มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 770

“เด็กคนนี้…เธอช่างดื้อรั้นเหมือนกับแม่ของเธอไม่มีผิด! อืมม…แจสมินไม่ได้หาตัวเซเนียได้แล้วไม่ใช่เหรอ? สาวใช้ส่วนตัวคนนั้นของเซร่าใช่ไหม? พยายามให้เธอโน้มน้าวเควต้า อีกอย่าง ไม่มีใครควรจะรู้ว่าเควต้าอยู่ที่นี่ ไม่แม้แต่แจสมิน! ถ้าคำพูดหลุดออกไปล่ะก็ ฉันจะทำให้พวกนายแต่ละคนตายอย่างช้า ๆ แน่นอน! ตอนนี้ไปได้!”

เมื่อได้ยินแบบนั้น หมอทั้งหลายก็ตัวสั่นขึ้นมาด้วยความกลัว ก่อนจะจากไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อพวกเขาไปแล้ว ไบรสันจึงค่อย ๆ ลุกขึ้นด้วยไม้เท้าในมือของเขา ก่อนจะจ้องมองอย่างว่างเปล่าไปที่ผนัง

ในขณะที่เรื่องมากมายหลายอย่างอยู่ในใจของเขา ความทรงจำที่เด่นชัดที่สุดก็คือ ช่วงเวลาที่เขาตัดสัมพันธ์กับลูกสาวสุดที่รักของเขาต่อสาธารณชน เซร่า

เขาไล่เธอออกไปจากตระกูลเฟนเดอร์สัน และแม้ว่าเขาจะเข้มงวดอย่างมาก เมื่อเป็นเรื่องของการใช้กฏบังคับของตระกูล แต่เขาก็รู้สึกเสียใจกับการกระทำของเขาทันทีเมื่อเธอจากไป

เขาพยายามทำทุกวิธีที่เป็นไปได้เพื่อหาที่อยู่ของเซร่า เขาไม่ต้องการที่จะให้เธอกลับมาอยู่เคียงข้างเขา แต่เขาเพียงต้องการที่จะรู้ว่าลูกสาวอันเป็นที่รักของเขายังคงมีขีวิตอยู่หรือไม่ และถ้าเธอยังคงมีชีวิตอยู่ เขาก็ต้องการจะรู้เช่นกันว่าเธอมีชีวิตอยู่ดีด้วยตัวเธอเองอย่างไร

สิ่งนั้นอย่างเดียวก็เพียงพอที่จะทำให้เขาพอใจแล้ว

แต่อย่างไรก็ตาม แม้หลังจากหลายปีผ่านไป เขาก็ไม่ได้ยินข่าวเกี่ยวกับเซร่าเลยทั้งนั้น

ในฐานะผู้ชายที่ดูแลร่างกายของเขาอย่างดีอยู่เสมอ ไบรสันที่จะอายุแปดสิบปีในอีกสามวันข้างหน้า ตามหลักเหตุผลแล้วก็น่าจะยังคงมีรูปลักษณ์ที่อ่อนเยาว์กว่านี้ แต่แทนที่กัน ถึงอย่างนั้นเขายังดูแก่กว่าคนทั่วไปในช่วงอายุเดียวกัน เขายังคงทำงานหนักในแต่ละวันอีกด้วยซ้ำ!

ไบรสันเพียงยอมรับว่านี่คือการลงโทษของเขา

แม้เดิมทีเขาคิดว่าเขาจะไม่มีทางได้เห็นเธออีกครั้งแล้ว ไม่แม้แต่บนเตียงขณะที่เขาตายด้วยซ้ำ แต่ดูเหมือนว่าความยุติธรรมของพระเจ้าก็ยังคงมีอยู่ ทั้งหมดมันเริ่มขึ้นเมื่อโนอาโทรหาเขาอย่างฉับพลัน โดยรายงานว่าเขาพบคน ๆ หนึ่งที่ดูเหมือนกับเซร่าอย่างแน่นอน

เนื่องจากตระกูลเฟนเดอร์สันค่อนข้างมีความสามารถ เมื่อได้รับข่าวมา ทั้งเรื่องของเซร่าและแม้แต่ที่อยู่ของหลานสาวของเขาไม่นานก็ถูกระบุในไม่ช้า

“…พ่อรู้ว่าแกเกลียดพ่อ เซร่า…แต่มันจะเป็นวันเกิดของพ่อในอีกสามวันนี้…พ่อหวังจริง ๆ ว่าแกจะกลับมาเจอพ่อ…” ไบรสันพึมพำกับตัวเอง ขณะที่เขารู้สึกว่าน้ำตากำลังเอ่อล้นในดวงตาของเขา