มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1695

“…ฉันยินดีที่จะเข้าร่วมทีมกับคุณ เจอรัลด์! ฉันจะคอยติดตามคุณไปในทุก ๆ ที่!” โนริประกาศหลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง

“ผมด้วยครับคุณคลอฟอร์ด!”

“เราทุกคนเต็มใจที่จะเข้าร่วมทีมกับคุณ!”

เมื่อเห็นว่าโนริตอบรับเจอรัลด์แล้ว เซลิก ไซริล และเรย์ก็ตัดสินใจทำแบบเดียวกัน

เมื่อได้ยินคำตอบที่กระตือรือร้นของพวกเขา เจอรัลด์ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกประทับใจ

หากจะให้พูดตามตรง เขาแอบคิดว่าคงไม่มีใครอยากจะไปกับเขา ท้ายที่สุด ทั้งสี่คนก็เพิ่งรู้จักเขาได้ไม่นาน เมื่อคำนึงถึงเรื่องนี้ เจอรัลด์จึงรู้ดีว่ามันเป็นเรื่องที่มากเกินไปที่จะขอร้องให้ทุกคนไปเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยเขา

ตอนนี้พวกเขาทั้งหมดเห็นพ้องต้องกันโดยไม่ต้องคิดอะไรมากมาย มันแสดงให้เจอรัลด์เห็นว่าพวกเขาเห็นเจอรัลด์เป็นเพื่อนอย่างแท้จริง ในความเป็นจริง มันยังแสดงให้เห็นว่าพวกเขาไว้วางใจในตัวเจอรัลด์มากแค่ไหน

“…ขอบคุณ…พวกคุณทุกคน แม้ว่าผมอยากจะอยากซาบซึ้งและตอบแทนน้ำใจของทุกคนในตอนนี้ แต่เราก็ไม่มีเวลามากนัก อย่างที่บอกไป พวกคุณรีบไปเก็บข้าวของเถอะ! เราจะออกเดินทางในอีกสองชั่วโมง!” เจอรัลด์ประกาศ

เนื่องจากเวลาเป็นสิ่งที่มีค่า ยิ่งพวกเขาเก็บข้าวของที่จำเป็นและออกเดินทางได้เร็วเท่าไร พวกเขาก็จะยิ่งมีโอกาสค้นพบอัญมณีเรืองแสงได้เร็วขึ้นเท่านั้น

แม้ว่าสามร้อยวันอาจจะฟังดูยาวนาน แต่เจอรัลด์ก็ตระหนักดีว่าเวลาที่พวกเขาต้องใช้ไปกับการค้นหาอัญมณีนั้นจะผ่านไปอย่างรวดเร็ว และเขาก็ไม่มีเบาะแสเลยว่าอัญมณีนั้นอยู่ที่ไหน ด้วยเหตุนี้ ยิ่งพวกเขาดำเนินการเร็วเท่าใด โอกาสที่พวกเขาจะประสบความสำเร็จในการค้นหาอัญมณีได้ทันเวลาก็ยิ่งมากขึ้นเท่านั้น...

หลังจากที่ได้ยินคำสั่งของเจอรัลด์แล้ว ทั้งสี่คนก็รีบทำตามทันที

สองชั่วโมงต่อมา ทั้งสี่คนก็มารวมกลุ่มกับเจอรัลด์อีกครั้งโดยเตรียมพร้อมเต็มที่

หลังจากนั้น ทั้งห้าคนก็กล่าวคำอำลาคณบดีซุเมรุ และปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสี่ก่อนที่จะออกจากสำนักศึกษาไลคอมในที่สุด

ทันทีหลังจากออกจากสำนักศึกษา ทุกคนก็รีบตุนอาหารและเครื่องดื่มไว้ พวกเขาไม่รู้เลยว่าการเดินทางของพวกเขาจะใช้เวลานานเท่าใด ยิ่งเตรียมการให้พร้อมมากเท่าไรก็ยิ่งดีเท่านั้น

ถึงกระนั้น ทั้งห้าคนก็ยังคงเดินทางต่อไป ท้ายที่สุด เจอรัลด์ไม่ได้รู้สึกกลัวเลยแม้แต่น้อย

หลังจากเดินในเซาท์ เวสท์แลนด์ ได้สักพัก ทุกคนก็พบกับกำแพงดินเหลือง และตัดสินใจที่จะแวะพักผ่อนในบริเวณนั้น

เมื่อถึงจุดนั้น ทุกอย่างก็ดูมืดสนิท… มันดูมืดจนน่ากลัว…

โนริเลิกคิ้ว ขณะที่เธอแหงนมองดวงจันทร์บนท้องฟ้า…ทันใดนั้น เธอก็ถึงกับอ้าปากค้าง

“….เฮ้! ดูพระจันทร์สิ! แสงของมันริบหรี่ลงที่ชายแดนของทวีปไลคอมพอดี แสงของดวงจันทร์ส่องมาไม่ถึงที่นี่!” โนริตะโกน ขณะที่เธอชี้ไปที่พระจันทร์อันสุกใสที่อยู่ห่างไกลพวกเขาออกไป

เมื่อตระหนักว่าสิ่งที่เธอพูดนั้นเป็นความจริง สมาชิกในกลุ่มคนอื่น ๆ ก็รู้สึกได้ทันทีว่าเรื่องนี้ดูลึกลับและแปลกประหลาด...