มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 172

เขามาถึงที่ประตูห้องพักของเลย์ลา

“เจอรัลด์เหรอ?”

เลย์ลาที่ได้ร้องไห้จนกระทั่งตาของเธอแดงก่ำและบวม ได้เปิดประตูห้อง เห็นได้ชัดว่าเธอแปลกใจมากเมื่อได้เห็นเจอรัลด์

“เลย์ลา เธอโอเคอยู่ไหม? ฉันมาดูเธอน่ะ!”

เจอรัลด์รีบตอบกลับ

“ฉันไม่เป็นไร ฉันไม่อยากจะรบกวนนาย ยังไงซะ ฉันก็รู้สึกว่าการมีอยู่ของฉันในโลกนี้มันไม่จำเป็นและฉันจะทำให้คนมากมายตกต่ำไปกับฉันเท่านั้นถ้าฉันยังอยู่ในโลกนี้ต่อไป

เลย์ลานั่งอยู่ปลายเตียงขณะที่เธอปิดหน้าตาของเธอและเริ่มร้องไห้อีกครั้ง

“เธอกำลังพูดเรื่องไร้สาระอะไรอยู่ เลย์ลา? ความจริงแล้ว ฉันก็เคยเป็นเหมือนเธอ นับตั้งแต่ที่ฉันยังเด็ก พ่อของฉันบอกฉันว่าครอบครัวฉันนั้นยากจนมากและพวกเราเป็นหนี้คนจำนานมาก พี่สาวของฉันไม่ได้เรียนจบมัธยมปลายด้วยซ้ำและเธอก็ออกไปทำงานตั้งแต่อายุน้อย ๆ ก็เพราะฉัน จริง ๆ แล้วพี่สาวของฉันฉลาดมากและเธอทำได้เป็นอย่างดีในการเรียนของเธอแต่เธอได้ยอมแพ้ในการสอบมัธยมปลายก็เพราะฉัน!”

เจอรัลด์ต้องการเกลี้ยกล่อมเลย์ลา บางทีมันอาจเป็นเพราะพวกเขาทั้งคู่ยากจนมาก เจอรัลด์จึงอดไม่ได้ที่จะคิดถึงตัวเขาในอดีต

พิสูจน์แล้วว่ามันได้ผลอย่างมาก เลย์ลาหยุดร้องไห้ขณะที่เธอมองเจอรัลด์

เจอรัลด์จึงพูดต่อไปว่า

“เธอรู้ไหมตอนนั้นฉันเผชิญกับความกดดันทางจิตใจมากแค่ไหน? เธอรู้ไหมว่าตอนนั้นฉันแบกความรับผิดชอบไว้บนบ่ามากแค่ไหนเพราะครอบครัวของฉันได้ฝากความหวังทั้งหมดของพวกเขาไว้กับฉัน? นั่นคือเหตุผลที่ทำไมฉันพยายามอย่างหนักที่จะเรียนอย่างเต็มที่ ฉันอยากจะโดเด่นอย่างยิ่งเพื่อที่ฉันจะไม่ถูกคนอื่นดูถูก”

“แต่ฉันจะทำอะไรได้? ฉันก็ยังคงถูกรังแกและโดนดูถูกอยู่บ่อยครั้ง ฉันรู้สึกต่ำต้อยเมื่อฉันเปรียบเทียบตัวเองกับคนอื่น ๆ เพราะปมด้อยของตัวเอง ฉันไม่กล้าแม้แต่จะพูดกับพวกผู้หญิงด้วยซ้ำตอนที่ฉันเห็นพวกเธอเพราะฉันกลัวว่าพวกเธอจะดูถูกฉัน!”

“ความจริงแล้ว พวกเธอก็ดูถูกฉันจริง ๆ นะแหละและพวกเธอคงจะพูดและนินทาเกี่ยวกับฉันอยู่บ่อยครั้ง แต่อย่างไรก็ตาม ฉันมักจะบอกกับตัวเองว่าฉันต้องใช้ชีวิตที่ดีต่อไปเพราะความอัปยศอดสูเหล่านี้ในท้ายที่สุดก็จะผ่านไปได้ นอกจากนี้ ฉันยังเริ่มเข้าใจความจริงอย่างหนึ่งด้วย!”

เจอรัลด์เต็มไปด้วยอารมณ์ขณะที่เขาพูด

เลย์ลารีบถามขึ้นมาว่า “ความจริงที่ว่านั้นคืออะไรเหรอ?”

“คน ๆ หนึ่งควรคิดและทำสิ่งต่าง ๆ ตามระยะขั้นที่พวกเขาอยู่ นี่คือทางเดียวที่จะได้ไม่ต้องเจ็บปวดและทนทุกข์มากเกินไป เธอยังคงเล่าเรียนและได้รับความรู้เพิ่มเติมในตอนนี้ แต่เธอก็คิดอยู่ตลอดเวลาว่าจะหาเงินและสร้างรายได้มาก ๆ อย่างไร นั่นคือการอยู่กับความเป็นจริงเหรอ?”

“ใช่ ฉันอยากจะทำเงินให้ได้มาก ๆ จริง ๆ แต่ฉันไม่สามารถจะทำมันได้ อย่างไรก็ตาม มันเป็นธรรมดาที่นายจะพูดเรื่องทั้งหมดนี้ในตอนนี้เท่านั้น อย่าลืมว่า นายก็ถูกลอตเตอรี่และนายยังโชคดีมากกว่าคนอื่น ๆ”

เลย์ลาตอบกลับอย่างหดหู่ใจ

“ฉันโชคดีกว่าคนอื่น ๆ จริง แต่อย่างไรก็ตาม เธอต้องมีความเชื่อว่าบางอย่างเช่นนั้นก็จะเกิดขึ้นกับเธอได้ในวันหนึ่งเช่นกัน พูดง่าย ๆ นะ ทุกสิ่งจะผ่านไปไม่ช้าก็เร็วนี้ เธอไม่ต้องรู้สึกเครียดหรือเศร้าใจตลอดเวลาเพราะเรื่องนี้มากขนาดนั้น แต่แทนที่ สิ่งที่เธอควรจะคิดตอนนี้ก็คือทางออกของปัญหา!”

เจอรัลด์แนะนำไป

เลย์ลาก้มหน้าลงก่อนจะพูดว่า “โอเค โอเค ฉันเข้าใจแล้วตอนนี้ ขอบคุณนะ เจอรัลด์ ขอฉันคิดดูก่อน!”

เจอรัลด์ไม่เคยเกลี้ยกล่อมใครมาก่อนหน้านี้ และเขาก็ไม่รู้วิธีเกลี้ยกล่อมใครเลยเช่นกัน

“โอเค!”

เจอรัลด์อยากจะด่าว่าผู้หญิงบ้าคนนี้จริง ๆ แต่เขาก็รู้ว่าเขาไม่ควรจะพูดอะไรเพราะไม่ว่ามันจะเป็นยังไง เธอก็ยังคงเป็นแม่ของเลย์ลาอยู่ดี

“แม่คนหนึ่งกำลังทำตัวแบบนี้ได้อย่างไร?”

เจอรัลด์เพียงแค่พึมพำหนึ่งประโยคก่อนเขาจะจากไป

เขาอดไม่ได้ที่จะสงสัยจริง ๆ ว่าแม่ของเลย์ลาเป็นแม่ผู้ให้กำเนิดของเธอจริงหรือเพราะเธอดุว่าเลย์ลาและเรียกเธอว่านังร่านทันทีที่เธอได้เห็นเลย์ลา

หลังจากการเผชิญหน้าและโดนผู้หญิงบ้าทั้งหลายด่าว่า คนแล้วคนเล่าในวันนี้ เจอรัลด์ก็รู้สึกอารมณ์ไม่ดี

เขาจึงอยากจะไปเดินเล่นในสวนสาธารณะเพื่อผ่อนคลายสักเล็กน้อย

ตอนนี้เอง โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นทันที เป็นสายเรียกเข้าจากพี่สาวของเขา เจสสิก้า

เจอรัลด์กดรับสายอย่างทันทีและเขากำลังจะถามพี่สาวของเขาเกี่ยวกับย่านการค้าเมย์เบอร์รี่

อย่างไม่คาดคิด น้ำเสียงที่กังวลของพี่สาวของเขาก็ดังผ่านมาจากปลายสายของอีกด้านทันทีที่การโทรถูกเชื่อมต่อ

“น้องชาย! มีบางอย่างที่ไม่ดีเกิดขึ้น พี่สาวของนายประสบกับปัญหาใหญ่!”