ในขณะเดียวกัน เจอรัลด์ก็กำลังเล่นละครด้วยกันกับกีย่าได้เนียนมาก
กีย่าเองก็ดูเหมือนจะโกหกต่อพ่อแม่ของเธอ
เมื่อรู้แบบนี้ เจอรัลด์ก็พบว่ามันน่าอึดอัดมากขึ้นที่จะสร้างภาพต่อไปได้ ดังนั้น ตอนนี้เขาจึงพยายามหาข้ออ้างที่จะจากไปอยู่แล้ว
เมื่อเธอเห็นแบบนี้ กีย่าก็จับแขนของเจอรัลด์ไว้อย่างสนิทสนมก่อนจะพูดขึ้นมา “แม่คะ พ่อ หนูจะไปส่งเขาก่อน หนูจัดการเองได้ดังนั้นพ่อกับแม่แค่อยู่ที่นี่ก็พอ!”
หลังจากกล่าวไปแบบนั้น พวกเขาทั้งคู่ก็เดินออกไปจากห้องโถงด้วยกัน
เมื่อมองเห็นทางเข้าของโรงแรม เจอรัลด์ก็พูดขึ้นมาทันที “ถึงเวลาซะทีที่เธอต้องคืนโทรศัพท์ของฉันให้ฉัน!”
ก่อนหน้านี้ เจอรัลด์เอาแต่มองไปที่โทรศัพท์ของเขาอยู่ตลอดเวลา ในขณะที่เขากำลังพูดคุยกับคนอื่น ๆ เพื่อรักษาภาพพจน์ของความสนิทสนมระหว่างเขาและกีย่า ควาร์ริงตันคนอื่นจึงยึดโทรศัพท์ของเขาไว้ชั่วคราว
พวกเขาเสริมว่าเขาไม่ควรเล่นโทรศัพท์ เพื่อที่เขาจะได้จดจ่ออยู่กับบทสนทนากับพวกเขาอย่างเหมาะสม
เจอรัลด์ก็ไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ในตอนนั้น
หลังจากนั้น พวกเขาก็พูดคุยกันต่อไปสักพักขณะที่ทานอาหารของพวกเขากัน ไม่นานจึงนำมาสู่สถานการณ์ปัจจุบันนี้
“ตอนนี้นั่นคือน้ำเสียงแบบไหนกัน?” กีย่าตอบกลับ ขณะที่เธอวางโทรศัพท์ไว้ในมือของเจอรัลด์ แขนอีกข้างหนึ่งของเธอก็ยังคงล็อกไว้ด้วยกันกับเขาอยู่
“ทำไมเธอถึงปิดเครื่องโทรศัพท์ของฉัน…?” เจอรัลด์พูดอย่างหมดหนทาง ขณะที่เขาพยายามดึงแขนของเขากลับ
อย่างไรก็ตาม เธอปฏิเสธที่จะปล่อยเขาไป ใบหน้าที่มีเสน่ห์ของเธอสะท้อนความดื้อรั้นของเธออย่างชัดเจน และไม่เต็มใจที่จะตัดใจจากเขา
ท้ายที่สุดแล้ว กีย่าก็ตกลงว่าหลังจากวันนี้ พวกเขาทั้งคู่จะยุติที่จะมีความสัมพันธ์รูปแบบใด ๆ ก็ตามต่อกัน อย่างดีที่สุด พวกเขาก็เพียงคงความเป็นเพื่อนได้เท่านั้น
กีย่าจะแค่เต็มใจยอมรับแบบนั้นได้ยังไงกัน?
แม้จะรู้ว่าทำไมเธอถึงไม่ยอมปล่อยไป เจอรัลด์ก็ไม่อยากจะรักษาความสัมพันธ์ที่คลุมเครือเช่นนี้กับเธอต่อไปแล้ว นี่คือเหตุผลที่ทำไมเขาถึงแน่วแน่และเด็ดเดี่ยวขนาดนี้กับเรื่องนี้
“ฉันไม่อยากปล่อย!” กีย่ากล่าว
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน