มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1558

ตระกูลเทิร์นบูล เป็นตระกูลที่ดำรงอยู่มานานหลายศตวรรษ และมีคนที่ยอดเยี่ยมและมีอำนาจมากมายในตระกูล ซึ่งมีภูมิหลังที่มีอิทธิพล ด้วยเหตุนี้ พวกเขาจึงกระทำการต่าง ๆ ด้วยความบุ่มบ่ามอยู่เสมอ เนื่องจากไม่มีใครสามารถต่อต้านพวกเขาได้

ฮูเปอร์ไม่เคยคิดมาก่อนว่าลูกชายของเขาจะตายอย่างน่าสยดสยองเช่นนี้ ฮูเปอร์กอดศพลูกชายที่ถูกหั่นเป็นหลายชิ้น ความโศกเศร้า ความเกลียดชัง และความโกรธเกรี้ยวเริ่มก่อตัวขึ้นในหัวใจของเขา...

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของเขา ทุกคนจึงถอยหลังไปสองสามก้าวทันที

ฮูเปอร์ยังคงตัวสั่นอยู่ จากนั้นหันไปมองเลนอกซ์ ขณะที่เขาตวาดออกมา “…ใคร… ใครกันที่เป็นคนลงมือฆ่าลูกชายของฉัน…?!”

เลนอกซ์ตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว จากนั้นตอบว่า “คนที่ลงมือ… คือคนที่ตระกูลของผมตามหามาโดยตลอด! เจอรัลด์เป็นคนทำเรื่องนี้!”

"…อะไรนะ?! เจอรัลด์?!” ฮูเปอร์คำราม นัยน์ตาของเขาตอนนี้กลายเป็นสีเลือด เจตนาสังหารหลั่งออกมาจากทุกอณูบนร่างกายของเขา

เมื่อเห็นสถานการณ์โดยรวมแล้ว ชายวัยกลางคนที่แต่งตัวหรูหราซึ่งนั่งอยู่ข้าง ๆ ก็ประกาศขึ้นมาว่า “ผมขอแสดงความเสียใจอย่างสุดซึ้งต่อคุณและตระกูลของคุณด้วย ฮูเปอร์… ไม่ว่ายังไง ฉันจะล้างแค้นให้หลานชายของฉัน ฉันจะสั่งให้คนจากกองทัพจับตัวเจอรัลด์คนนั้นมาให้ได้! ทันทีที่เราได้ตัวเขา ฉันจะต้องทรมานเขาอย่างสะสมแน่นอน!”

เมื่อหันไปมองชายวัยกลางคนซึ่งเป็นเชื้อพระวงศ์ ฮูเปอร์ที่ดูคลุ้มคลั่งก็ตอบว่า “ไม่จำเป็นต้องทำอย่างนั้น! ทันทีที่ได้ตัวเขามา ตระกูลเทิร์นบูลจะกินเนื้อทุกตารางนิ้วของเขา และดื่มเลือดของเขาให้หมดทุกหยด!”

ขณะที่เขาเริ่มร้องไห้จนน้ำตาเป็นสายเลือด จู่ ๆ ก็มีเสียงหนึ่งตะโกนขึ้นมาว่า “นายคิดจริง ๆ เหรอว่านายสองคนจะจับเจอรัลด์ได้? พวกนายนี่โง่เง่าจริง ๆ! ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมลูกชายของนายถึงได้ตายอย่างน่าสยดสยองแบบนี้! ไม่ว่านายจะโกรธแค้นเด็กหนุ่มคนนั้นขนาดไหน นายก็ไม่จำเป็นต้องเสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์ไปกับการพยายามจับตัวเขาเลยสักนิด เพราะเขาอาจจะเป็นฝ่ายมาหานายเองด้วยซ้ำ! ฮ่าฮ่าฮ่า! ไอ้พวกโง่ ไอ้โง่เอ๊ย! ฉันพนันได้เลยว่าเขาคิดจะสังหารหมู่พวกนายทุกคน และบีบบังคับให้ฉันต้องเผยตัวก็ยังได้! ไม่ว่าจะยังไง ตระกูลเทิร์นบูลของนายก็ไม่มีโอกาสที่จะหลีกหนีความเคียดแค้นของเขาได้พ้นหรอก คำขู่ของนายก็ใช้ไม่ได้ผลกับเขาเช่นกัน เพราะสำหรับเขาแล้ว การฆ่านายก็ง่ายพอ ๆ กับการฆ่าแมลงตัวเล็ก ๆ นั่นแหละ!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ทุกคนจึงหันไปมองที่มาของเสียง... และที่นั่น ชายชราผู้หนึ่งซึ่งสวมเสื้อคลุมสีดำกำลังเดินมาหาพวกเขาช้า ๆ จากกลางห้องจัดเลี้ยงแห่งชาติ...

เลน็อกซ์เป็นคนที่สองที่เห็นเขา เหงื่อของเขาเริ่มชุ่มออกมา ขณะที่เขาพูดว่า “น นายท่าน…!”