มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1766

“นี่คุณกำลังจะบอกว่าคนที่ถูกแมงมุมโจมตีคือคนที่สัมผัสกับสมบัติพวกนั้นอย่างนั้นหรือ?” เจอรัลด์ถาม

เมื่อเห็นผู้เฒ่าฟลินท์พยักหน้า เจอรัลด์และพรรคพวกก็ตกตะลึงทันที ไม่นึกเลยว่าแมงมุมจะเลือกเหยื่อจริง ๆ...

ในขณะเดียวกัน เลคและสมาชิกในทีมที่เหลือก็ถูกแมงมุมยักษ์จับกินทั้งเป็น! มันเป็นภาพที่น่าสยดสยองอย่างที่สุด…

เมื่อมองไปที่เจอรัลด์ซึ่งยังคงยืนอยู่ข้างประตู เลคผู้น่าสงสารที่กำลังถูกกินก็ทำได้เพียงอ้อนวอนว่า “คุณ…คลอฟอร์ด…! ได้โปรดช่วยพวกเราด้วย…!”

“ช...ช่วยด้วย! ได้โปรด…!" สมาชิกคนอื่น ๆ ในทีมของเลคต่างก็กรีดร้องเช่นกัน

ถึงกระนั้น เจอรัลด์ก็ทำอะไรไม่ได้ พวกเขาทั้งหมดได้ยึดเอาสมบัติต้องสาปไปเพราะความโลภบังตา หรือเรียกอีกอย่างว่า พวกเขาหาเรื่องใส่ตัวกันเอง ด้วยเหตุนี้ เจอรัลด์จึงทำได้เพียงเฝ้าดูอย่างช่วยอะไรไม่ได้ ขณะที่พวกเขากรีดร้องและถูกกินไปต่อหน้าต่อตา...

เลคเองก็ถูกฉีกออกขาดครึ่งก่อนที่จะถูกโยนลงไปในเหว...

สำหรับสมาชิกในทีมที่เหลือ พวกเขาถูกแมงมุมตัวเล็กกลืนกินจนไม่เหลืออะไร และสิ่งที่เหลืออยู่ตอนนี้ก็มีเพียงกองเลือด...

ใช้เวลาเพียงไม่กี่นาทีเท่านั้นก่อนที่เลคและกลุ่มของเขาจะถูกกำจัดซึ่งไม่เหลือแม้แต่คนเดียว...

และในตอนที่เลคและคนของเขาถูกจัดการจนหมดแล้ว แมงมุมยักษ์ก็หันมามองเจอรัลด์และพรรคพวกของเขา

เจอรัลด์รู้สึกกระจ่างชัดขึ้นจึงเอ่ยถามว่า "นี่คุณกำลังจะบอกว่ากลิ่นที่มาจากสมบัติพวกนี้ได้ส่งต่อไปยังเลคและคนของเขาหลังจากที่พวกเขาสัมผัสสมบัติเหล่านั้นงั้นเหรอ? แมงมุมจะโจมตีเฉพาะคนที่มีกลิ่นพวกนี้ติดกายใช่ไหม? ถ้าอย่างนั้น ทุกอย่างก็สมเหตุสมผลแล้ว!”

เมื่อได้ทราบแล้วว่า 'คำสาป' กลายเป็นเรื่องโกหก นั่นเพราะมันเป็นปรากฏการณ์ที่สามารถอธิบายได้ในท้ายที่สุดเพียงแต่ต้องทำการสอบสวนอีกเล็กน้อย...

ผู้เฒ่าฟลินท์ส่ายหน้าแล้วถอนหายใจก่อนพูดว่า "ถึงอย่างนั้น พวกเขาก็ต้องโทษตัวเอง... ถ้าพวกเขาไม่โลภมาก ไม่ไปแตะต้องสมบัติพวกนั้น แมงมุมก็คงไม่โจมตีพวกเขาตั้งแต่แรก!"

ดังคำกล่าวที่ว่า บุคคลหว่านพืชเช่นไร ย่อมได้ผลเช่นนั้น ...

เจอรัลด์ก็ไม่คิดจะใส่ใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นอีก บางสิ่งบางอย่างแล้วคนบางจำพวกถูกกำหนดจุดจบไว้อยู่แล้ว แม้พวกเขาอยากจะโทษว่าโชคไม่เข้าข้างเลค แต่ก็ถือว่าไม่ใช่เรื่องแปลกที่เขาต้องพบกับจุดจบเช่นนี้…