด้วยเสื้อผ้าสีขาว แม้จะอยู่ค่อนข้างไกล แต่เจอรัลด์ก็รับรู้ได้ว่ากริยาท่าทางที่ดูราวกับเป็นเทพยดาของพวกเธอนั้นช่างบริสุทธิ์เพียงใด...

ถึงกระนั้น กริยาท่าทางเช่นนั้นของเธอไม่ได้เป็นสิ่งที่ดึงดูดความสนใจของเขาเลย ขณะที่มองดูหญิงสาวที่สูงกว่าและผอมกว่าคนที่ขนาบข้าง ตอนนี้เจอรัลด์ก็ยิ่งมั่นใจมากขึ้นกว่าเดิมว่านั่นคือเธออย่างแน่นอน!

แผ่นหลังนั้น… มันเป็นของมิล่า!

“…น นี่…” เจอรัลด์พึมพำกับตัวเอง เปลือกตาของเขากระตุก ขณะที่เขาเฝ้าดูร่างที่น่าทึ่งทั้งสองค่อย ๆ หมุนตัวเพื่อจากไป

เขาทราบดีว่าเขาเคยเข้าใจผิดว่าคนอื่นเป็นมิล่ามาหลายครั้งแล้ว ซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมคราวนี้เขาถึงไม่แสดงออกอย่างหุนหันพลันแล่น

อย่างไรก็ตาม ในท้ายที่สุด เขาก็ไม่สามารถรั้งตัวเองไว้ได้ ในขณะที่เขากระโดดลงจากเวทีและลงไปอยู่บริเวณด้านหลังคนทั้งสองที่ผละไป!

เจอรัลด์ยังคงกระวนกระวายเล็กน้อย เขาไขว้มือไว้ด้านหลังเพื่อพยายามสงบสติอารมณ์ก่อนจะพูดว่า “เดี๋ยวก่อน สุภาพสตรีทั้งสอง!”

ผู้หญิงที่เตี้ยกว่าเล็กน้อยหยุดเดินแล้วตอบอย่างเย็นชาว่า “คุณมีอะไรหรือ? เราไม่ได้ทำอะไรให้คุณต้องขุ่นเคืองใจหรอกใช่ไหม?”

“แน่นอน ไม่ใช่แบบนั้นหรอก แต่…เพียงแต่ว่าหญิงสาวที่อยู่ข้าง ๆ คุณนั้น คล้ายกับหญิงสาวที่ผมรักเป็นอย่างมาก… เธอหายไปหลายปีแล้ว เข้าใจไหม ผมตามหาเธอจนทั่ว…”

เจอรัลด์อดไม่ได้ที่จะพูดความในใจออกไป หญิงสาวที่ตัวสูงกว่าจึงตอบว่า “ในโลกใบนี้มีคนที่หน้าเหมือนกันมากมายค่ะ คุณผู้ชาย ทราบว่าคุณคิดถึงเธออย่างสุดซึ้ง เราขอเสียใจด้วย แต่เราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน!”

แม้ว่าเธอจะตอบแบบสบาย ๆ แต่เจอรัลด์กลับพบว่าตัวเองไม่สามารถกลั้นน้ำตาไว้ได้ ความรู้สึกที่อยู่ลึกลงไปพลุ่งพล่านอยู่ในกายเขา

ดวงตาของเขาแดงก่ำ เขาต้องใช้พละกำลังและความกล้าหาญอย่างเหลือล้นเพื่อที่จะเปล่งเสียงของตัวเองออกมาอีกครั้ง...

“…ม-มิล่า…! นี่มัน… เป็นคุณจริง ๆ ด้วย…!”

‘แผ่นหลังนั่น… สุ่มเสียงของเธอ…! แน่นอนว่าเธอคือมิล่าจริง ๆ…!'

คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะบังเอิญเจอมิล่าที่นี่… มันอยู่เหนือความคาดหมายไปไกล! ช่างบังเอิญเสียจนเขายังสงสัยว่าตัวเองกำลังฝันอยู่หรือเปล่า!

ตอนนี้มั่นใจแล้วว่าเป็นเธอ เจอรัลด์จึงขยับเข้าไปใกล้ผู้หญิงร่างระหงมากขึ้น ก่อนจะพูดว่า “มิล่า นี่ผมเอง! เจอรัลด์!”