มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 913

“…นายเป็นใคร? ยาเอลส่งนายมาที่นี่หรือเปล่า?” แจสมินถามด้วยน้ำเสียงค่อนข้างน่าสงสัย

แม้กลางคืนมาถึงแล้ว แต่แสงไฟหน้ารถทั้งหมดก็สว่างไสวพอให้คนเหล่านั้นในกลุ่มของแจสมินเห็นว่าบอดี้การ์ดที่ดูเคร่งขรึมนั้นน่าประทับใจเพียงใด ขณะที่พวกเขายืนอยู่ข้างหลังผู้นำของพวกเขา

มันชัดเจนว่าบอดี้การ์ดเหล่านี้ได้รับการฝึกฝนที่เข้มงวดมากที่สุดเท่านั้น และจากสิ่งที่แจสมินรู้ มีเพียงตระกูลใหญ่สองสามตระกูลเท่านั้นที่สามารถจ้างบอดี้การ์ดที่มีสมรรถภาพสูงเช่นนี้ได้

ยิ่งไปกว่านั้น มันก็ดึกมากขนาดนี้แล้วแต่คนที่มาถึงพร้อมกับความโอ่อ่าเช่นนี้ พวกเขาจะไม่ได้เป็นลูกน้องของยาเอลได้ยังไง? เมื่อรู้แบบนั้นจึงยิ่งทำให้ความวิตกกังวลของแจสมินและคนอื่น ๆ ขยายมากขึ้นเท่านั้น ขณะที่พวกเขายืนอยู่ใกล้กันและกันในการเตรียมพร้อมที่จะทั้งโจมตีและวิ่งไป

“ฮึ่ม ยาเอลงั้นเหรอ? นั่นเป็นใครกัน?” ชายหนุ่มที่เป็นหัวหน้ายิ้มเยาะก่อนจะกล่าวเสริม “ผมได้รับคำสั่งมาจากเจ้านายของผมเพื่อให้พาคุณไปจากอันตราย คุณหนูเฟนเดอร์สัน ผมหวังว่าคุณจะให้ความร่วมมือเพราะพวกเราไม่มีเวลาเหลือแล้วจริง ๆ มากับพวกเราเถอะ”

“เจ้านายของนาย…เขาเป็นใคร?” แจสมินถามพร้อมกับเลิกคิ้วเล็กน้อย

อย่างไรก็ตาม คนหนุ่มคนนั้นไม่ได้พูดอะไรและเพียงย้อนกลับเข้าไปในรถของเขา

ทันทีที่เขาทำแบบนั้น บอดี้การ์ดสองคนก็เดินมาหากลุ่มของแจสมินก่อนจะพูดขึ้นมา “โปรดเข้าไปในรถเถอะครับ คุณหนูเฟนเดอร์สัน และพวกคุณที่เหลือด้วย พวกเราจะพาพวกคุณไปยังที่ที่ปลอดภัย”

เมื่อได้ยินแบบนั้น แจสมินและคนอื่น ๆ จึงทำได้เพียงแค่มองกันและกันเท่านั้น

ทันทีที่พวกเธอยืนอยู่ต่อหน้าพวกเขาอย่างแน่นอน อย่างไรก็ตาม พวกเขาไม่ได้ทำแบบนั้น และยังมีปัญหากับการ์ดที่อยู่ที่นั่นว่ามีสมรรถภาพสูงเพียงใดเช่นกัน แจสมินรู้ถึงข้อเท็จจริงที่ว่าไม่มีพวกเขาคนไหนสามารถจัดการกับการ์ดที่ได้รับการฝึกฝนมากมายขนาดนั้นในเวลาเดียวกันได้

สุกท้ายแล้ว แจสมินจึงเพียงพยักหน้า พวกเขามีทางเลือกอื่นอะไรได้อีกล่ะนอกจากเชื่อพวกเขา?

หลังจากเข้ามาในรถ รถทั้งห้าสิบคันก็เริ่มเร่งความเร็วไปตามถนน ครู่ต่อมาเมื่อในที่สุดรถก็หยุดลงอีกครั้งด้านนอกโกดังขนาดใหญ่ที่ไหนสักที่ภายในเขตชานเมืองของเมือง

“คนของยาเอลไม่น่าจะหาสถานที่นี้เจอได้ง่าย ๆ ดังนั้นคุณปลอดภัยแล้วสำหรับตอนนี้” หัวหน้าจากก่อนหน้านี้กล่าว ขณะที่เขาจุดบุหรี่ในขณะที่เดินนำกลุ่มเข้าไปในสถานที่นั้นต่อไป หลังจากการเดินสั้น ๆ แจสมินและกลุ่มของเธอก็โล่งอกทันทีที่เห็นว่ามีอาหารอุ่น ๆ เตรียมไว้ให้พวกเขา

“ขอบคุณที่ช่วยพวกเราไว้นะคะ คุณผู้ชาย…พวกเราควรเรียกคุณว่าอย่างไรคะ?” เมอากล่าวอย่างรู้สึกขอบคุณขณะที่เธอรู้สึกว่าหัวใจของเธอเต้นตึกตัก เธออ่อนแอต่อคนที่มีท่าทางเด็ดเดี่ยวอย่างเช่นหัวหน้าคนนี้ที่เพิ่งพาพวกเธอมาที่นี่

“ฮ่าฮ่า! ไม่เป็นไร! เอาตามตรงแม้มันไม่ใช่ผมที่ควรได้รับคำขอบคุณก็ตาม ผมแค่ทำตามคำสั่งจากเจ้านายของผม ไม่ว่าจะยังไง ทานอาหารในขณะที่มันอุ่น และพักผ่อนกันบ้างเถอะครับ พวกเราจะส่งคุณกลับไปยังคฤหาสน์ตระกูลเฟนเดอร์สันพรุ่งนี้”