มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 604

ประตูเหวี่ยงเปิดออก และเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสิบคนก็รีบเร่งเข้ามา แต่ละคนถือกระบองไฟฟ้ามาด้วย พวกเขาจัดการตามรอยของชายชราได้ในที่สุดด้วยความช่วยเหลือจากภาพกล้องวงจรปิด

“แกไอ้บ้าเอ้ย! อยู่นี่เอง!”

จากนั้นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็มาล้อมเขาไว้ทันที

“ขออภัยด้วยครับคุณคลอฟอร์ด! ชายชราคนนี้แอบเข้ามาในล็อบบี้ หลังจากการอาบน้ำของเขาตอนที่พวกเราไม่ได้สนใจกับเขา! เห็นได้ชัดว่าเขาได้ยินหมายเลขห้องของคุณมาจากพนักงานต้อนรับหญิง จากนั้นเขาก็ทำลายเครื่องกลไกทั้งหมดที่จำเป็นต้องขึ้นมาที่นี่! ขออภัยอีกครั้งด้วยครับ คุณคลอฟอร์ด! พวกเราจะทุบตีเขาจากนั้นก็ไล่เขาออกไป เดี๋ยวนี้ครับ!”

เจอรัลด์ไม่รู้ว่าจะตอบสนองอย่างไรดี ในขณะนั้น ทุกอย่างที่เกี่ยวกับชายชราแค่ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจ

ขณะนั้นเอง โทรศัพท์ของเจอรัลด์ก็เริ่มดังขึ้นมา เป็นสายเรียกเข้าจากเควต้า

ก่อนหน้านี้เจอรัลด์ได้ส่งข้อความทางไลน์ให้กับเธอเกี่ยวกับเรื่องใหม่ ๆ ทั้งหมดที่เขาได้ค้นพบมา เธอต้องเพิ่งอ่านมันแน่

เหลือบมองไปที่ชายชราอีกครั้ง จากนั้นเจอรัลด์ก็รับสายโทรศัพท์

“ฉันเดาว่าเธอได้อ่านข้อความแล้วใช่ไหม เควต้า?”

“ฉันอ่านแล้ว…ตอนนี้ฉันควรทำยังไงล่ะ เจอรัลด์? ฉันจะ…ฉันจะสามารถตามหาแม่ของฉันได้ไหม?” เควต้าถามอย่างร้อนรนใจ

“ได้สิ และไม่ต้องกังวลไปหรอก ฉันก็กำลังตามหาเธอเหมือนกัน รอฉันอีกสักสองสามวันให้ฉันแก้ปัญหาทุกอย่างที่ฉันมีอยู่ตอนนี้ก่อน เมื่อฉันเรียบร้อยดีแล้ว ฉันจะไปที่นั่นกับเธอเอง! เอาตามตรงฉันคงจะเป็นกังวลถ้าเธอไปที่เมืองซอลฟอร์ดคนเดียว!” เจอรัลด์ตอบด้วยรอยยิ้มจาง ๆ

“ฟังดูดีนะ! ฉันรู้สึกมั่นใจขึ้นมากเลยตอนนี้!”

หลังจากการพูดคุยกันสั้น ๆ เจอรัลด์ก็วางสาย เมื่อเห็นว่าเขาวางสายไปแล้ว เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็กำลังจะลากชายชราออกไปเมื่อชายชราเริ่มตะโกนขึ้นมา “เมืองซอลฟอร์ดเหรอ? หลานชายของฉัน ฉันอยากจะไปที่นั่นเหมือนกัน! นั่นคือบ้านเกิดของฉัน! ให้ฉันไปด้วยเหมือนกันนะ หลานชายของฉัน!”

ด้วยการดิ้นรนเพียงเล็กน้อย ชายชราก็จัดการทำให้ตัวเองหลุดจากการจับของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยได้ จากนั้นเขาก็รีบเข้าไปหาเจอรัลด์ก่อนจะขอร้องขึ้นมาอีกครั้ง

“นั่นคือบ้านเกิดของฉัน! หลานชายของฉัน เธอช่วยพาฉันกลับบ้านได้ไหม?”

เจอรัลด์มองชายชราผ่าน ๆ จากหัวจรดเท้าหลังจากได้ยินคำขอของเขา ชายชราดูเหมือนว่าเขาจะค่อนข้างกระตือรือร้นที่จะไปที่นั่นให้ได้ และเขาก็ดูเหมือนจะค่อนข้างตื่นเต้นเช่นกัน

ขณะที่เจอรัลด์คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาก็ตระหนักได้ว่าเขาไม่ได้มีความประทับใจที่ไม่ดีมากเกินไปต่อชายชราคนนั้นเลยจริง ๆ เขาแค่รู้สึกรำคาญกับการที่เขาน่าละอายและขี้ขาดตาขาวอย่างไร

“ก็ได้ ผมจะให้คนส่งคุณไปที่นั่น!”