มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1611

ในกลางดึกคืนนั้น ภายในคฤหาสน์ลับในยานัม ขณะที่เจอรัลด์และครอบครัวของเขารับประทานอาหารพร้อมทั้งพูดคุยกันอย่างเพลิดเพลิน

แม้แต่โยเอล ซึ่งแม่ของเจอรัลด์ที่คอยสนับสนุนอยู่ก็พบว่าตัวเองยิ้มออกเพราะปลื้มปิติที่ได้กลับมาพบกันอีกครั้ง นานมากแล้วจริง ๆ จากครั้งสุดท้ายที่พวกเขาอยู่ด้วยกันแบบนี้...

ถึงกระนั้น เจอรัลด์ก็ดูเหมือนจะไม่มีความสุขเท่าที่ควร ท้ายที่สุดแล้ว โยเอลผู้น่าสงสารก็ยังคงถูกควักลูกตาแถมลิ้นของเขาก็ขาด! ขาของพ่อแม่ใช้การไม่ได้แล้วด้วยเช่นกัน และสำหรับพี่สาวของเขา… เขานึกไม่ออกเลยว่าระหว่างที่เธอรอเขา เธอต้องประสบกับความทุกข์ทรมานมากมายเพียงใด…

สำหรับเจอรัลด์แล้ว ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเพราะเขาไม่ได้พยายามปกป้องครอบครัวอย่างเต็มที่ เมื่อคิดแบบนั้น เขาจึงโทษตัวเองที่ทำให้พวกเขาต้องทุกข์ทรมาน และความรู้สึกผิดทั้งหมดนั้นก็ทำให้ตัวเขารู้สึกไม่มีความสุขเอาเสียเลย...

ถ้าเพียงแต่เขาระมัดระวังมากกว่านี้อีกสักนิด โยเอลจะสามารถใช้ชีวิตได้อย่างปกติ และสามารถมีความสุขเหมือนคนทั่วไปอย่างแน่นอน…โยเอลได้พยายามอย่างแข็งขันที่จะปกป้องครอบครัวของเขา และผลที่ตามมาก็คือการที่เขาลงเอยด้วยสภาพเช่นนี้ เป็นสภาพที่น่าสมเพช… มันทำให้เจอรัลด์รู้สึกราวกับว่าเขาทำให้ชีวิตของน้องชายต้องพังทลาย…

ด้วยความคิดเหล่านี้ที่ถาโถมเข้ามาในสมองของเขา เจอรัลด์รู้ตัวเองดีว่า เขาจะเบาใจลงได้ก็ต่อเมื่อเขาทำลายตระกูลแควนท็อคลงได้เท่านั้น นั่นเป็นวิธีเดียวที่จะทำให้เจอรัลด์สามารถล้างแค้นให้กับครอบครัวของเขาได้อย่างสาสม...

ความคิดของเจอรัลด์หยุดลง เมื่อแม่ที่ยิ้มแย้มของเขาหันมามองเขาก่อนจะพูดว่า “เจอรัลด์… คืนนี้ลูกดูเงียบไปหรือเปล่า…”

“คุณพูดถูก! ในที่สุดครอบครัวเราก็ได้กลับมารวมตัวกันอีกครั้ง เข้าใจไหม? มีความสุขให้มากกว่านี้หน่อยสิ!” ดีแลนกล่าวเสริม

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจอรัลด์ก็ฝืนยิ้มทันทีเพื่อสร้างความรู้สึกของเขาในทันที

แต่ไม่นานหลังจากนั้น เขาก็สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะหันไปมองครอบครัวของเขาด้วยสายตาที่มุ่งมั่น...

“ที่เราทำแบบนั้นก็เพราะมีเหตุ! การที่ทำให้นายต้องประสบกับเรื่องราวเหล่านั้น เพราะเราหวังว่านายจะแข็งแกร่งพอที่จะแบกภาระของครอบครัวเราต่อไปได้ในที่สุด! แล้วดูสิ ดูนายตอนนี้สิ! เพราะมีนายเป็นเสาหลัก ในที่สุดพ่อก็สามารถเกษียณตัวเองจากการเป็นเสาหลักของครอบครัวเราได้เสียที… พูดตามตรง ถึงจุดนี้แล้ว ฉันก็ไม่ค่อยสนเท่าไหร่หรอกว่านายจะสร้างผลกระทบอะไรต่อสังคมบ้าง… แต่ฉันแค่หวังว่าครอบครัวของเราจะได้อยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข!” เจสสิก้าพูดด้วยคำพูดที่มาจากใจของเธอ

เมื่อหันไปดูพี่สาวของเขา เจอรัลด์ก็ก้มหน้าลงก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด “…เธอต้องทนทุกข์ทรมานมากในขณะที่ถูกจับตัวไป พี่สาว… ฉันขอโทษที่สะเพร่าเกินไป! ถ้าฉันระวังให้มากกว่านี้ พวกเธอทั้งสองคงไม่ต้องมาลงเอยในสภาพที่น่าสมเพชเช่นที่เป็นอยู่!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจสสิก้าก็ตบหัวของเจอรัลด์เบา ๆ ก่อนจะพูดว่า “ไม่มีใครตำหนินายในเรื่องนี้หรอก เจอรัลด์… เพราะท้ายที่สุดแล้ว นายก็คงคาดไม่ถึงเหมือนกันว่าเรื่องทั้งหมดจะเป็นแบบนี้! ฉันเข้าใจดีว่านายต้องการปกป้องเรา แต่เรากลับกลายเป็นฝ่ายปกป้องนายเสียเอง นายทำหน้าที่ได้ดีแล้ว! เหนือสิ่งอื่นใด ตอนนี้เราทุกคนก็ได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้งแล้วไม่ใช่เหรอ เพราะอย่างนั้นเรื่องที่ผ่านมาแล้วก็ปล่อยให้ผ่านไปเถอะ เรามาใช้เวลาของครอบครัวร่วมกันให้เต็มที่กันเถอะ!”

“…ฉันเข้าใจแล้ว พี่สาว…” เจอรัลด์พึมพำ ขณะที่เขาพยักหน้าตอบ…

ในขณะนั้นเอง เงามืดก็พุ่งผ่านป่าออกไปยังด้านนอกของคฤหาสน์...