มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 324

ฮาร์เปอร์ถามคำถามซ้ำอีกครั้ง น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความกระวนกระวาย

แต่อย่างไรก็ตาม อีวอนน์เพียงเมินเขาไปและเดินไปที่เตียงของเจอรัลด์

“ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้ เจอรัลด์!” เธอยิ้มเยาะ

จากนั้นเธอก็ดึงผ้าห่มของเจอรัลด์ออกไปจากเขาโดยไม่ได้นึกถึงว่าเขาใส่ชุดอะไรในตอนนั้น เมื่อเขาอยู่ในที่โล่งแจ้งที่ทุกคนมองเห็นได้ เธอก็กระชากเขาออกไปจากเตียงอย่างมุทะลุ

“เธอกำลังจะทำอะไร?!” เจอรัลด์ร้องเสียงหลงขณะที่มือของเขาขยับไปปิดเป้าของเขา

ผู้หญิงพวกนี้น่ากลัวชะมัด

แต่แทนที่จะตอบคำถามของเขา อีวอนน์เพียงแค่เริ่มคุ้ยหาสิ่งของต่าง ๆ ของเขา ไม่ไกลมากเกินไป ทั้งแคสแซนดร้า และฟาซิลิตี้ยืนกอดอกกันในขณะที่พวกเธอเฝ้าดูฉากที่เล่นอยู่ตรงหน้า นาโอมิซ่อนตัวอยู่ในมุมหนึ่ง

“ที่ปรึกษา ฟาซิลิตี้! ฉันพบเสื้อคลุมและโทรศัพท์ของเขาที่นี่!” อีวอนน์ตะโกนออกมาขณะที่เธอถือสิ่งของสองสิ่งขึ้นมาเพื่อให้พวกเธอได้เห็น

หญิงสาวทั้งหมดตกตะลึง พวกเธอทุกคนกำลังคิดถึงสิ่งเดียวกัน ‘เช่นนั้นก็ไม่ใช่เจอรัลด์สินะ!”

พวกเธอรู้สึกถึงความโล่งอกที่เข้าถึงจิตใจของพวกเธอราวกับว่าพวกเธอเป็นนักโทษที่เพิ่งได้รับอิสระหลังจากหลายปีผ่านไป

โดยเฉพาะอย่างยิ่งกรณีนี้สำหรับแคสแซนดร้าที่รู้สึกแทบจะดีใจอย่างล้นหลาม ‘ฉันดีใจที่ไม่ใช่เขา’

หลังจากที่พวกเธอสงบสติอารมณ์ลง ไม่นานพวกเธอก็ตระหนักได้ว่าผู้ชายทุกคนในหอพักกำลังจ้องมองมาที่พวกเธอกันด้วยอาการช็อก

แคสแซนดร้าไอขึ้นมาก่อนจะกระแอมในลำคอ จากนั้นเธอก็ถาม “เจอรัลด์ หลังจากที่นายได้รับโทรศัพท์จากนาโอมิเพื่อขอความช่วยเหลือ นายไปที่ไหนมากันแน่? และนายทำกำลังอะไรในตอนนั้น?”

“อืม แน่นอนว่าฉันรู้สึกกังวล และฉันต้องการจะโทรหาตำรวจ แต่ก่อนที่ฉันจะสามารถทำงั้นได้ ไซลีน่าก็ส่งข้อความหาฉันเพื่อถามว่านาโอมิอยู่ที่ไหน และฉันเล่าให้เธอฟังในสิ่งที่ฉันรู้ เธอจึงจัดเตรียมคนไปช่วยเหลือพวกคุณกันทันที ฉันดีใจนะที่เห็นว่าทุกคนนั้นปลอดภัยกันดี” เจอรัลด์กล่าวด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า

“...ดูเหมือนว่านายจะพูดได้ตรงประเด็น ที่ปรึกษา การคิดมากมากเกินไปก่อนหน้านี้! พวกเราได้รับการช่วยเหลือจากลูกพี่ลูกน้องของนาโอมิจริง ๆ!” อีวอนน์ตะโดนอย่างตื่นเต้น

“และทำไมนายไม่ใส่ชุดนอนเมื่อนายเข้านอนล่ะ? น่ารังเกียจจริง!”

หลังจากการประณามเจอรัลด์อีกครั้งสุดท้าย ในที่สุดพวกผู้หญิงก็ยอมจากไป

แต่อย่างไรก็ตามนาโอมิ ได้อยู่ต่ออีกสักพักหนึ่งเพื่ออธิบายให้เจอรัลด์ฟังเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

เจอรัลด์อดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างขมขื่น ‘ขอบคุณพระเจ้าที่ฉันตอบสนองได้เร็วพอ…’ เจอรัลด์คิดกับตัวเอง

ความจริงก็คือว่าเขารู้สึกกังวลใจมากตลอดช่วงเวลาของภารกิจการช่วยเหลือ เขาเหงื่อออกอย่างมากดังนั้นเขาจึงถอดเสื้อคลุมของเขาไว้ในรถ

ก่อนที่รถลีมูซีนจะมาถึง เขาได้ใช้เวลาทุกวินาทีมองดูสาว ๆ อย่างกังวลใจในขณะที่พวกเธอออกจากอาคารมา เขาสังเกตการณ์ผ่านคอมพิวเตอร์ของเขาซึ่งได้เข้าถึงกล้องวงจรปิด

เมื่อรถเข้าไปในรถลีมูซีนจริง ๆ สายตาของเขาก็ยังคงติดอยู่กับหน้าจอของคอมพิวเตอร์ เขาใช้เวลาสักพักหนึ่ง แต่ในที่สุดเขาก็ตระหนักได้ว่าเสื้อคลุมและโทรศัพท์ของเขายังอยู่ในรถคันก่อนหน้านี้

ในใจของเขา เจอรัลด์รู้ว่าตัวตนของเขาคงจะถูกเปิดเผยแน่ถ้าเขาไม่ได้ลงมืออย่างรวดเร็ว

ก่อนจะสายเกินไป ความคิดหนึ่งก็แล่นเข้ามา เขาผลุนผลันออกไปทันทีเพื่อเอาโทรศัพท์และเสื้อคลุมที่คล้าย ๆ กัน แต่อย่างไรก็ตาม เขาหวังได้อย่างเดียวว่าแบตเตอรี่ในโทรศัพท์เครื่องเก่าของเขาจะหมดไปอย่างรวดเร็วเพื่อที่โทรศัพท์จะได้ปิดเครื่องไปเอง ถ้ามีบางคนโทรเข้าก่อนที่โทรศัพท์จะแบตหมดละก็ ทั้งหมดคงจบกัน

ขอบคุณโทรศัพท์ ที่ดูเหมือนจะแบตหมดไปแล้วก่อนที่พวกเธอจะจัดการโทรหาเขาได้

เพื่อความปลอดภัย เจอรัลด์ยังยกเลิกเบอร์โทรของเขาในวินาทีสุดท้ายอีกด้วยเพื่อที่โทรศัพท์จะไม่สามารถได้รับสัญญาณการโทรใด ๆ ได้อีกต่อไป

จากจุดนั้นเป็นต้นมา เจอรัลด์คงจะมีการติดต่อกันนิด ๆ หน่อย ๆ กับผู้หญิงนอกเหนือจากนาโอมิ

‘ไม่มีเหตุผลสำหรับฉันที่ต้องเปิดเผยตัวตนของฉันให้กับพวกเธอ’

คืนนี้เป็นเหตุการณ์สำคัญคืนหนึ่งที่น่าวิตกกังวล แต่พวกเขาก็ค่อนข้างจัดการปราบอันตรายทุกอย่างได้ทันเวลาพอดี ในที่สุดก็ถึงเวลาได้พักผ่อนอันสมควรดีแล้ว

ไม่กี่ชั่วโมงภายหลัง เช้าวันเสาร์ก็มาถึง

เป็นเวลาสิบโมงเช้าและเจอรัลด์ก็กำลังทำการทบทวนบางอย่างอยู่ในหอพักของเขา

ทันใดนั้น นาโอมิก็โทรหาเขา

แม้ว่าเขาจะยกเลิกเบอร์โทรศัพท์ของเขาไปเมื่อคืนมาก่อนแล้ว เจอรัลด์ได้บอกให้แซคช่วยลงทะเบียนเบอร์ของเขาอีกครั้งด้วยเลขประจำตัวของเขาก่อนที่เขาจะหลับไป มันไม่ใช่งานที่ยากอะไรเลยจริง

ก่อนหน้านั้นในเช้าวันนั้น เจอรัลด์ก็ได้ไปที่ห้องบริการเพื่อเอาเบอร์ติดต่อใหม่ของเขาคืนมา

“หวัดดีตอนเช้า เจอรัลด์ วันนี้ลูกพี่ลูกน้องของฉันจะมาเยี่ยมและหลังจากความสับสนวุ่นวายเมื่อวานนี้ เธอจึงวางแผนที่จะจัดเลี้ยงมื้ออาหารร่วมโต๊ะที่ร้านอาหารใกล้ ๆ มหาวิทยาลัยของเรา ฉันติดหนี้นายสำหรับการช่วยเหลือของนายเมื่อวานนี้ ได้โปรดมาด้วยนะ! ลูกพี่ลูกน้องของฉันยังจัดหางานไว้ให้นายอีกด้วย ฮาร์เปอร์และคนอื่น ๆ ก็มาร่วมด้วยได้เช่นกัน”

“ฉันคิดว่าฉันคงไม่ไป นอกจากนั้น ฉันก็แทบจะไม่ได้ช่วยเหลืออะไรเลย” เจอรัลด์กล่าวด้วยรอยยิ้มขมขื่นบนใบหน้าของเขา

“นายควรจะมาเดี๋ยวนี้ เจอรัลด์ ไม่อย่างงั้น ฉันจะไปที่หอพักของนายเพื่อเชิญนายมาที่นี่เป็นการส่วนตัว! เอาจริงจังนะ ลูกพี่ลูกน้องของฉันอยากจะแสดงการขอบคุณของเธอต่อนายจริง ๆ”

“เอาล่ะ...ก็ได้ เราจะไปที่นั่นกันเร็ว ๆ นี้”

เจอรัลด์ไม่สามารถบังคับให้ตัวเองปฏิเสธการเชิญชวนของนาโอมิได้จริง ๆ ความจริงแล้ว เขาก็ได้ช่วยเหลือพวกเธออย่างแท้จริง มันไม่เป็นไรที่จะดื่มด่ำกับมื้ออาหารง่าย ๆ แบบนี้เป็นครั้งคราว

ปัญหาไม่ใช่การนัดพบกับนาโอมิ เจอรัลด์แค่ไม่เต็มใจที่จะพบกับลูกพี่ลูกน้องของเธอต่างหาก