มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 767

“พวกเราอยู่ที่ไหนกันตอนนี้?” ยูนัสถาม ใบหน้าของเขาซีดเซียวเหมือนกับกระดาษแผ่นหนึ่ง

“ผมก็ไม่มั่นใจมากนักเหมือนกันครับ…แม้พวกเราจะสามารถหนีจากคนของเจอรัลด์ ตอนพวกเราบังเอิญพบกับพวกเขาในถนนหลักมาได้ แต่พวกเราก็หลงทางออกมาไกลมากเกินไป และมันเป็นเพียงดินแดนแห้งแล้งรอบ ๆ ตัวเราเท่านั้นครับตอนนี้!” คนขับรถตอบกลับ เสียงของเขาเขาสั่นด้วยความกลัว

แม้ก่อนหน้านี้พวกเขาคาดเดาไว้ว่าพวกเขาจะหนีรอดไปได้โดยไม่เป็นไร แต่พวกเขาก็ไม่คาดคิดว่าคนของเจอรัลด์จะขัดขวางพวกเขาอย่างฉับพลันในถนนหลักที่นำไปสู่เมืองเมย์เบอร์รี่!

ขอบคุณยามคำ่คืนได้คืบคลานเข้ามาแล้วในตอนนั้น และเนื่องจากคนขับรถก็เป็นผู้เชี่ยวชาญคนหนึ่ง เขาจึงจะสลัดพวกเขาออกไปได้ในท้ายที่สุด

แม้พวกเขาหนีคนของเจอรัลด์ได้สำเร็จในขณะนี้ แต่ตอนนี้พวกเขาก็หลงทางเช่นกัน

“ทำไมฉันถึงจะยังจ่ายให้นายด้วยนะ ถ้างั้น?! ไอ้โง่เอ้ย!” ยูนัสตะคอกใส่

พวกเขาอยู่ไกลจากตัวเมือง และความมืดมนของบริเวณรอบ ๆ ก็เพียงแต่จะทำให้ยูนัสยิ่งหดหู่ใจมากขึ้นเท่านั้น

เป็นตอนนั้นเองที่ได้ยินเสียงเครื่องยนต์ในระยะไกล ลมยามค่ำคืนที่หนาวเย็นก็ยิ่งทำให้พวกเขาเย็นสันหลังวาบด้วยความกลัว

ครู่ต่อมา ก็สามารถเห็นไฟกระพริบได้จากกระจกมองหลัง

พวกเขาไม่รู้ว่ารถมากมายแค่ไหนที่อยู่ข้างหลังพวกเขาในเวลานี้ แต่เมื่อยูนัสเห็นรถที่กำลังไล่ตามมาให้ทันอย่างรวดเร็วนั้น เขาก็ตะโกนขึ้นมาทันที “เร็ว ๆ หน่อยสิ!”

จากนั้นยูนัสก็หยิบโทรของเขาออกมา และเริ่มโทรหาแม่ของเขา

“ตอนนี้ลูกกำลังเดินทางกลับมาใช่ไหม? พรุ่งนี้เป็นวันเกิดของแม่ดังนั้นก็อย่าลืมกลับมาให้ทันเวลาด้วยล่ะ!”

“แม่! ช่วยผมด้วย! บางคนกำลังพยายามขัดขวางไม่ให้ผมเข้าเมืองเมย์เบอร์รี่!”

“มันคืออะไรกัน ลูก? สัญญาณที่นั่นไม่ดีหรือเปล่า? แม่ไม่ได้ยินลูกเลย!” แม่ของยูนัสตอบกลับ

มันไม่นานก่อนที่ขบวนรถที่กำลังไล่ตามพวกเขามาถึงจุดเกิดเหตุ ตอนนี้ด้วยความสว่างไสวของไฟหน้ารถทุกคัน เห็นได้ชัดว่ายูนัสและคนขับรถของเขาเร่งเครื่องตกลงหน้าผาไป!

หลังจากนั้น ยามดึกในคฤหาสน์ตระกูลหลงในยานเคน เมื่อผู้หญิงสวยคนหนึ่งกล่าวขึ้นมา “ฉันอดที่จะวิตกกังวลไม่ได้ นายท่าน ยูนัสฟังดูประหม่าและกลัวอย่างมากเมื่อเขาโทรหาฉันก่อนหน้านี้ คุณคิดว่าเขาจะไม่เป็นไรในจังหวัดซอลฟอร์ดใช่ไหม?”

“ฮึ่ม! ทำไมเขาจะเป็นอะไรล่ะ? ท้ายที่สุดแล้ว ตระกูลชุยเลอร์ก็อยู่ที่นั่นเหมือนกัน! เธอวางใจเถอะว่าเขาจะสบายดีอย่างแน่นอน!” ชายวัยกลางคนตอบกลับด้วยสีหน้าที่เย็นชาบนใบหน้าของเขา

“แต่ฉันไม่สามารถติดต่อเขาได้อีกต่อไปด้วยซ้ำ! ฉันมั่นใจว่าคุณรู้ว่ามีผู้คนมากมายแค่ไหนที่ยูนัสได้ทำให้ขุ่นเคืองใจในช่วงสองปีที่ผ่านมานี้!” ผู้หญิงคนนั้นกล่าว ความกังวลของเธอสะท้อนในอยู่น้ำเสียง

“เอาล่ะ เอาล่ะ ผมจะโทรหาตระกูลชุยเลอร์ในภายหลังและถามพวกเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้! แม้ว่ายูนัสทำให้ผู้คนมากมายขุ่นเคืองใจจริง ๆ แต่มันก็มักจะเป็นสมาชิกของตระกูลหลงที่กล้าลงมือกับคนอื่น ๆ อยู่เสมอ! ใครจะไปกล้าแตะต้องพวกเราล่ะ! ฮึ่ม! ในขณะที่พี่น้องตระกูลคลอฟอร์ดทั้งคู่ก็โอหังมากในตอนนี้ พวกเขาสามารถมั่นใจได้เลยว่าฉันจะทำให้พวกเขาชดใช้กับสิ่งที่พวกเขาทำกับพวกเราทั้งหมด!”

จากนั้นผู้ชายคนนั้นก็เปล่งเสียงทางจมูก ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ของเขาขึ้นมาเพื่อโทรหาตระกูลชุยเลอร์