มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 324

ฮาร์เปอร์ถามคำถามซ้ำอีกครั้ง น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความกระวนกระวาย

แต่อย่างไรก็ตาม อีวอนน์เพียงเมินเขาไปและเดินไปที่เตียงของเจอรัลด์

“ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้ เจอรัลด์!” เธอยิ้มเยาะ

จากนั้นเธอก็ดึงผ้าห่มของเจอรัลด์ออกไปจากเขาโดยไม่ได้นึกถึงว่าเขาใส่ชุดอะไรในตอนนั้น เมื่อเขาอยู่ในที่โล่งแจ้งที่ทุกคนมองเห็นได้ เธอก็กระชากเขาออกไปจากเตียงอย่างมุทะลุ

“เธอกำลังจะทำอะไร?!” เจอรัลด์ร้องเสียงหลงขณะที่มือของเขาขยับไปปิดเป้าของเขา

ผู้หญิงพวกนี้น่ากลัวชะมัด

แต่แทนที่จะตอบคำถามของเขา อีวอนน์เพียงแค่เริ่มคุ้ยหาสิ่งของต่าง ๆ ของเขา ไม่ไกลมากเกินไป ทั้งแคสแซนดร้า และฟาซิลิตี้ยืนกอดอกกันในขณะที่พวกเธอเฝ้าดูฉากที่เล่นอยู่ตรงหน้า นาโอมิซ่อนตัวอยู่ในมุมหนึ่ง

“ที่ปรึกษา ฟาซิลิตี้! ฉันพบเสื้อคลุมและโทรศัพท์ของเขาที่นี่!” อีวอนน์ตะโกนออกมาขณะที่เธอถือสิ่งของสองสิ่งขึ้นมาเพื่อให้พวกเธอได้เห็น

หญิงสาวทั้งหมดตกตะลึง พวกเธอทุกคนกำลังคิดถึงสิ่งเดียวกัน ‘เช่นนั้นก็ไม่ใช่เจอรัลด์สินะ!”

พวกเธอรู้สึกถึงความโล่งอกที่เข้าถึงจิตใจของพวกเธอราวกับว่าพวกเธอเป็นนักโทษที่เพิ่งได้รับอิสระหลังจากหลายปีผ่านไป

โดยเฉพาะอย่างยิ่งกรณีนี้สำหรับแคสแซนดร้าที่รู้สึกแทบจะดีใจอย่างล้นหลาม ‘ฉันดีใจที่ไม่ใช่เขา’

หลังจากที่พวกเธอสงบสติอารมณ์ลง ไม่นานพวกเธอก็ตระหนักได้ว่าผู้ชายทุกคนในหอพักกำลังจ้องมองมาที่พวกเธอกันด้วยอาการช็อก

แคสแซนดร้าไอขึ้นมาก่อนจะกระแอมในลำคอ จากนั้นเธอก็ถาม “เจอรัลด์ หลังจากที่นายได้รับโทรศัพท์จากนาโอมิเพื่อขอความช่วยเหลือ นายไปที่ไหนมากันแน่? และนายทำกำลังอะไรในตอนนั้น?”

“อืม แน่นอนว่าฉันรู้สึกกังวล และฉันต้องการจะโทรหาตำรวจ แต่ก่อนที่ฉันจะสามารถทำงั้นได้ ไซลีน่าก็ส่งข้อความหาฉันเพื่อถามว่านาโอมิอยู่ที่ไหน และฉันเล่าให้เธอฟังในสิ่งที่ฉันรู้ เธอจึงจัดเตรียมคนไปช่วยเหลือพวกคุณกันทันที ฉันดีใจนะที่เห็นว่าทุกคนนั้นปลอดภัยกันดี” เจอรัลด์กล่าวด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า

“...ดูเหมือนว่านายจะพูดได้ตรงประเด็น ที่ปรึกษา การคิดมากมากเกินไปก่อนหน้านี้! พวกเราได้รับการช่วยเหลือจากลูกพี่ลูกน้องของนาโอมิจริง ๆ!” อีวอนน์ตะโดนอย่างตื่นเต้น

“และทำไมนายไม่ใส่ชุดนอนเมื่อนายเข้านอนล่ะ? น่ารังเกียจจริง!”

หลังจากการประณามเจอรัลด์อีกครั้งสุดท้าย ในที่สุดพวกผู้หญิงก็ยอมจากไป

แต่อย่างไรก็ตามนาโอมิ ได้อยู่ต่ออีกสักพักหนึ่งเพื่ออธิบายให้เจอรัลด์ฟังเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

เจอรัลด์อดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างขมขื่น ‘ขอบคุณพระเจ้าที่ฉันตอบสนองได้เร็วพอ…’ เจอรัลด์คิดกับตัวเอง

ความจริงก็คือว่าเขารู้สึกกังวลใจมากตลอดช่วงเวลาของภารกิจการช่วยเหลือ เขาเหงื่อออกอย่างมากดังนั้นเขาจึงถอดเสื้อคลุมของเขาไว้ในรถ