มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 359

หลังจากได้ยินเกี่ยวกับสถานการณ์ ผู้เชี่ยวชาญทั้งหลายก็เข้าไปในห้องคนไข้ หัวหน้าแพทย์จึงไม่กล้าที่จะหยุดพวกเขา

ผู้เชี่ยวชาญเหล่านี้ทั้งหมดเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในช่วงเวลาของพวกเขา พวกเขาออกมาหลังจากผ่านไปสามชั่วโมงครึ่งเท่านั้น

ผู้เชี่ยวชาญบอกกับทางโรงพยาบาลว่าคนไข้หายจากโรคแล้ว และเธอแค่ต้องพักผ่อนให้ดี

“โปรดอยู่เพื่อการสัมภาษณ์ด้วยนะครับ คุณหมอ!” หัวหน้าแพทย์ขอให้พวกเขาอยู่ต่อทันที

ผู้เชี่ยวชาญไม่อยากจะยุ่งกับเขาและเดินออกจากโรงพยาบาลไป

“พวกเขาบอกความจริง หมอ! คนไข้อาการดีขึ้นมาจริง ๆ!” หนึ่งในหมอที่รับผิดชอบกล่าวขึ้นมาอย่างตื่นเต้น

วอลตันและกีย่าก็รู้สึกซาบซึ้งใจ

“ขอบคุณมากนะ ยาโคป! ฉันจะต้องขอบคุณพ่อของเธอเป็นการส่วนตัวเมื่อเขากลับมา!” วอลตันกล่าว

“ไม่เป็นไรครับ คุณวอลตัน!” ยาโคปรู้สึกยากที่จะเชื่อต่อหน้าพวกเขา แต่ในเวลาเดียวกัน เขาก็สับสนงุนงงมากจริง ๆ

พ่อของเขาได้โทรเรียกผู้เชี่ยวชาญทั้งหลายเหล่านั้นมาที่นี่จริง ๆ หรือ?

ยาโคปไม่อาจจะเชื่อมันได้ เขาโทรหาพ่อของเขาทันทีจากในห้องน้ำ

“พ่อครับ พ่อโทรเรียกผู้เชี่ยวชาญเหล่านั้นมาใช่ไหม?”

“ผู้เชี่ยวชาญอะไรเหรอ?”

“ดร.อีเดน และดร.แซคารีที่โด่งดังมาก พ่อโทรหาพวกเขาใช่ไหม?”

“อย่าบ้าน่า! ฉันจะไปรู้จักคุณหมอเหล่านั้นได้อย่างไรกัน?! ฉันแค่โทรหาผู้เชี่ยวชาญธรรมดาบางคนในประเทศเท่านั้น อย่าตื่นเต้นมากเกินไปเลย เจ้าลูกชาย!”

ยาโคปรู้สึกผิดหวังทันที เขาคิดจริง ๆ ว่าคนเหล่านั้นคือเหล่าคุณหมอที่พ่อของเขาได้ติดต่อไว้

แต่อย่างไรก็ตาม ถ้ามันไม่ใช่เพราะพ่อของเขา แล้วใครจะโทรหาคุณหมอเหล่านั้นได้ล่ะ? ยาโคปรู้สึกสงสัยจริง ๆ

“ยาโคป! พวกเรารอนายอยู่นะ คุณควาร์ริงตันก็ได้ขอให้กีย่าพาพวกเราไปทานมื้อค่ำกันในภายหลังด้วย!” แทมมี่และคนอื่น ๆ กล่าวอย่างมีความสุข

ตอนนี้กีย่ารู้สึกดีขึ้นมาก แทมมี่และคนอื่น ๆ จึงรู้สึกมีความสุขกับเธอ!

“แน่นอน! ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยจริง ๆ ก็แค่โทรหาหมอบางคน!” ยาโคปกล่าว

เนื่องจากทุกคนคิดว่ามันเป็นเพราะยาโคปที่ได้ช่วยเหลือครอบครัวควาร์ริงตัน ท่าทางของกีย่าที่มีต่อเขาจึงดีขึ้น

ยาโคปจึงไม่มีทางยอกความจริงกับพวกเขา ท้ายที่สุดแล้ว นี่ก็เป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดที่จะทำให้กีย่าตกหลุมรักเขาได้

ทุกคนกำลังพูดคุยกันอย่างมีความสุขอยู่ด้านนอกของห้องคนไข้

ขณะเดียวกันนี้ ในห้องคนไข้ กีย่าไม่ต้องการทำให้แม่ของเธอตื่นขึ้นมาและพ่อของเธอก็เรียกให้เธอไปด้านข้างกัน

“กีย่า พ่อสังเกตเห็นว่าหนูไม่ได้ชอบพอยาโคปมากนัก แต่พ่อคิดว่าเขาชอบหนูนะ! เนื่องจากว่าพวกหนูทั้งหมดกำลังจะจบการศึกษากันและครอบครัวลินคอล์นก็ทำได้ดีขึ้นมาก...พวกเขายังช่วยเหลือเรา…”

“พ่อค่ะ! พ่อกำลังพูดถึงอะไรอยู่?!” กีย่าตะโกนขึ้นมา

“พ่อแค่จะพูดว่าหนูควรปฏิบัติกับยาโคปให้ดีขึ้น! เขาได้ช่วยเหลือเราจากปัญหามากมาย!” วอลตันกล่าว

กีย่าคิดถึงเกี่ยวกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นไป และเธอรู้สึกสับสน “แต่พ่อค่ะ พ่อไม่คิดว่ามันแปลกเหรอ?”

“ยังไงเหรอ?”

กีย่ากล่าว “พ่อก็รู้เกี่ยวกับครอบครัวลินคอล์น และพูดตามตรงเถอะ ผู้เชี่ยวชาญเหล่านั้นที่ช่วยชีวิตแม่ไว้เป็นดูเหมือนจะมีความเชี่ยวชาญกันจริง ๆ พวกเขาช่วยขีวิตแม่ไว้แต่ไม่ได้ขออะไรเป็นการตอบแทน พวกเขาไม่แม้แต่จะสื่อสารกับพวกเราด้วยซ้ำ! สิ่งนี้ก็คือว่า พวกเขาไม่ได้ดูเหมือนว่าพวกเขาจะรู้จักว่ายาโคปเป็นใคร! ราวกับว่าพวกเขามาที่นี่ด้วยภารกิจเฉพาะ ไม่ได้ถูกเชิญมาเพื่อรักษาแม่เป็นการส่วนตัวนะคะ!”

วอลตัลพยักหน้า “หนูพูดถูก มันให้ความรู้สึกแปลกจริง ๆ แต่มีเพียงยาโคปเท่านั้นที่โทรหาพ่อของเขาเพื่อจะพาผู้เชี่ยวชาญทั้งหลายมาเพื่อช่วยเหลือเรา ไม่มีใครอื่นที่นี่ที่จะช่วยเหลือเรานะ อย่าแม้แต่จะเอ่ยถึงยานเก้นเลย มันเป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะส่งความช่วยเหลือมา!”

“ไม่ใช่ว่ายาโคปโทรหาพ่อของเขาเพื่อยืนยันก่อนหน้านี้หรอกหรือ? บางทีมันอาจจะเป็นเส้นสายของพ่อของเขาที่ต่างประเทศก็ได้ อย่าคิดมากเกินไปเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย กีย่า!” วอลตันเกลี้ยกล่อมกีย่า

จากนั้นกีน่าก็ไปข้างนอกกับยาโคปและคนอื่น ๆ

“กีย่า ฉันเห็นเจอรัลด์ก่อนที่จะมาที่โรงพยาบาล!” แทมมี่กล่าวขณะที่พวกเขากำลังทานอาหารกัน

กีย่าตกตะลึงไปเมื่อเธอได้ยินชื่อของเจอรัลด์ สีหน้าของเธอเปลี่ยน แต่มันเป็นสีหน้าของความผิดหวังเป็นส่วนใหญ่ “โอ้”