มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 190

“ฉันรู้จักเขา! เขาเป็นเพื่อนร่วมชั้นของฉันตอนมัธยมปลาย เป็นไรไปล่ะ เจอรัลด์? พวกเราไม่ได้เจอกันมาราว ๆ สามปีได้แล้วตอนนี้ นายลืมฉันไปแล้วเหรอ?

ลิเลียนพูดขึ้นด้วยความแปลกใจ แต่นอกจากความแปลกใจแล้ว เธอก็ดูเหมือนจะเต็มไปด้วยการถากถางในขณะนั้น และเยาะเย้ยเจอรัลด์

มันเป็นความรู้สึกแบบที่คน ๆ หนึ่งมีเมื่อในที่สุดเธอก็ได้รู้ว่าคน ๆ นั้นที่เธอคิดว่าหายไปนานแล้วจู่ ๆ ก็มาปรากฏตัวต่อหน้าเธออีกครั้ง หลังจากหลายปีผ่านไป ไอ้งั่งที่เธอคิดว่าได้ตายจากไปนานแล้วจู่ ๆ ก็โผล่มาจากไหนไม่รู้ เธอรู้สึกเต็มไปด้วยความแปลกใจแบบนั้น

ในความเป็นจริง เมื่อมองไปที่ลิเลียนแบบนั้น เจอรัลด์ก็ตกตะลึงเหมือนกัน เขาถึงกับพูดไม่ออก...

แน่นอน เขารู้ว่าลิเลียนคือใคร พวกเขาอยู่ชั้นเรียนเดียวกันตั้งแต่ปีที่สอง เมื่อพวกเขากำลังจะเข้าร่วมเรียนหลักสูตรต่าง ๆ ในชั้นปีที่สาม พวกเขาก็ถูกจัดให้อยู่ในชั้นเรียนเดียวกันอีกครั้ง

ในขณะนั้น ลิเลียนดูเหมือนจะเป็นสมาชิกคณะกรรมการด้านศิลปะ เธอร้องเพลงและเต้นเก่ง

แต่อย่างไรก็ตาม ก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษในความสัมพันธ์ของพวกเขาในตอนนั้น

ผู้หญิงอย่างลิเลียนคงชอบเด็กผู้ชายที่ครอบครัวร่ำรวยและได้รับการยกย่องในโรงเรียนมัธยมปลายอย่างแน่นอน เจอรัลด์ไม่ได้มีคุณสมบัติเหล่านั้น

อีกอย่าง โรงเรียนของพวกเขาก็ตั้งอยู่ในเมือง และลิเลียนก็อาศัยอยู่ที่นั่น ดังนั้นรสนิยมและภูมิหลังของครอบครัวเธอจึงไม่อนุญาตให้เธอตีสนิทกับคนอย่างเจอรัลด์

สำหรับสามปีในโรงเรียนมัธยมปลายนั้น สิ่งที่พวกเขาพูดถึงกันนั้นน้อยกว่าสิ่งที่พวกเขาพูดถึงกันเมื่อพวกเขาได้พบกันโดยบังเอิญที่โรงเรียนเมื่อครู่เสียอีก

ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ได้ติดต่อกันหลังจากที่พวกเขาจบการศึกษาจากโรงเรียนมัธยมปลาย

แม้ว่าเจอรัลด์สังเกตเห็นการจ้องมองอย่างเหยียดหยามของลิเลียนเมื่อกี้ แต่เขาก็ยังคงหวงแหนในเรื่องเก่า ๆ

“ใช่ พวกเราไม่ได้พบกันมานานถึงสามปีแล้วตอนนี้ ฉันเกือบจะจำเธอไม่ได้ ตอนนี้เธอดูสวยขึ้นมาก!”

เจอรัลด์ยิ้มให้เล็กน้อย

“เฮ้! มันนานแล้วจริง ๆ แม้กระทั่งนายสามารถเรียนรู้วิธีที่จะชมคนอื่น แต่ทำไมฉันรู้สึกค่อนข้างอึดอัดกับเรื่องนี้นะ เมื่อฟังคำชมของนาย?”

ลิเลียนเอามือกอดอกและยิ้มอย่างเย็นชา

“ลิเลียน แนะนำเขาให้กับพวกเราสิในเมื่อเขาเป็นเพื่อนร่วมชั้นเก่าของเธอ…”

ผู้หญิงคนนั้นสังเกตว่าเจอรัลด์ดูเป็นที่ต้องตา ดังนั้นเธอจึงยิ้มให้และพูดอย่างตรงไปตรงมา

“เป็นบ้าอะไรของเธอ! ฟีโอน่า โปรดช่วยหยุดปลื้มผู้ชายทุกคนที่เธอเจอตลอดเวลาได้ไหม? เธอรู้ไหมว่าเจอรัลด์เป็นคนแบบไหนในช่วงมัธยมปลาย?”

‘โอ้มายก๊อด!’ ลิเลียนพูดไม่ออก

เพื่อนที่ดีที่สุดของเธอมักจะทำตัวแบบนั้นอยู่เสมอ เธอหมกมุ่นอยู่กับการหาแฟนหนุ่มสักคนให้ตัวเองในทุก ๆ ครั้งที่เธอพบกับผู้ชายที่หล่อเหล่าเล็กน้อย

แต่เธอคิดว่าฟีโอน่าต้องมีสติพิจารณาอย่างถี่ถ้วนจริง ๆ

ลิเลียนอดไม่ได้ที่จะยอมรับว่าเจอรัลด์เป็นคนที่ค่อนข้างหล่อเหลาจริง แต่เขาเป็นเพียงแค่...

“เป็นอะไรไปล่ะ?”

“เจอรัลด์เป็นคนยากจนที่น่าอับอายเมื่อสมัยมัธยมปลายน่ะ เธอรู้ไหมว่าปกติเขากินอะไรในช่วงอาหารกลางวันในตอนนั้น? เขากินแต่ขนมปังธรรมดากับผักดองสองสามอย่าง นอกเหนือจากนั้น เครื่องแบบของเขาโทรมมากจนกางเกงแถวรอบเข่าขาดไปหมด เขายังแปะแผ่นปะไว้ แต่เขายังไม่แม้แต่จะต้องการซื้อเครื่องแบบตัวใหม่ด้วยซ้ำ!”

“ว่าไงนะ? จะเป็นไปได้อย่างไรที่มีคนยากจนเช่นนั้น?”

สาวสวย——ฟีโอน่าแลบลิ้นออกมา โดยอ้างว่าเธอตกใจกลัวและช็อกจริง

“ฉันไม่เชื่อเธอ! ลิเลียน เธอพูดเกินจริงใช่ไหม?”