มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 892

อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นว่านาโอมิดูเศร้าและโดดเดี่ยวเพียงใด เขาจึงรู้สึกสงสารเธอทันที เป็นผลให้เขาสามารถระงับความแค้นใจของเขาไว้

“…อืม…แล้วเธอล่ะ นาโอมิ? แม่เธอประสบกับอาการป่วยเป็นไหนกัน?” เจอรัลด์ถาม

“อืม หลังจากกลับมาที่เมย์เบอร์รี่ภายใต้การคุ้มครองของประธานไลล์ มันไม่นานที่ฉันตระหนักได้ว่าแม่ของฉันติดเชื้ออาการป่วยแปลกประหลาดบางอย่าง แม้หลังจากการพบหมอนับครั้งไม่ถ้วน แต่ก็ไม่มีใครสามารถรักษาเธอได้เลย นายสามารถจินตนาการได้ อย่างไรก็ตาม การจ้างหมอนั้นไม่ได้ถูก ๆ เลย…อย่างที่เห็น ฉันลงเอยด้วยการต้องขายทรัพย์สินทั้งหมดของครอบครัวของฉัน! ฉันมาที่จังหวัดซอลฟอร์ดเพื่อขอความช่วยเหลือจากลุงคนหนึ่ง ในระหว่างที่ฉันอยู่ที่นี่ ฉันก็พบว่ามีหมอที่มีชื่อเสียงคนหนึ่งอาศัยอยู่ใกล้ ๆ นี้! เขามีชื่อว่าเจนคินสัน! ถึงอย่างนั้นฉันก็แทบจะไม่มีเงินพอที่จะอยู่รอดในตอนนี้ ฉันจึงไม่สามารถไปพบเขาได้จริง ๆ…” นาโอมิอธิบายด้วยน้ำเสียงที่เก้อเขิน

เขาถอนหายใจ จากนั้นเจอรัลด์จึงตอบกลับ “เมื่อคิดว่าเหตุการณ์เดียวจะก่อให้เกิดผลกระทบระรอกคลื่นที่ใหญ่หลวงขนาดนี้ล่ะก็… ตอนนี้แม้แต่คนที่รู้จักกับฉันก็ต้องมาแบ่งภาระของฉัน…”

เจอรัลด์รู้สึกผิดมาก จากนั้นจึงกล่าวเพิ่มเติม “ฉันจะไม่เป็นไรหรอก พูดแล้วก็อย่าจำนำกำไลหยกนี้เลย ท้ายที่สุดแล้ว คน ๆ นี้ก็เป็นคนโกหก! กำไลเช่นนี้มีมูลค่าอย่างน้อยก็ 54,000 ดอลลาร์แล้ว! ไม่ว่าจะยังไง ฉันจะช่วยหาว่าเกิดอะไรขึ้นกับแม่ของเธอ และรักษาเธอให้ได้เอง”

แม้นาโอมิรู้สึกสับสนเล็กน้อยที่ได้ยินแบบนั้น แต่เธอก็เชื่อว่าเจอรัลด์จะไม่โกหกเธอแน่

เจ้าของร้านเองก็ดูเหมือนจะยอมล้มเลิก เมื่อได้ยินเจอรัลด์กล่าวไปแบบนั้น

“ให้ตายเถอะนะ! นายตระหนักไว้ด้วยว่านายอยากจะทำลายธุรกิจของฉัน ใช่ไหม?” เจ้าของร้านกล่าวอย่างโกรธเคือง

ในการตอบกลับ มาร์เวนยิ้มเยาะก่อนจะกระซิบบางอย่างใส่หูของเถ้าแก่คนนั้น ไม่กี่วินาทีต่อมา ใบหน้าของเถ้าแก่จึงเปลี่ยนเป็นซีดเซียว ขณะที่เขาหุบปากลงทันที สำหรับช่วงเวลาที่เหลือนั่น เขาก็เพียงยืนอย่างเคารพอยู่กับที่

เมื่อรู้ว่ามาร์เวนจะรู้วิธีจัดการกับที่เหลือ เจอรัลด์จึงจับมือนาโอมิและนำเธอออกไปจากสถานที่นั้น

“แม่ของเธออยู่ที่ไหนล่ะ?” เจอรัลด์ถาม

“ในเวลานี้เธอพักอยู่ทางเหนือในโรงแรมแห่งหนึ่งตรงเชิงเขาของยอร์คนอร์ท เมาน์เทน…นายรู้จักผู้เชี่ยวชาญเจนคินสันหรือเปล่า เจอรัลด์?” นาโอมิถามกลับ

“รู้จักสิ!” เจอรัลด์ตอบกลับด้วยการหัวเราะขมขื่นเล็กน้อย

“เมื่อพูดแล้วก็ เกิดอะไรขึ้นกับนายกันแน่ในช่วงครึ่งปีที่ผ่านมานี้? นายรู้บ้างไหมว่าพวกเราทุกคนเป็นห่วงนายแค่ไหนกัน?” นาโอมิกล่าว

“มา เข้ามาในรถก่อน แม่ของเธอคือสิ่งสำคัญที่สุดของเราในตอนนี้ ฉันจะเล่าให้เธอฟังเกี่ยวกับมันระหว่างทางไปที่นั่น…”