มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 698

คำพูดดังกล่าวมาจากอิซาเบลที่ตอนนี้กำลังปรบมือเสียงดัง ขณะที่เธอเฝ้ามองวอร์เรนเดินขึ้นบันไดไป

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของเธอ เจอรัลด์จึงเพียงกรอกตาของเขา

“เธอไปรู้จักกับวอร์เรนได้ยังไง อิซาเบล? ฉันคิดว่าเขาเพิ่งย้ายมาที่นี่เมื่อไม่นานมานี้เองหนิ!” หนึ่งในเพื่อนของเธอถามอย่างสงสัย

“ฮ่าฮ่า…เอาล่ะ เธอก็รู้ว่าพี่ชายของฉันเป็นเพื่อนกันกับจาเมียร์ที่โด่งดังของโรงเรียนของเรา ใช่ไหม? เนื่องจากจาเมียร์และวอร์เรนเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน มันจึงเป็นเรื่องปกติที่ฉันจะรู้จักเขานะ!”

“เข้าใจแล้ว!”

“เมื่อพูดแล้วก็ เห็นผู้หญิงคนนั้นข้าง ๆ วอร์เรนไหม? ฉันคิดว่าเธอชื่อเมอา เธอน่ารักดี ไม่ใช่เหรอ? ฉันมีลางสังหรณ์ว่าเธออาจจะชอบวอร์เรนมาก เนื่องจากพวกเขายังย้ายมาที่นี่ด้วยกันอีกด้วยซ้ำ!” อิซาเบลกล่าวเพิ่ม

แม้วอร์เรนจะได้รับความสนใจทั้งหมดในตอนนี้ แต่ในใจของเธอ อิซาเบลก็มั่นใจว่าฟาเบียนจะยังคงเป็นดาวของวันนี้ในท้ายที่สุดแน่

ด้วยเหตุนั้น เธอจึงหยุดพูดและเริ่มให้ความสนใจกับการฟังการประกาศอีกครั้ง

หลังจากผู้คนไม่กี่คนขึ้นไปบนเวที พิธีกรก็พูดขึ้นมาจากนั้น “จากห้องเรียนที่สามของภาควิชาเศรษฐศาสตร์และการจัดการ พวกเรามีนางสาวสเตลล่าที่ได้บริจาคเงิน 4,500 ดอลลาร์! นางสาวสเตลล่า เชิญขึ้นมาร่วมกันกับพวกเราบนเวทีด้วย!”

เมื่อได้ยินแบบนั้น ฝูงชนในหอประชุมก็ส่งเสียงเชียร์อย่างกระตือรือร้นกันทันที! แม่แต่อาจารย์ผู้สอนที่นั่งอยู่ข้างหน้าก็ดูเหมือนจะกำลังพูดถึงเธอกันอยู่

เมื่อรู้สึกว่าเสียงเชียร์จะไม่จบลงในเร็ว ๆ นี้จนกว่าเธอจะไปยืนอยู่ท่ามกลางผู้บริจาคระดับต้น ๆ คนอื่น ๆ สเตลล่าจึงลุกขึ้นยืน และเริ่มเดินไปทางเวทีอย่างค่อนข้างเมินเฉย

ในเวลาเดียวกัน อิซาเบลก็เริ่มวิงเวียนขึ้นมาในวินาทีนั้น ท้ายที่สุดแล้ว มันก็คงจะเป็นคราวของฟาเบียนที่จะขึ้นไปบนเวทีถัดไป!

เมื่อมาถึงเวที สเตลล่าก็ยืนอยู่ตรงกลาง บอกเป็นนัยให้ฝูงชนค่อย ๆ ลดเสียงเชียร์ของพวกเขาลง

เมื่อหาโอกาสพูดขึ้นมาได้แล้ว พิธีกร ที่ดูเหมือนจะเริ่มตื่นเต้นมากขึ้น ก็ประกาศออกมา “ถัดไป นอกเหนือจากห้องเรียนที่สามของภาควิชาเศรษฐศาสตร์และการจัดการแล้ว โปรดให้การต้อนรับนายฟาเบียนที่ได้บริจาค 15,000 ดอลลาร์ด้วย! เชิญขึ้นมาบนเวทีครับ!”

ทันทีทันใดหลังจากได้ยินเช่นนั้น ทั้งหอประชุมก็ตกอยู่ในความเงียบกัน

15…000 ดอลลาร์?!

เสียงเชียร์ที่ตามมาหลังจากนั้นคือ เสียงที่ดังมากที่สุด ตามมาด้วยเสียงปรบมือที่ดังลั่นสนั่น มันน่าแปลกใจว่าทำไมหน้าต่างกระจกทั้งหมดในหอประชุมถึงยังไม่แตกเป็นเสี่ยง ๆ!

แก้วหูของทุกคนกำลังสั่นจากเสียงดังทั้งหมดนั้น