มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 610

และในขณะที่เจอรัลด์รู้สึกเหมือนว่าเขาตกต่ำสุดขีดแล้ว เขาก็รู้สึกเย็นสันหลังวาบขึ้นมา ขณะที่มีมือหนึ่งวางอยู่บนไหล่ของเขา

เมื่อเขาหันหลังกลับไป เขาก็เห็นผู้ชายผมยาวเหมือนผู้หญิงคนหนึ่งกำลังยืนอยู่ข้างหลังเขา เจอรัลด์แทบจะรู้สึกกดดันจากการคุกคามมากมายของผู้ชายคนนี้อย่างเดียวได้

“หลีกไป! พวกเธอทุกคนกำลังทำอะไรกันอยู่ที่นี่?” เสียงคนแก่ตะโกนขึ้นมาอย่างกระทันหัน

“พวกเรากำลังทำอะไรที่นี่งั้นเหรอ? มาทำอะไรที่นี่เนี่ยชายแก่? หยุดผลักคนอื่นไปทั่วได้แล้ว!”

จากนั้นฝูงชนก็เริ่มดุว่าคนที่ตะโกนขึ้นมาในตอนแรก

“ฉันมาที่นี่เพื่อมองหาหลานชายของฉัน! พวกเธอทุกคนกำลังยืนขวางทางอยู่!” เจ้าของเสียงแก่ ๆ นั้นพูดเยาะขณะที่เขาเยียดตัวเองเข้ามาในห้อง

เมื่อเห็นว่าเขาแต่งตัวโกโรโกโสมากแค่ไหน ผู้คนในห้องจึงรีบเปิดทางให้เขา เนื่องจากว่าพวกเขาพยายามหลีกเลี่ยงเขาเหมือนกับโรคระบาด

ในทางกลับกัน ชายผมยาวเพียงถลึงตามองชายชราอย่างเย็นชา ขณะที่เขาหดมือของเขากลับ

“แกกำลังจะทำอะไร? ปล่อยหลานชายของฉันไปซะ!” ชายชราคำราม ขณะที่เขาก้าวไปข้างหน้า และผลักเมลิซซ่าไปด้านข้าง

เจอรัลด์แทบจะไม่เชื่อสายตาตัวเองได้ เป็นขอทานชราที่คอยแต่ตามรังควานเขานั่นเอง

“เขาคือหลานชายของคุณเหรอ?” เมลิซซ่าถาม รู้สึกตกตะลึง

“ฮึ่ม! อะไร พวกเราดูไม่เหมือนกันเหรอ? หลานชายของฉัน ฉันไปตามหาเธอวันนี้แต่คนกลุ่มนั้นพูดว่าเธอไม่อยู่ที่นั่น! ฉันคิดว่าเธอละทิ้งฉันและมุ่งหน้าไปเมืองซอลฟอร์ดคนเดียวซะอีก! ฉันดีใจที่เธอยังคงยู่ที่นี่ ตอนนี้ก็ไปกันเถอะ!”

ชายชราไม่แม้แต่จะอยากถามเกี่ยวกับรายละเอียดของเหตุการณ์ที่เจอรัลด์พบว่าตัวเองเกี่ยวข้องอยู่ในนั้นเลยด้วยซ้ำ เขาแค่คว้าแขนของเจอรัลด์ และเริ่มดึงเขาออกไปจากห้อง

“ใครบอกว่าคุณสามารถออกไปได้กัน!” ชายผมยาวคำราม ดวงตาของเขาทั้งเยือกเย็นและดุร้าย ขณะที่เขาพยายามจับแขนอีกข้างของเจอรัลด์ไว้ในทันที

แต่อย่างไรก็ตาม ความพยายามของเขาถูกขัดขวางเมื่อชายชราคว้าเข้าที่ข้อมือของเขาเอาไว้ หลังจากชายชรายกมือของเขาออกจากแขนของเจอรัลด์ ชายผมยาวก็ถูกทำใ้ห้ล่าถอยไปข้างหลังทันที หลังของเขาชนเข้ากับผนัง

ในขณะนั้น คนที่ผมยาวก็เริ่มเหงื่อแตกขึ้นมา ทั้งหมดที่เขาสามารถทำได้ก็คือ จ้องไปที่ชายชราด้วยความตกใจ

เจอรัลด์รู้ว่าวิธีเดียวที่จะหนีไปในขณะนั้นของเขา คือการพึ่งพาชายชราคนนั้น เช่นนั้น เขาจึงเอาแต่นิ่งเงียบ ขณะที่ชายชราเดินนำเขาไปยังทางออก

“เธอไม่เป็นไรใช่ไหม หลายชายของฉัน?” ชายชราถามขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม ตอนนี้พวกเขากำลังยืนอยู่ข้างริมแม่น้ำในสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง

“ผมไม่เป็นไร ขอบคุณนะครับ คุณ” เจอรัลด์ตอบ น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกขอบคุณ

ถ้าชายชราคนนนี้ไม่ได้ปรากฏตัวก่อนหน้านี้ เจอรัลด์ก็อาจจะยังคงอยู่ที่นั่นพยายามที่จะอธิบายตัวเองอยู่ มันค่อนข้างชัดเจนว่าเขาจะไม่สามารถจากไปได้ง่าย ๆ แน่

แม้จะรู้สึกขอบคุณ แต่เจอรัลด์ก็กำลังรู้สึกสับสนงุนงงไม่แพ้กัน

‘ชายชราคนนี้สามารถปรากฎตัวโดยบังเอิญอยู่เสมอ เมื่อไหร่ก็ตามที่ฉันเผชิญกับความยากลำบากได้อย่างไรกัน? เขายังช่วยเหลือฉันอย่างอ้อม ๆ อยู่เสมอเช่นกัน…’