มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1780

ไม่มีทางที่ข้อเท็จจริงทั้งสองนี้จะเป็นเรื่องบังเอิญได้ เพราะฉะนั้นนั่นก็อาจหมายความได้ว่าเอ็มเบอร์ลอร์ดกำลังซ่อนตัวอยู่ที่นั่น

แต่เพราะนี้คือคำใบ้ที่เอ็มเบอร์ลอร์ทิ้งไว้ให้พวกเขา จึงเป็นไปได้ว่าแทนที่จะไปพบเขาที่นั่น พวกเขาจะออกค้นหาตำแหน่งของเหยื่อรายต่อไปแทน

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ผู้เฒ่าฟลินท์ก็สตาร์ทรถและเหยียบคันเร่งไปทันที! พวกเขาจำเป็นต้องมุ่งหน้าไปที่บ้านของยามิเล็ต เฟซเดี๋ยวนี้!

“คุณแน่ใจจริง ๆ เหรอว่า เอ็มเบอร์ลอร์ดจะซ่อนอยู่ที่นั่น พี่เจอรัลด์…?” เรย์ถามระหว่างทางไปที่นั่น

เจอรัลด์ส่ายหน้าแล้วตอบด้วยสีหน้าจริงจังว่า “บอกตามตรง ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน นั่นก็เพราะเอ็มเบอร์ลอร์ดเป็นคนจู้จี้จุกจิกและไม่เคยทำตามกฎเกณฑ์ ฉันเดาว่าเลขพวกนี้จะนำเราไปสู่เหยื่อรายต่อไป แต่ในการตามหาเหยื่อรายนั้น เราจะเข้าใกล้ที่กบดานของเอ็มเบอร์ลอร์ดอีกก้าวหนึ่งอย่างแน่นอน!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เรย์ก็พยักหน้าเข้าใจ...

หลังจากขับรถไปประมาณสี่สิบนาที ในที่สุดทั้งสามก็มาถึงบ้านคุณยายของเอ็มเบอร์ลอร์ด

ยามิเล็ตอาศัยอยู่ในหมู่บ้านเล็ก ๆ อันห่างไกล และไม่นานทั้งสามก็เดินอยู่ในถนนของหมู่บ้านแล้ว

เนื่องจากพวกเขาไม่ได้พบใครเลยระหว่างทาง จึงรู้ได้แทบจะในทันทีว่าหมู่บ้านนี้มีประชากรอาศัยอยู่น้อย ยิ่งไปกว่านั้น แม้ว่าที่นี่จะมีบ้านอยู่หลายหลัง แต่ในจำนวนนั้นไม่น้อยถูกล็อคเอาไว้ ซึ่งนั่นเป็นสัญญาณว่าไม่มีคนอยู่ที่นี่มาเป็นเวลานานแล้ว…

และครั้งนี้ก็ไม่อาจทำให้พวกเขาแปลกใจได้เช่นเคย เพราะอย่างไรเสียในเมืองก็มีความเจริญที่พัฒนาสูงกว่าที่นี่มาก เช่นนั้นแล้ว ใครจะเต็มใจทนทุกข์อยู่ที่นี่ต่อไป ในเมื่อพวกเขาสามารถอาศัยอยู่ในบ้านที่ดีกว่ามากได้?

ทว่าหลังจากเดินมาได้พักหนึ่ง พวกเขาก็ได้เจอกับคนที่แต่งตัวอย่างเรียบง่ายคนหนึ่งในที่สุด เมื่อดูจากความเก่าเก็บของเสื้อผ้าที่เขาสวมอยู่ พวกเขาทั้งสามคนคิดว่าชายผู้นี้เป็นเพียงชาวนาที่อาศัยอยู่ที่นี่

"สวัสดีครับ!" ผู้เฒ่าฟลินท์เอ่ยทักทาย

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ชายชราก็หันมาเผชิญหน้ากับทั้งสามคนทันที เขาดูค่อนข้างแปลกใจที่ได้เห็นคนนอกมาที่หมู่บ้านแห่งนี้

"…ครับ? คุณเป็นใครกัน?" ชายชราถามด้วยน้ำเสียงหวาดกลัวเล็กน้อย

“ไม่ต้องกลัวครับ ผมเป็นคนของรัฐบาล! เข้าเรื่องกันเลยดีกว่า ผมอยากจะถามคุณว่ารู้จักบ้านของยามิเล็ตไหม?” ผู้เฒ่าฟลินท์ตอบ

เมื่อได้ยินว่าผู้เฒ่าฟลินท์เป็นคนของรัฐบาล ชาวนาคนนั้นก็ลดความระแวงลงก่อนจะถามว่า “…ขอโทษที ว่าแต่ใครนะ…?”

“ยามิเล็ต เฟซ! เธอเป็นเพียงหญิงชรา!” ผู้เฒ่าฟลินท์เอ่ยซ้ำ

“โอ้ นี่คุณกำลังตามหาเธอเหรอ? เธอเสียชีวิตไปตั้งนานแล้ว! มีธุระอะไรกับเธอหรือเปล่า…?” ชาวนาถาม

แน่นอนว่าผู้เฒ่าฟลินท์และอีกสองคนต่างก็รู้อยู่แล้วว่าเธอเสียชีวิตไปแล้ว

“เรื่องนั้นเรารู้แล้ว แต่ถึงอย่างนั้นเราก็ต้องไปที่บ้านเธออยู่ดี ที่นั่นมีบางอย่างที่เราต้องการอยู่!” ผู้เฒ่าฟลินท์อธิบาย

"โอ้! ถ้าอย่างนั้นผมจะพาพวกคุณไปที่นั่นเอง!” ชาวนาเฒ่าตอบอย่างยินดีจะช่วยเหลือ

ผู้เฒ่าฟลินท์ตอบด้วยความยินดีว่า “ดีใจที่ได้ยินแบบนั้น! ขอบคุณนะครับ!”

ตอนนี้มีคนนำทางแล้ว พวกเขาไม่ต้องไปหาบ้านของเธอด้วยตัวเองอีกต่อไป

ทั้งสามก็มาถึงบ้านของยามิเล็ต เฟซได้ในไม่ช้าเมื่อได้รับความช่วยเหลือจากชาวนาผู้นั้น

แม้ว่าจะเป็นกระท่อมไม้ธรรมดา ๆ ซึ่งทรุดโทรมลงตามกาลเวลา แต่ประตูกับดูเหมือนกำลังถูกล็อคเอาไว้

เมื่อมองดูสภาพของบ้าน เรย์ก็อดไม่ได้ที่จะพึมพำขึ้น “…ผม… ไม่คิดว่าเอ็มเบอร์ลอร์ดจะซ่อนตัวอยู่ในสถานที่ทรุดโทรมและน่าขนลุกขนาดนี้เลย พี่เจอรัลด์…!”