มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 710

“ฉันรู้…กระนั้น ฉันก็อยากจะดูพื้นที่รอบ ๆ ก่อน!” ราเคลตอบกลับ แม้เธอไม่สามารถจ่ายค่าเช่าสำหรับยูนิตในสภานที่แห่งนี้ได้ แต่เธอก็ยังคงอยากจะชมดูรอบ ๆ อาคารอยู่ ท้ายที่สุดแล้ว ผู้หญิงคนหนึ่งก็สามารถฝันได้

ขณะที่กลุ่มยังคงเที่ยวดูรอบ ๆ บริเวณนั้น ทันใดนั้นก็ได้ยินความโกลาหลอย่างดังมาจากปลายทางของห้องโถง

ผู้ชายวัยกลางคนในชุดสูทกำลังเดินเข้ามาในอาคาร และลูกค้าหลายคนที่อยู่ที่นั่นก็ทักทายเขาอย่างเคารพเมื่อเขาเดินผ่านพวกเขาไป นี่ไม่ใช่แค่บุคคลธรรมดาทั่วไป แต่เขาคือ ผู้จัดการของเอดิฟิซิโอ!

“นั่นคือผู้จัดการที่มีชื่อเสียงแห่งเอดิฟิซิโอ อเล็กแซนเดอร์ บรูคส์!” เจฟเฟอร์สันอธิบายให้สามสาวฟัง

‘นายรู้จักเขาแล้วยังไงล่ะ? เขาไม่แม้แต่จะรู้ด้วยซ้ำว่านายมีตัวตนอยู่!’ ราเคลคิดกับตัวเอง ยังคงหัวเสียอย่างชัดเจน

แม้ดูเหมือนว่าผู้คนมากมายต้องการจะพูดคุยกับคุณบรูคส์ แต่ทั้งหมดที่เขาทำคือโบกมือให้พวกเขาไป เขาดูเหมือนกำลังค่อนข้างเร่งรีบอยู่ ความจริงก็คือว่าเขาก็กำลังมองไปรอบ ๆ เช่นกัน บอกใบ้ว่าเขากำลังพยายามที่จะตามหาบางอย่างหรือบางคนอยู่

ทันทีทันใดนั้น เขาก็สังเกตเห็นวัยรุ่นสี่คนกำลังจ้องมองเขาอยู่ และเขาจึงวิ่งไปหากลุ่มของราเคลาทันที

เมื่อเห็นว่าเขารีบร้อนเข้ามาหาพวกเขา ทั้งราเคลและเจฟเฟอร์สันจึงพบว่าตัวเองเริ่มตื่นเต้นขึ้นมา

“คุณแวดลีย์ ใช่ไหมครับ? คุณคลอฟอร์ดไม่ได้มาด้วยเหรอครับ?” อเล็กแซนเดอร์ถามด้วยรอยยิ้มเคารพ ขณะที่เขามองไปที่เจฟเฟอร์สัน

ทุกคนในอาคารตกอยู่ในความเงียบกันทันที พวกเขาทุกคนมองไปยังทิศทางของกลุ่มนั้นกัน

“คุณแวดลีย์เหรอ? คุณบรูคส์ คุณต้องจำคนผิดแล้วครับ! ผมชื่อเจฟเฟอร์สัน บราวน์…” เจฟเฟอร์สันตอบกลับ ใบหน้าของเขาแดงก่ำขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น

แม้แต่ราเคลก็กำลังกัดริมฝีปากล่างของเธอ พยายามอย่างเต็มที่ที่จะยับยั้งความตื่นเต้นของเธอเอาไว้

“ฮะ? โอ้ ขอโทษด้วย! ผมเข้าใจคุณผิดว่าเป็นคนอื่น!” อเล็กแซนเดอร์ขอโทษอย่างค่อนข้างกระอักกระอ่วน

คำถามของคุณบรูคส์นั้นน่าตกใจมาก จนเธอถึงกับสงสัยว่าเธอชื่อนี้ทำให้เธอเกิดอาการประสาทหลอนหรือไม่นะ

‘มาร์เวน แวดลีย์เหรอ? เขากำลังมองหามาร์เวนเหรอ? ไม่ทางซะหรอก! ต้องมีอะไรผิดพลาดแน่! ด้วยสถานะของคุณบรูคส์แล้ว ทำไมเขาถึงต้องการจะพบปะกับมาร์เวนด้วยล่ะ?’

“แน่นอน ผมกำลังมองมาคุณมาร์เวน แวดลีย์ คุณคุ้นเคยกับเขาหรือเปล่าครับ?” อเล็กแซนเดอร์กล่าวซ้ำ รู้สึกราวกับว่าจริง ๆ แล้วไม่มีพวกเขาคนไหนที่จะรู้จักว่าลูกค้าของเขาเป็นใครเลย

‘ฉันคิดว่าฉันคงตื่นเต้นมากเกินไป ฉันก็น่าจะแค่โทรหาคุณแวดลีย์สิ! ทำไมฉันถึงต้องคาดเดาว่าเด็กพวกนี้รู้จักว่าเขาเป็นใครด้วยนะ?’ อเล็กแซนเดอร์คิดกับตัวเอง

และในขณะที่เขาหยิบโทรศัพท์ของเขาออกมา ก็ได้ยินน้ำเสียงที่แตกต่างชัดเจนของมาร์เวนตะโกนเรียกเขาขึ้นมา

“ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องโทรหาผมหรอกครับ คุณบรูคส์! ผมอยู่นี่แล้ว!”