มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 192

ใบหน้าของเธอเปรอะเปื้อนไปด้วยสิ่งสกปรก เด็กหญิงตัวเล็กกำลังพูดคุยกับเด็กชายข้าง ๆ เธอ

“บางทีพวกเขายังไม่เริ่มชั้นเรียน—นั่นคือสิ่งที่ขาดหายไป!” เด็กชายคนนั้นเช็ดน้ำมูกออก “ฉันก็อยากจะไปเหมือนกัน!”

เด็กชายอีกคนที่ค่อนข้างจ้ำม่ำก็เริ่มพูดส่งเสียง “นายต้องการเงินเพื่อไปโรงเรียน พวกเราไม่มีเงินเลย คุณเควต้าก็ทำงานหลายอย่างแล้วเพื่อหาเลี้ยงเรา พวกเราไม่สามารถขออะไรเธอได้อีกแล้ว!”

“หนูหิวแล้ว!” เด็กหญิงตัวน้อยร้องขึ้นมา

“พี่จะหาขนมปังให้เธอสักหน่อย!”

“ทำไมเจ้าเด็กมอมพวกนี้ถึงมาเกาะกลุ่มกันตรงประตู? ไปให้พ้นเลยนะ!” เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเดินออกมา ตะโกนด้วยความโกรธ

เด็กสามคนนั้นกระโดดขึ้นด้วยความตกใจกลัว

ยามที่อยู่ในช่วงวัยห้าสิบปี เป็นประเภทที่คุณอาจจะพบได้ในสถานที่ก่อสร้าง

เด็ก ๆ ต่างหวาดกลัวเขาอย่างเห็นได้ชัด และใกล้จะหลบหนีไป—แต่พวกเขาก็ยังเอาแต่จ้องไปที่โรงเรียนอยู่ แค่ได้มองให้นานอีกนิดหน่อย...

เจอรัลด์พูดขึ้นมาว่า “พวกเขาแค่มองเท่านั้น ไม่เป็นไรหรอก ใช่ไหม? ก็ไม่ใช่ว่าคุณจ่ายให้โรงเรียนนี้หนิ”

“เด็กนี่ ฉันไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับการที่นายเข้าไปในโรงเรียนก่อนหน้านี้ แต่อย่ามาวางอำนาจกับฉัน! นายก็ไม่ได้เป็นเจ้าของโรงเรียนนี้ไปมากกว่าฉัน...ตอนนี้ ไปซะ!”

ชายคนนั้นหน้าแดงและกล่าวตะคอก เห็นได้ชัดว่าเขาดื่มไปไม่กี่แก้วแล้วในมื้อเที่ยง—ลมหายใจของเขาอบอวลไปด้วยแอลกอฮอล์

“นี่ เอาไปซื้อเครื่องดื่มที่แท้จริงให้ตัวเอง” ด้วยรอยยิ้มเล็ก ๆ เจอรัลด์ล้วงเข้าไปในกระเป๋าตังค์ของเขาและโยนเงินหนึ่งร้อยเหรียญให้เขา

เห็นได้ชัดว่าเงินจำนวนนี้ไม่ได้ถูกให้เพื่อเป็นการชมเชย แต่เจอรัลด์ได้จดบันทึกเพื่อแนะนำให้ไล่ชายคนนี้ออกในภายหลัง ขี้เหล้าแก่ไม่ได้เรื่องคนหนึ่งที่รับผิดชอบด้านความปลอดภัย บางทีอาจจะถูกหลอกลวงโดนเพื่อนในบริษัทได้

“โย่! เอาล่ะ เอาล่ะ! ขอบคุณมาก!” จากนั้นยามคนนั้นก็จากไป

เจอรัลด์คุกเข่าลงและยิ้มให้เด็ก ๆ “พวกหนูอยากไปโรงเรียนเหมือนกัน ใช่ไหม?”