มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 562

“โอ้? นายยุ่งหรือมีบางอย่างหรือเปล่า? โอ้! ไม่ต้องกังวล วันนี้มันจะเป็นมื้อเลี้ยงของเชสเอง! แม้ว่าพวกเราต้องจ่ายบิลของเราเอง ฉันก็จะช่วยเหลือนายเอง โอเคไหม?” โลลิต้ากล่าวขณะที่เธอคาดเดาถึงความกังวลของเจอรัลด์

ตามปกติแล้ว มันไม่เกี่ยวกับปัญหาทางการเงิน แต่มันเป็นเพราะว่าเจอรัลด์ยังคงต้องฉลองวันเกิดของตัวเขาเองในวันนี้ต่างหาก!

แม้ว่าเจอรัลด์จำปฏิเสธคำเชิญของเธอไป มันก็คงไม่ได้สำคัญอะไรมากนักสำหรับโลลิต้า แต่อย่างไรก็ตาม เนื่องจากตอนนี้เขารู้แล้วว่าคุณเวอิสจะเข้าร่วมด้วยเช่นกัน เขาจึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเหมือนว่าเขาจะทำให้ครูเก่าของเขาผิดหวังถ้าเขาไม่ได้ไปเข้าร่วมการรวมตัวกันนั้น

“ไม่ มันไม่ใช่เรื่องเงิน…เอาตามตรงนะ เดิมทีฉันวางแผนที่จะชวนเธอให้มาฉลองวันเกิดของฉันกับฉันในวันนี้! แต่เนื่องจากว่าเธอพูดถึงคุณเวอิสขึ้นมา เอางี้ไหมล่ะ? ฉันก็จะแค่ไปกับเธอเพื่อพูดคุยกันสั้น ๆ กับเขา หลังจากนั้น ฉันจะกลับมาและไปฉลองของตัวเองละกัน!” เจอรัลด์ตอบ

“…โอ้? วันนี้เป็นวันเกิดของนายเหรอ? อืม นี่ช่างน่าอายเสียจริง! เอาล่ะ ฉันคิดว่าแผนของนายฟังดูดีนะ พวกเราจะไปที่นั่นกัน พูดคุยกับคุณเวอิสและเพื่อนร่วมชั้นที่เหลือของเรา จากนั้นพวกเราจะจากไปด้วยกันและฉลองวันเกิดของนาย! แล้วเซโน่ล่ะ? นายชวนเขาหรือยัง?” โลลิต้าถาม

“ฉันชวนแล้ว แต่เขาบอกฉันว่าเขามาได้แค่ตอนบ่ายเท่านั้น ธุรกิจของเขายังคงใหม่อยู่ในท้ายที่สุดแล้ว และเขาก็ยังไม่มีเวลาจ้างพนักงานเพิ่ม เขาต้องจัดการกับสิ่งต่าง ๆ มากมายหลายสิ่ง!”

“เอาล่ะ! เออใช่ ตอนนี้เขาน่าประทับใจจริง ๆ! แม้ว่าพ่อของฉันเคยดูถูกครอบครัวของเขา แต่เขาก็นำของขวัญบางอย่างไปให้พวกเขาเป็นการส่วนตัวเมื่อวานนี้!” โลลิต้าตอบ รู้สึกอิจฉาเล็กน้อย

เจอรัลด์เพียงพยักหน้าโดยไม่ได้กล่าวอะไรเพิ่มเติม

เมื่อแผนการของพวกเขาตกลงกันได้ ก็เป็นเวลาเกือบจะแปดโมงแล้ว

จากนั้นพวกเขาทั้งคู่ก็รีบไปที่ร้านอาหารที่ได้รับเลือกในตัวเมือง เนื่องจากว่าเจอรัลด์อาศัยอยู่ในหมู่บ้านหลัก ถนนสายหลักในเมืองจึงอยู่ภายในระยะที่สามารถเดินถึงได้

ในขณะเดียวกันนี้ อดีตเพื่อนร่วมชั้นของพวกเขาหลายคนก็อยู่ตรงทางเข้าของร้านอาหารกันแล้ว

พวกเขาทุกคนมารวมตัวกันขณะที่พวกเขาพูดคุยในหมู่กันเอง ท้ายที่สุดแล้ว นี่ก็คือจุดประสงค์ของการรวมตัวของชั้นเรียนทั้งหมดไม่ใช่หรือไง? การพบปะกันเหมือนเช่นนี้ก็จะอบอุ่นเป็นกันเองมากอยู่เสมอ

เนื้อหาของบทสนทนาของพวกเขาส่วนใหญ่ก็จะเกี่ยวกับสภาพที่เป็นอยู่ในปัจจุบันเช่นเดียวกับการรำลึกถึงอดีตของอดีตที่มีร่วมกันของพวกเขา

“ดูนั่นสิ! โลลิต้าอยู่นี่แล้ว!” เพื่อนร่วมชั้นสองสามคนกล่าวขึ้นมาขณะที่พวกเขาชี้ไปที่เธอและเจอรัลด์

“…ห๋า? นั่นคือเจอรัลด์ใช่ไหม? ให้ตายเถอะนะ! ฉันไม่คิดว่าเขาก็จะอยู่ที่นี่ในวันนี้ด้วย!”