มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1592

ถึงกระนั้น ไม่ว่ายูเซฟจะล่าถอยไปไกลแค่ไหน เฟซรูมอสก็ยังไล่ตามเขาไม่เลิก!

เมื่อเห็นว่าการวิ่งหนีไม่ได้ช่วยอะไร ยูเซฟจึงตะโกนว่า “ไอ้สารเลว! กล้าดียังไง! ขืนยังไล่ตามฉันต่อไป ฉันจะเผาผ้าห่อตัวของลูกแกทิ้ง! แล้วถ้าฉันทำอย่างนั้นเมื่อไหร่ ลูกผู้น่าสงสารของแกจะไม่เหลือแม้แต่กระดูก! อยากให้เป็นแบบนั้นเหรอ!”

ตามข่าวลือที่ยูเซฟเคยได้ยินมาก่อนหน้านี้ เขาไม่จำเป็นต้องตื่นตระหนก หรือวิ่งหนีเมื่อเผชิญหน้ากับเฟซรูมอส สิ่งเดียวที่ต้องทำเพื่อทำให้สัตว์อสูรตัวนี้หวาดกลัวคือ ขู่ว่าพวกเขาจะฉกผ้าห่อตัวของพวกมันไปถ้ามันเข้ามาใกล้กว่านี้

แม้ว่าสิ่งนั้นควรจะสามารถทำให้เฟซรูมอสยั้งตัวเองไม่ให้โจมตีเขา แต่หลังจากได้ยินยูเซฟพูดแบบนั้น ซอมบี้ตัวนี้ก็ยิ่งโจมตีรุนแรงยิ่งกว่าเดิม! คำพูดของยูเซฟดูเหมือนจะยิ่งทำให้มันโกรธมากขึ้นไปอีกเสียอย่างนั้น!

“นี่มันเรื่องเวรอะไรกันวะ? ทำไมแกถึงยังไม่หยุด!” ยูเซฟบ่นด้วยความไม่เข้าใจ

เขาหันไปมองเจอรัลด์และโนริด้วยความตื่นตระหนก… ก่อนที่จะตระหนักว่าทั้งคู่ได้หลบหนีไปแล้ว! ไม่มีทางที่เขาจะไล่ตามคนพวกนั้นไปได้อีก!

ในขณะนั้น เขาหันไปมองสิ่งที่เขาถืออยู่… และในที่สุดตระหนักได้ว่า‘อาวุธลับ’ ของเจอรัลด์คืออะไร

“ไอ้…ไอ้สารเลว…! ฉันไม่แปลกใจแล้วว่าทำไมเฟซรูมอสถึงไล่ฆ่าฉันไม่หยุดแบบนี้! แกโยนผ้าห่อตัวศพลูกที่มันรักสุดหัวใจมาให้ฉัน!” ยูเซฟสาปแช่ง ขณะที่เขาจ้องมองไปยังทิศทางที่เจอรัลด์ยืนอยู่ในตอนแรก

แม้ว่ายูเซฟที่ร่างกายชุ่มไปด้วยเหงื่ออยู่ในขณะนี้ อยากที่จะสาปแช่งเด็กหนุ่มให้หยาบคายมากกว่านี้ขนาดไหน แต่เฟซรูมอสก็ยังไล่ตามเขาไม่เลิก และชายผู้นี้รู้ดีกว่าสิ่งนี้รังแต่จะทำให้เขาเสียเวลาเปล่า

ในเวลาต่อมาโนริถามว่า “เรา…น่าจะอยู่ใกล้พรีโมโคโรสแล้วใช่ไหมเจอรัลด์…?”

เมื่อทั้งคู่เดินไปมาในหุบเขาที่มืดมิด เจอรัลด์จึงตอบว่า “หากทิศทางของแผนที่ถูกต้อง เราก็น่าจะไปถึงแถวนั้นได้ในไม่ช้า ถึงกระนั้น เราควรจะพักผ่อนในหุบเขาก่อน ตอนนี้ผมได้รับบาดเจ็บ และไม่อยากจะเอาตัวเองเข้าไปเสี่ยงเพิ่มอีก พรุ่งนี้เราค่อยไปตามหาพรีโมโคโรสกันก็ยังได้”

โชคดีที่ทั้งคู่พบถ้ำแห่งหนึ่ง และหลังจากที่เจอรัลด์แน่ใจว่าข้างในนั้นปลอดภัย ทั้งคู่จึงเข้าไปพักค้างคืน

ในเวลาต่อมา เจอรัลด์นั่งไขว่ห้าง ค่อย ๆ ปล่อยให้ร่างกายฟื้นฟูตัวเอง ก่อนที่จู่ ๆ จะได้ยินโนริพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาอย่างกะทันหันว่า “อืม… คุณช่วยอะไรฉันหน่อยได้ไหม เจอรัลด์…?”

"อะไรล่ะ?" เจอรัลด์ถามขณะลืมตา