มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 68

“ใช่ ใช่ ใช่ ฉันคิดว่าร้านอาหารต้องมีส่วนร่วมในกิจกรรมส่งเสริมการขายพิเศษบางอย่าง!”

วิคเตอร์ยังพูดโผล่งขึ้นมาขณะที่เขาเองก็ยังไม่มั่นใจมากนักในเวลานี้

เมื่อพนักงานเสริฟ์ชายเดินเข้ามาในห้อง วิคเตอร์ถามเขาอย่างตรงไปตรงมาว่า “เออจริงสิ ผมขอถามคุณบางอย่างได้ไหม? พวกเราจะได้อาหารจานเด่นพิเศษทั้งหมดฟรีตราบใดที่พวกเราสั่งมันฝรั่งผัดสักจานหรือเปล่า?”

พนักงานเสริฟ์ชายอดไม่ได้ที่จะมองวิคเตอร์ด้วยความงุนงง จากนั้น พนักงานเสริฟ์ชายตอบกลับด้วยความดูถูก “คุณบ้าหรือเปล่า? คุณกำลังถามผมอย่างจริงจังว่าคุณจะได้อาหารจานเด่นทั้งหมดของเราฟรีหากว่าคุณสั่งมันฝรั่งผัดสักจานงั้นเหรอ?! ต้องมีบางอย่างผิดปกติกับสมองขอบคุณแน่!”

หลังจากพูดจบ พนักงานเสริฟ์ชายส่ายหัวของเขาก่อนที่จะหันหลังกลับและจากไปทันที

โฮมแลนด์ คิชเช่นคือหนึ่งในสถานประกอบการที่มีเกียรติมากที่สุดในย่านการค้าเมย์เบอร์รี่ ใครให้แขกธรรมดาเช่นวิคเตอร์กล้าที่จะสร้างปัญหาให้กับพนักงานเสริฟ์กัน?

วิคเตอร์รู้สึกราวกับว่าเขาถูกตบที่ใบหน้า

เมื่อคิดว่าเขากล้าที่จะถามคำถามนั้นกับพนักงานเสริฟ์ชายจริง ๆ

“เจอรัลด์ นายสามารถทานอาหารมากขนาดนั้นทั้งหมดด้วยตัวเองได้เหรอ?!” วิตนีย์อดไม่ได้ที่จะถามอย่างฉุนเฉียว

เธอรู้สึกรำคาญและหงุดหงิดมากเมื่อเจอรัลด์ไม่ได้เสนออาหารอร่อยใด ๆ ให้พวกเขาเลย

“โอ้ หากว่าพวกเธอคนไหนอยากจะลองชิมอาหารจานเด่นเหล่านี้ โปรดอย่าลังเลที่จะมานี่ล่ะ!”

“นาย!” วิตนีย์โกรธอย่างที่สุดในเวลานี้ เธอรู้สึกราวกับว่าอาหารที่เธอกำลังทานจืดชืดไปหมดขณะนี้ เธออยากจะลองชิมอาหารจานเด่นทั้งหลายที่อยู่บนโต๊ะของเจอรัลด์จริง ๆ

“ฉันรู้แล้ว!” วิคเตอร์ ที่รู้สึกหงุดหงิดมาก จู่ ๆ ก็อุทานออกมาเสียงดัง “ฮ่าฮ่าฮ่า เจอรัลด์ นายต้องใช้จ่ายเงินจำนวนมากเมื่อครั้งที่แล้วที่นายมาที่นี่ ใช่ไหม? ฉันได้ยินว่านายจ่ายไปมากกว่า 15,000 ดอลลาร์ในคืนนั้น ฉันเดาว่านี่คงเป็นเหตุผลที่ทำไมผู้จัดการชั้นถึงให้การดูแลนายอย่างพิเศษและส่งอาหารจานเด่นมากมายให้นายเพื่อทานฟรี! ฉันพูดถูกไหม?”

วิคเตอร์ไม่กล้าจะคิดถึงความเป็นไปได้ใด ๆ อย่างอื่นเลย นี่คือความเป็นไปได้และคำอธิบายเพียงอย่างเดียวที่เขาสามารถยอมรับได้

“คงงั้นมั้ง...” เจอรัลด์ตอบกลับขณะที่เขายิ้ม จากนั้น เขาก็ทานอาหารของเขาต่อไป

“เอาล่ะ ถ้างั้น นายควรทานอาหารต่อ! ฉันจะรอและดูว่านายจะมีอารมณ์ทานอาหารต่อภายหลังได้อย่างไร!” สีหน้าบนใบหน้าของวิคเตอร์เปลี่ยนฉับพลันขณะนี้

หลังจากนั้น เขายืนขึ้นทันที

เจอรัลด์ได้ตบหน้าทุกคนที่อยู่ในห้องนี้จริง ๆ เพราะการดูแลอย่างสิทธิพิเศษที่เขากำลังได้รับ

วิคเตอร์รู้สึกอับอายเป็นเฉพาะพิเศษเพราะเขาสามารถสั่งอาหารจานเด่นได้แค่สองจาน แต่ร้านอาหารได้เสริฟ์อาหารจานเด่นทั้งสิบสองจานให้เจอรัลด์ในคราเดียว

นอกจากนี้ เห็นได้ชัดว่าเจอรัลด์ก็รู้ว่าวิคเตอร์ชอบมีล่า แต่เขาก็ยังเชิญมีล่าให้ไปทานอาหารกับเขาต่อหน้าของคนอื่น ๆ จริง!

วิคเตอร์รู้สึกรำคาญอย่างถึงที่สุด

“วิคเตอร์ นายหมายความว่าอะไร?” วิตนีย์ถามขึ้นในเวลานี้

“ฉันหมายความว่าอะไรนะเหรอ? วิตนีย์ เธอบอกว่าเจอรัลด์ได้เงิน 30,000 ดอลลาร์จากการถูกลอตเตอรี่ไม่ใช่หรือไง? ยูริและพวกผู้ชายที่เหลือได้ปอกลอกเขามากกว่า 22,000 ดอลลาร์สำหรับมื้อเย็นในครั้งที่แล้ว นอกจากนี้ เจอรัลด์ยังใช้เงิน 7,000 ดอลลาร์เพื่อเช่ารถเฟอร์รารี่และคนขับรถก็ขับรถพาเขาไปรอบ ๆ ทั้งวัน นั่นก็แปลได้ว่าตอนนี้เขาไม่เหลืออะไรแล้วทั้งนั้น!”

“ร้านอาหารเพียงแค่เห็นแก่หน้าของเขามากเพราะพวกเขาคิดว่าเขารวยและมีความสามารถในการบริโภคและการใช้จ่ายที่สูง หากพวกเราบอกผู้จัดการชั้นว่าชายคนนี้เป็นแค่คนยากไร้ที่ไม่มีอะไรเลย เธอคิดว่าพวกเขาจะมีปฏิกิริยาอย่างไร ถ้างั้น?” วิคเตอร์ตอบกลับอย่างเย็นชาขณะที่เขาจ้องไปยังเจอรัลด์

“ฮ่าฮ่าฮ่า เหตุผลเดียวที่ร้านอาหารเห็นแก่หน้าของเขามากนักเป็นแค่เพราะว่าพวกเขากำลังหวังว่าพวกเขาจะสามารถดึงดูดลูกค้าให้กลับมาและอุดหนุนร้านอีกครั้งในอนาคต! หากพวกเขารู้ว่าเจอรัลด์จะไม่สามารถกลับมาที่นี่ได้ พวกเขาจะไม่ปล่อยเขาไปอย่างง่าย ๆ แน่!” นาธาเนลอดไม่ได้ที่จะเหยียดยิ้ม

“ชายคนนี้เหลือเชื่อจริง ๆ เขาแค่ถูกลอตเตอร์รี่ 30,000 ดอลลาร์และเขาใช้จ่ายไปกับทุกสิ่งอย่างในคราเดียวจริง ๆ! เขาค่อนข้างไม่ธรรมดานะ!” เลนนีก็กำลังหัวเราะขณะที่เขาได้ยินคำทั้งหลายเหล่านั้น

ในขณะเดียวกันนี้ เหล่าสาวสวยทั้งหมดที่นั่งอยู่ด้านข้างก็ต่างส่ายหัวเล็กน้อยไปตาม ๆ กันขณะที่พวกเธอจ้องไปที่เจอรัลด์

“โอ้ ไม่นะ! วิคเตอร์ หากพวกเราบอกพวกเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้ภายหลัง นายคิดว่าผู้คนที่โฮมแลนด์ คิชเช่นจะคิดว่าพวกเราเป็นพรรคพวกของเขาหรือเปล่า? นายคิดว่าพวกเขาจะพยายามแก้เผ็ดพวกเราไหมถ้างั้น? อย่าลืมว่า พวกเราทั้งหมดอยู่ในห้องเดียวกันกับเขา!” นาธาเนลตบไหล่หน้าผากของเขาเบา ๆ ขณะที่เขาถามวิคเตอร์อย่างกระวนกระวาย

“ถูกต้อง! ฉันคิดว่าพวกเราควรลงไปชั้นล่างและบอกผู้จัดการเกี่ยวกับเรื่องนี้เดี๋ยวนี้ เพื่อไม่ให้ผู้คนเข้าใจพวกเราผิด!”

“ใช่ ฉันเห็นด้วย!”