มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 441

“ชารอน เธอ เธอ! เธอกล้าดีมาตบฉันได้ยังไง! เฮเวิร์ดยัยบ้านี่เพิ่งตบหน้าฉัน!”

แม้ว่าเธอจะพูดไปแบบนั้น ลิเลียนมองไปที่เฮเวิร์ดขณะที่เอามือกุมแก้มที่เจ็บปวดของเธอไว้

แต่อย่างไรก็ตาม เฮเวิร์ดเพียงเบนสายตาของเขาไป เห็นได้ชัดแล้วว่าเขาอยู่ข้างใคร

“ฉัน…ฉันเข้าใจแล้ว…เช่นนั้น เป็นอย่างงี้นี่เอง…เมื่อคิดว่าฉันตาบอดขนาดนั้นมาก่อนที่ไม่สามารถเห็นได้ว่านายจริง ๆ แล้วเป็นคนแบบไหน…”

น้ำเสียงของลิเลียนสั่นเครือ จากนั้นเธอก็หันหลังกลับและวิ่งจากไปทั้งน้ำตา

ชารอนกระแทกส้อมและช้อนของเธอลงบนโต๊ะ เธอไม่มีอารมณ์ที่จะทานอาหารอีกต่อไปแล้วหลังจากเรื่องยุ่ง ๆ เช่นนี้ ไม่นานหลังจากนั้น พวกเขาทั้งคู่ก็ออกจากร้านอาหารไป

‘ข่างน่าเสียดายที่เห็นเพื่อนรักทั้งสองต่อสู้กันเหมือนกับศัตรูในตอนนี้…’ เจอรัลด์คิดกับตัวเอง

จากสิ่งที่แสดงให้เห็นต่อหน้าเขานี้ เจอรัลด์ก็สามารถเข้าใจถึงส่วนสำคัญของสิ่งที่เกิดขึ้นท่ามกลางสามคนนั้นได้

ดูเหมือนว่าลิเลียนและชารอนทั้งคู่เริ่มจะแน่วแน่ต่อเฮเวิร์ดมากขึ้น เพราะทรัพย์สินต่าง ๆ ที่เขาเป็นเจ้าของในตอนนี้

ในอดีตเมื่อเฮเวิร์ดยังคงยากจน พวกเธอก็ไม่เคยปฏิบัติกับเขาเป็นอย่างดีแม้ว่าเขาจะคอยอยู่เคียงข้างพวกเธอมาเสมอก็ตาม

ตอนนี้มันเป็นเรื่องราวที่แตกต่างไปอย่างสิ้นเชิง ตั้งแต่ที่เขาเป็นเจ้าของอสังหาริมทรัพย์ไม่กี่แห่งและจัดการได้รับเส้นสายที่ยอดเยี่ยมมาบ้าง โดยพื้นฐานแล้วเขาจึงกลายมาเป็นผู้ชายที่ร่ำรวยและรูปหล่อสำหรับพวกเธอ

ยิ่งไปกว่านั้น สำหรับทั้งลิเลียนและชารอนแล้ว ประสบการณ์ที่เขาได้รับมาขณะที่ได้อสังหาริมทรัพย์และความสัมพันธ์เหล่านั้นมา มันทำให้เขาเคร่งขรึมและเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นเช่นกัน

แน่นอนว่าเจอรัลด์สามารถเข้าใจสถานการณ์ของพวกเขาได้

อย่างไรก็ตาม เขาไม่มั่นใจว่าทั้งสองสาวจะตอบสนองอย่างไรถ้าพวกเธอได้ล่วงรู้ความลับมาว่าสิ่งต่าง ๆ ที่เฮเวิร์ดมีตอนนี้ทั้งหมดนั่นล้วนต้องมอบให้เขา

เจอรัลด์เพียงยิ้มเยาะขณะที่ส่ายหัวของเขาก่อนจะยิ้มออกมาด้วยความจำนน

หลังจากทานอาหารเสร็จ เขาก็ออกจากร้านอาหารไป อย่างไรก็ตาม นาทีที่เท้าของเจอรัลด์ก้าวออกมาจากร้านอาหารนั้น ก็มีมือหนึ่งมาคว้าขาอีกข้างของเขาไว้

“โอ้! หลานชายของฉัน โปรดรอสักครู่นะ!”

เมื่อมองลงไปเพื่อดูว่าใครกำลังจับขาเขาไว้อยู่นั้น เจอรัลด์ก็ชายชราคนหนึ่งกำลังนั่งอยู่ข้างทางเข้า

“ให้ตาย คุณกำลังทำอะไรอยู่?” เจอรัลด์กล่าว รู้สึกตกตะลึง

“หลานชายของฉัน เธอต้องร่ำรวยแน่เพราะเธอสามารถมาทานที่ร้านอาหารนี้ได้! โปรดเจียดเงินให้ฉันบ้างเถอะ ฉันไม่ได้กินอะไรมาหลายวันแล้วตอนนี้!” ขอทานชราคนนั้นกล่าวขึ้นมาขณะที่เขาคลานมาใกล้มากขึ้นเพื่อกอดต้นขาของเจอรัลด์เอาไว้

ขอทานชราคนนั้นดูสกปรกและผมขาวของเขาก็เหม็นหืน

เขาจะไม่ปล่อยขาของเจอรัลด์ไป จนกระทั่งเขาได้เงินมาบ้าง

ด้วยความเข้าใจ เจอรัลด์ทำได้เพียงแค่ถอนหายใจเท่านั้น ขณะที่เขาล้วงเข้าไปในกระเป๋าสตางค์ของเขาและยื่นแบงค์ร้อยดอลลาร์ให้ขอทานคนนั้น