มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 404

ซินดี้หัวเราะคิกคัก

“แน่นอนสิ!”

โดยไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ เลลาสวนกลับ “ซินดี้! เธอลืมไปแล้วเหรอว่าเธอมาที่นี่เพื่อจะถามถึงอะไร? และ และ...ไม่ใช่ว่าเธอเป็นกังวลเกี่ยวกับเจอรัลด์มาก เมื่อครู่ก่อนหรอกเหรอ? ไม่ใช่ว่าเธอสงสัยว่าทำไมเขาถึงไม่ได้รับบาดเจ็บหรือไง?”

“โอ้ ใช่! ให้ตาย ความตื่นเต้นของฉัน ฉันเกือบลืมไปน่ะ เจอรัลด์ บอกพวกเรามา นายยังคงไม่ได้รับบาดเจ็บใด ๆ ได้อย่างไร? และผู้ชายเหล่านั้นทุกคนที่อยู่ด้านนอกเป็นคนของนายใช่หรือเปล่า?”

“จริง ๆ...ฉันยังคงไม่บุบสลายได้อย่างไรงั้นเหรอ?” เจอรัลด์ถามอย่างพูดอะไรไม่ออก

“พวกเรากำลังถามนายไง!” เลลาขมวดคิ้ว ถลึงตามองเจอรัลด์

จากนั้นเจอรัลด์ก็ตบหน้าผากของเขา “โอ้ ฉันจำได้แล้วตอนนี้ ขณะที่ฉันกำลังจะออกมาชกต่อยกับลูอีส ลูกค้าจากห้องข้าง ๆ ก็พรวดพลาดเข้ามาในห้อง และบางทีพวกเขาอาจจะมีความแค้นบางอย่างกับลูอีสมั้ง เพราะทุกคนเริ่มต่อสู้กันในทันที! ในความโกลาหลทั้งหมดนั่น ฉันจึงจัดการหลบหนีออกมาเงียบ ๆ” เจอรัลด์พูดจบพร้อมกับหัวเราะ

เลลาโกรธจัดอย่างมากจนไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้

เห็นได้ชัดว่าเจอรัลด์กำลังโกหกอยู่ หลบหนีออกมาเงียบ ๆ เหรอ? เช่น ออกมาจากบาร์คาราโอเกะ...และเข้ามาในร้านอาหารข้าง ๆ สำหรับที่ที่ทานอาหารหรูหรางั้นเหรอ? ใครจะไปเชื่อนายได้!

อ่า ช่างมันเถอะ! ตอนนี้เธอโกรธมากเกินไปแล้ว ปั่นป่วนมากเกินไป!

“ทำไมพวกเธอสองคนไม่อยู่ทานมื้อค่ำด้วยเหมือนกันล่ะ? มันจะเป็นมื้อเลี้ยงของฉันเอง โอเคไหม?” เจอรัลด์กล่าวอย่างยินดีกับเลลา

เอาตามตรง เมื่อได้เห็นอาหารชวนน้ำลายไหลนี้ที่ได้เสริฟ์ เลล่าก็รู้สึกยั่วยวนใจอย่างเป็นพิเศษ หญิงสาวทุกคนเป็นคนโลภ ไม่ใช่หรือไง?

แต่ด้วยเรื่องต่าง ๆ ระหว่างเจอรัลด์กับเธอ เธอจะยอมรับได้อย่างไร?

แล้วความทะนงตนของเธอล่ะ?

“ฮึ่ม! ไม่จำเป็น—-ถ้าพวกเราต้องการจะทานอาหาร พวกเราจะสั่งบางอย่างเอง!” เธอกอดอก เลลาเหลือบมองไปที่ดักลาส

โอ้ เธอต้องการจะสั่งอาหารบางอย่างแค่ไหน

“ก็แค่ช่อดอกไม้ห่วย ๆ แทบจะไม่มีค่าให้มอง ผมจะชดใช้ให้สำหรับมันละกัน โอเคไหม? นี่ หนึ่งร้อยดอลลาร์ นั่นพอไหม?” ล้วงหาแบงค์ร้อยดอลลาร์อีกใบ เขาวางมันลงบนโต๊ะดังโครม

นั่นเจ๋งแค่ไหนกัน?

เขาเหลือบมองไปที่ผู้หญิงของเขา “เลลา ออกไปจากที่นี่กันเถอะ!”

ทันใดนั้นก็เคลิบเคลิ้มไปกับเขา เลลาพยักหน้าอย่างว่าง่าย

“เดี๋ยวค่ะ คุณผู้ชาย!”

“มีอะไรล่ะครับ?”

“นั่นคือการจัดดอกไม้อย่างมีศิลปะ...แทนที่จะเป็นหนึ่งร้อยดอลลาร์ แต่มันมีมูลค่าถึงหนึ่งพันห้าร้อยดอลลาร์นะคะ!” พนักงานเสริฟ์สาวแจ้งด้วยรอยยิ้ม

ดักลาสถึงกับเป็นอัมพาตคาที่ “อะไรนะ? หนึ่งพันห้าร้อยดอลลาร์เหรอ?”