มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 917

เกือบจะในทันทีทันใดหลังจากนั้น ก็ได้ยินเสียงของแก้วไวน์และจานอาหารกระทบกันเสียงดัง

เมื่อทุกคนหันไปมองว่าใครที่ทำให้เกิดเสียงอึกทึกนี้ขึ้นมา พวกเขาก็เห็นเบอร์ก โนอา และยาเอลต่างก็กำลังจับโต๊ะเอาไว้ ขณะที่พวกเขาตัวสั่นสะท้านอย่างรุนแรงด้วยความหวาดกลัว!

พวกเขามีเหตุผลที่จะตกใจกลัวขนาดนี้ อย่าลืมว่าพวกเขาทั้งสามคนก็รู้ดีว่าโมลเดลมีกำลังมากกันเพียงใด แต่เจอรัลด์ก็เพิ่งจัดการพวกเขาทั้งสี่คนไป ต่อหน้าต่อตาของพวกเขานี้!

ขณะที่เจอรัลด์ก้าวมาข้างหน้า เบอร์กก็ล้มลงกับพื้นทันที โดยตะโกนขึ้นมา “ด ได้โปรดอย่าฆ่าฉันเลย เจอรัลด์! ไว้ชีวิตฉันด้วย ได้โปรดเถอะ!”

ผู้ชายร่างใหญ่ที่มีน้ำหนักเกินสองร้อยปอนด์ และมีกล้ามเนื้อเป็นหมัดในเวลานี้กำลังหวาดกลัวมากจนน้ำมูกไหลลงมาจนถึงคางของเขาแล้ว

“ไว้ชีวิตนายงั้นเหรอ? รู้บ้างไหมหกเดือนก่อนตอนที่ฉันหลบหนีมายังจังหวัดซอลฟอร์ด? ฉันมีพี่น้องมากกว่าสามสิบคน และตอนนี้ก็ไม่มีพวกเขาคนไหนที่ยังมีชีวิตอยู่เพราะคนของนาย พวกเขาทั้งหมดต่างก็เป็นเพื่อนของฉันจากเมย์เบอร์รี่! ทำไมนายไม่ไว้ชีวิตพวกเขาล่ะถ้างั้น?” เจอรัลด์พูดใจเย็นอย่างน่ากลัว ขณะที่เขาตบหัวของเบอร์กเบา ๆ

“ฉ ฉันผิดไปแล้วที่ทำแบบนั้น! ทั้งหมดเป็นความผิดของฉันเอง! เจอรัลด์ ขอร้อง”

ก่อนที่ประโยคของเขาจะสิ้นสุดลง เจอรัลด์ก็ตบหลังหัวของเขาอย่างแรง ราวกับว่าไม่มีอะไรที่เบอร์กพูดจะสำคัญต่อเจอรัลด์เลยด้วยซ้ำ สิ่งต่อมาที่ทุกคนรู้ ดวงตาของเบอร์กมีเลือดไหลออกมา ขณะที่เขาล้มตัวลงกับพื้นอย่างสิ้นใจ พร้อมกับเสียงเฮือกครั้งสุดท้าย

ขณะที่เสียงกรีดร้องเต็มไปทั่วอากาศ พ่อและลูกชายตระกูลชุยเลอร์ก็ถึงกับหน้าซีดไปตาม ๆ กัน พวกเขาทั้งคู่พบว่าตัวเองกำลังล่าถอยไปยังมุมหนึ่งของห้องกันทันที คน ๆ นั้นที่อยู่ตรงหน้าพวกเขาไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไปแล้ว…ราวกับว่าพวกเขากำลังจ้องมองไปที่ปีศาจเอง!

ความสนใจของเขาในตอนนี้อยู่กับผู้ชายที่กำลังตัวสั่นสองคนนั้น เจอรัลด์นั่งลงขณะที่เขาเทไวน์ใส่แก้วให้ตัวเอง

หลังจากการกัดหอยเป๋าฮื้อ เขาก็กลืนมันก่อนจะพูดขึ้นมา “เช่นนั้น ฉันได้ยินมาว่าพวกนายทั้งคู่กำลังตามหาฉันไปทั่วจังหวัดซอลฟอร์ด นายใช้จ่ายไปไม่ใช่จำนวนน้อย ๆ เลยในการตามล่าฉันเช่นกัน เท่าที่ฉันจำได้ อืม ตอนนี้ฉันก็อยู่นี่แล้วไง นายต้องการอะไรจากฉันล่ะ?” เจอรัลด์ถามขณะที่เขาจ้องมองพวกเขาในดวงตา

“ม ไม่มีอะไรที่พวกเราต้องการ…จริง ๆ นะ! ไม่มีอะไรสำคัญที่พวกเราต้องการเลย!” โนอาพูดตะกุกตะกักด้วยความกลัว

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าที่ค่อย ๆ จางหายไป เปลือกตาของแจสมินก็กระพือขึ้น โดยใช้เวลาเพียงเสี้ยววินาทีสำหรับหญิงสาวคนนั้นที่จะสะดุ้งตื่นขึ้นมาและนั่งตัวตรง เมื่อมองไปรอบ ๆ เธอเห็นว่าเมอาและคนอื่น ๆ ยังคงนอนหลับกันอย่างสบายอยู่

เพราะแสงแดดกำลังส่องเข้ามาผ่านหน้าต่างแล้วแต่ก็ไม่มีใครดูเหมือนจะอยู่ข้างนอกห้องเก็บของเลย แจสมินกลายเป็นสงสัยขึ้นมา โดยกระตุ้นให้เธอตะโกนออกมา “เฮ้ ตื่น! ตื่นได้แล้ว ทุกคน!”

“มีอะไรหรือเปล่า แจสมิน…? ฉันยังคงง่วงอยู่เลย…!” เมอาพึมพำ ขณะที่เธอหาวออกมา

“ดูรอบ ๆ สิ! ไม่มีใครอยู่ที่นี่เลยนอกจากพวกเรา!” แจสมินกล่าว

เมื่อได้ยินแบบนั้น ไม่นานทุกคนก็ตระหนักได้ว่ามันแปลกประหลาดอย่างไร

“จริงด้วย…ฉันสงสัยว่าพวกเขาไปไหนกัน? มีคนอื่นสองสามคนอยู่กับพวกเราที่นี่เมื่อคืน แต่พวกเราไม่ได้ยินเสียงพวกเขาจากไปเลยด้วยซ้ำ!”