มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1589

มาถึงเวลาที่ยูเซฟต้องทำอะไรสักอย่างต่อสิ่งที่เขาเพิ่งเห็น มันก็สายเกินไปแล้ว

ลำแสงนั้นยากที่จะป้องกันเพราะมันมาอย่างกระทันหัน

แสงกระทบเท่ากับดวงตาของเขาโดยตรง และทำให้เขาเซถอยหลังไปสองสามก้าว หัวของเขาหมุนอย่างบ้าคลั่งและล้มลงกับพื้น

เจอรัลด์ใช้โอกาสนี้วิ่งโดยการพาโนริไปด้วย

“ไอ้สารเลว แกกล้าดียังไงมาเล่นสกปรกกับฉัน! วันนี้ ฉัน ยูเซฟ แมคโคว์สกี้จะฉีกแกให้เป็นชิ้น ๆ!”

พลังวิญญาณของยูเซฟได้รับความเสียหายอย่างหนัก ตอนนี้เขาได้แต่มองแผ่นหลังของเจอรัลด์ที่กำลังวิ่งหนีไปอีกทางอย่างไม่เต็มใจนัก แต่เขาทำได้เพียงกัดฟันด้วยความเกลียดชังเท่านั้น

เจอรัลด์ไม่อาจรอช้าได้อีกต่อไป

เขารู้ว่าพลังของเขาอ่อนแอเกินไป แม้จะได้รับความช่วยเหลือจากตาทิพย์ของเขา เขาก็ทำได้เพียงหยุดยั้งยูเซฟไว้ชั่วคราวเท่านั้น ตอนนี้ไม่อาจซ่อนตัวได้อีกต่อไป

สิ่งเดียวที่เขาทำได้ คือพึ่งพาแผนที่และเข้าไปในหุบเขาใต้พิภพ แล้วใช้ค่ายกลที่มีอยู่ที่นั่นให้เป็นประโยชน์ กับค่ายกลเหล่านั้นจะช่วยสกัดกั้นไม่ให้ยูเซฟเข้าถึงตัวพวกเขาได้

ระหว่างทางเจอรัลด์ตรวจสอบแผนที่อย่างละเอียด และประทับรายละเอียดทั้งหมดบนแผนที่ลงในสมองของเขาแล้ว

จากนั้นเขาก็ทำลายแผนที่ทิ้งไป

เขาพาโนริไปด้วย พวกเขาเข้าไปในหุบเขาซึ่งปกคลุมไปด้วยหมอกหนาทึบ

“ฮู้ เราน่าจะอยู่ที่ไหนสักแห่งในใจกลางของหุบเขาใต้พิภพ ยูเซฟ แมคโคว์สกี้ไม่น่าจะตามมาทันหรอกใช่ไหม?”

โนริพูด ขณะที่เธอหอบอย่างหนัก ดวงตาสอดสายสำรวจสภาพแวดล้อมที่น่าขนลุก

"ไม่เสมอไปหรอก ยูเซฟ แมคโคว์สกี้ไม่ใช่คนที่จะรับมือได้ง่าย เราระวังตัวไว้จะดีกว่า!”

เจอรัลด์พูดพลางขมวดคิ้ว

ในเวลาเดียวกัน เขาสำรวจสภาพแวดล้อมอย่างระมัดระวัง

ตั้งแต่วินาทีที่พวกเขาเข้าสู่หุบเขาใต้พิภพ เจอรัลด์ก็สามารถหลบค่ายลมรณะได้มากมายด้วยความช่วยเหลือของแผนที่ ถึงกระนั้น แผนที่ก็ไม่ได้บอกทุกอย่าง ระหว่างทาง เพราะเขาต้องเผชิญกับสัตว์อสูรโบราณจำนวนไม่น้อยซึ่งนั่นสร้างปัญหาให้กับเขา

ตัวอย่างเช่น เพราะเขาได้เผชิญหน้ากับงูหางกระดิ่งเยลโลว์สโตนเมื่อครู่นี้ หากไม่ใช่เพราะปฏิกิริยาที่รวดเร็วของเจอรัลด์ งูพิษตัวนั้นคงฆ่าเพราะเขาได้ในไม่กี่วินาที

ดังนั้น ฝเจอรัลด์จึงระมัดระวังตัวเป็นอย่างสูง

กรี๊ดดดดดดด…

ทันใดนั้น เสียงล้อไม้เคลื่อนตัวเสียงดังลั่นก็แว่วเข้าหูพวกเขา มันชัดเจนมาก

“ฟังสิเจอรัลด์ นั่นมันเสียงอะไรเนี่ย?"

หัวใจของโนริแทบจะกระโดดขึ้นมาอยู่ในลำคอของเธอ และเธอมองไปรอบ ๆ ด้วยความตื่นตระหนก

เสียงนั้นชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ

“ฉันได้ยินแล้ว ชู่ว!”