มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 329

“ล้อมพวกเขาเอาไว้เดี๋ยวนี้!”

ขณะที่วิลเลียมตะโกนสั่งคำสั่งของเขาและโบกมือ บอดี้การ์ดสิบคนก็วิ่งไปหาพวกเขาทันที เจอรัลด์และคนอื่นอีกสี่คนตกอยู่ในวงล้อม

ด้านหลังของวิลเลียม มีผู้ชายท่าทางแข็งแรงคนหนึ่ง เขาดูเหมือนจะอายุเกือบ ๆ สามสิบได้และสวมแว่นตาดำเช่นกัน จนกระทั่งถึงตอนนี้ เขาก็ยังไม่ได้พูดแม้แต่คำหนึ่ง

แขนของเขาไขว้กันไว้และเกือบจะครึ่งใบหน้าของเขาดูเหมือนจะประสบกับรอยแผลไหม้อย่างรุนแรง เอาตามตรงเขาดูค่อนข้างน่าขยะแขยง และเขาดูเหมือนจะเป็นบอดี้การ์ดส่วนตัวของวิลเลียม

“ฮึ่ม! พวกศัตรูมีความเป็นไปได้อย่างมากที่จะมาพบกันอีกครั้งอยู่เสมอ! แค่ผ่านไปไม่กี่วันก่อนดังนั้นฉันมั่นใจว่านายไม่เคยคิดว่าวันนี้จะมาถึงสินะ!” เลียร่าตะโกนขณะที่เธอเกาะแขนวิลเลียมแจและค่อย ๆ เดินไปหาพวกเขา สายตาของเธอเต็มไปด้วยความโกรธจัดและถ้ามีใครจะสามารถฆ่าคนได้ด้วยถลึงตาอย่างเย็นชาอย่างเดียวละก็ เจอรัลด์ก็คงจะตายไปแล้วในตอนนี้อย่างแน่นอน

เลียร่า ก็เป็นคนหนึ่ง ที่ต้องการให้มันเป็นจริง เธอต้องการจะทรมานและฆ่าเจอรัลด์ด้วยมือของตัวเธอเอง

ตั้งแต่ยังเด็ก เธอโดนตามใจจากทุกคนที่อยู่รอบข้างเธอ

เธอยังไม่เคยถูกตีมาก่อนเลยด้วยซ้ำ

มันเป็นการทำลายความภาคภูมิใจของเธอเมื่อเธอถูกตบตีต่อหน้าของคนอื่น ๆ ในวันก่อน

เธออับอายขายหน้ามากเกินไปที่จะเล่าให้คนอื่นฟังเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้ แต่เธอได้สูญเสียการกลั้นปัสสาวะที่ร้านอาหารในวันก่อนและถึงกับฉี่ราด

มันเหนือกว่าการอับอายขายหน้าสำหรับเธอ และทั้งหมดนี้มันเป็นเพราะไอ้งั่งคนนี้!

“เช่นนั้นนายตบตีผู้หญิงของฉันใช่ไหม ห๊ะ? ไอ้บ้าเอ้ย! ฉันจะทำให้มั่นใจเลยว่าวันนี้นายจะต้องเผชิญกับผลที่ตามมาของมันแน่! หักแขนขาของเขาก่อน! พวกเราจะทำลายคนที่เหลือในครอบครัวของเขากันในภายหลัง!” วิลเลียมสั่ง

หลังจากสิ่งที่เกิดขึ้นในวันก่อน วิลเลียมได้กลับมาไปที่เมืองเอ็มเพื่อพักผ่อนไม่กี่วัน แต่อย่างไรก็ตาม ไม่นานเขาก็ได้เร่งรัดตัวเองให้กลับไปที่เมืองเมย์เบอร์รี่หลังจากได้ข่าวว่าแฟนสาวของเขาถูกทำร้าย

สำหรับคนเหล่านั้นที่กล้าทำให้วิลเลียมต้องขุ่นเคืองใจ การลงโทษผู้ที่กระทำผิดอย่างเดียวก็เป็นความกรุณาแล้ว แต่ตามปกติ วิลเลียมจะทำให้มั่นใจว่าทั้งครอบครัวของผู้กระทำผิดจะต้องทนทุกข์เช่นเดียวกันด้วย

ในสายตาของวิลเลียม ครอบครัวของเจอรัลด์ก็จะไม่ได้รับการปฏิบัติที่แตกต่างไปใด ๆ

ทันทีหลังจากคำสั่งของเขา บอดี้การ์ดสองคนก็รีบเข้าหาและพยายามจะจับไหล่ของเจอรัลด์ไว้

แต่ก่อนที่พวกเขาจะสามารถทำเช่นนั้นได้ เจอรัลด์ก็รู้สึกถึงกระแสลมแรงด้านหลังของเขา

ในพริบตาเดียว บอดี้การ์ดสองคนก็ถูกโยนลงไปบนพื้นง่าย ๆ เหมือนกับมันฝรั่งสองกระสอบ

เดรกและไทสันยืนอยู่ด้านหลังของเจอรัลด์ตลอดเวลา และตอนนี้พวกเขาทั้งคู่ก็ก้าวออกมาข้างหน้ากัน

การเคลื่อนไหวของพวกเขานั้นฉับไวมากจนเจอรัลด์แทบจะไม่สังเกตเห็นพวกเขาเคลื่อนตัวไปผลักพวกเขาออกไปเลย

คุณเคนดัลล์เพียงยิ้มอย่างขุ่นเคืองใจขณะที่เขาเฝ้าดูฉากที่เล่นอยู่ด้านหน้าของเขา เขามองไปที่เจอรัลด์และถอนหายใจด้วยรอยยิ้ม “น้องชาย คนพวกนี้เป็นศัตรูของนายใช่ไหม?”

เจอรัลด์พยักหน้า รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของเขา “ครับ พวกเรามีเรื่องขัดแย้งกันบางอย่างมาก่อน” เขากล่าวก่อนจะเริ่มหัวเราะออกมา

เขาไม่กลัววิลเลียมและเลียร่าอีกต่อไปแล้ว

“ศัตรูของนายก็คือ ศัตรูของคุณคลอฟอร์ด และศัตรูของเขาก็คือศัตรูของเราเช่นกัน เดรก ไทสัน พวกเราจะทิ้งพวกเขาไว้ให้พวกนายจัดการ” คุณเคนดัลล์กล่าว ขณะที่เขาพยักหน้าให้

โดโรธียืนอยู่ด้านข้างของคุณเคนดัลล์มาตลอด และเธอก็ยิ้มให้เช่นกัน

“โอ้ จัดการเลย! มันเป็นเวลานานมากแล้วตั้งแต่ที่ฉันไม่ได้เห็นเดรกและไทสันได้ใช้กำลัง!” โดโรธีตะโกนออกมาอย่างตื่นเต้น

“พวกเขาทั้งคู่ดูเหมือนค่อนข้างจะมีสมรรถภาพสูงนะครับ” เจอรัลด์กล่าวขณะที่เขาสังเกตท่าทางศิลปะการต่อสู้ของพวกเขา เขาจึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกยินดีที่เขามีบอดี้การ์ดที่มีประสิทธิภาพเช่นนี้ภายใต้เขา

“แน่นอนสิ! พวกเขาทั้งคู่เป็นจ่าสิบเอกที่มีกิตติศัพท์ที่ยอดเยี่ยมในช่วงเวลาที่พวกเขาอยู่ในกองทัพ นายรู้ไหม ถ้านายเอ่ยชื่อของเดรกกับพวกนักเลงที่อาศัยอยู่ต่างประเทศละก็ พวกเขาจะเริ่มตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวกัน!” โดโรธีกล่าวอย่างสบายใจ

“พวกเขาทั้งคู่เป็นหนี้บุญคุณตระกูลคลอฟอร์ด หลังพวกเขาออกจากกรม พวกเขาก็มาทำงานให้กับพวกเขา เนื่องจากว่าเจ้านายได้สั่งให้พวกเขาลาจากคุณหนูคลอฟอร์ด พวกเขาจึงจะฟังคำสั่งของคุณชายคลอฟอร์ดเท่านั้นนับจากนี้ไป!” คุณเคนดัลล์อธิบาย

สายตาของเจอรัลด์เบิกกว้างขึ้น

เข่นนั้นจึงเห็นได้ชัดว่าครอบครัวของเขาได้ส่งจ่าสิบเอกเพื่อมาเป็นบอดี้การ์ดของเขา เดิมทีเขาคิดว่าทั้งฟลินท์และลีโอโพลด์นั้นก็มีฝีมือยอดเยี่ยมอยู่แล้ว

มันทำให้เขาประหลาดใจที่เห็นว่าทั้งเดรกและไทสันมีสมรรถภาพสูงมากกว่าพวกเขาเสียอีก

การแสดงออกของพวกเขานั้นแทบจะไม่เปลี่ยนไปไม่ว่าคู่ต่อสู้ของพวกเขาจะเป็นใครหรือมีกี่คนก็ตาม การชกและการเตะในแต่ละครั้งได้คิดพิจารณาไว้แล้วและพวกเขาก็สามารถจู่โจมจุดอ่อนของคู่ต่อสู้ได้อย่างง่ายดาย

ในชั่วพริบตา บอดี้การ์ดทั้งหมดของวิลเลียมก็นอนแผ่หลากันบนพื้นแล้ว

“อะไรเนี่ย?”

ขณะที่วิลเลียม และเลียร่ารู้สึกสบายใจกันในตอนแรก ตอนนี้พวกเขาถึงกับพูดไม่ออก

‘สองคนนี้เดิมทีเป็นบอดี้การ์ดของพ่อ พวกเขาต่างก็เป็นมืออาชีพ อย่างไม่ต้องสงสัยเลย’ เจอรัลด์คิดกับตัวเองด้วยความเลื่อมใสและยำเกรง