มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 979

“เอาล่ะ จากสิ่งที่ฉันได้ยินมานะ คุณมาร์จอรีดูเหมือนจะสนใจในตัวคุณเจอรัลด์มาก ตอนที่คุณควินแลนและเขามาที่มหาวิทยาลัยเป็นครั้งแรก แต่อย่างไรก็ตาม คุณมาร์จอรีกลับมีความสนใจในตัวคุณควินแลนขึ้นมาฉับพลัน นาทีที่เธอรู้ถึงภูมิหลังของเขา! จึงเป็นผลให้ เธอปฏิบัติกับคุณเจอรัลด์เหมือนกับคนแปลกหน้าอย่างสิ้นเชิงนับตั้งแต่นั้นมา!” นิโคลอธิบาย

“ฮ่า! ช่างเป็นผู้หญิงชั่วร้ายอะไรอย่างนี้! เธอมีดีอะไรขนาดนั้นกัน?” ทิวลิปบ่นอย่างไม่พอใจ

มาร์จอรีและควินแลนเองก็เดินผ่านกลุ่มนั้น ด้วยการจับมือกันไว้ โดยไม่ได้ทักทายทิวลิปและคนอื่น ๆ เลย อย่าลืมว่า พวกเขาก็มาที่นี่ในฐานะแขกในวันนี้ แทนที่จะเป็นอาจารย์ของพวกเขา

ขณะที่พวกเขายังคงเดินต่อไป มาร์จอรีก็สังเกตเห็นเจอรัลด์ที่ยังคงนั่งอยู่ในมุมหนึ่ง

เมื่อตอนแรกเธอรู้ว่าเจอรัลด์ได้แต่งงานกับคุณหนูคนโตของตระกูลโยเวลล์ได้สักพักแล้ว มาร์จอรีก็รู้สึกกระวนกระวายใจมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่อย่างไรก็ตาม ไม่นานเธอก็สงบสติอารมณ์ลงได้เมื่อเธอรู้ว่าเขาเป็นเพียงลูกเขยที่อาศัยอยู่ในบ้านเท่านั้น

เธอส่ายหัวของเธอด้วยรอยยิ้มแห้ง ๆ บนใบหน้าของเธอ จากนั้นมาร์จอรีก็หันไปมองทางอื่น ขณะที่เธอและควินแลนเดินต่อไป เธอไม่จำเป็นต้องทักทายลูกเขยประจำบ้านของโยเวลล์ในวันแบบนี้อยู่ดี

ไม่นานก่อนที่ทุกคนจะนั่งประจำที่ และการประมูลก็เริ่มดำเนินไปด้วยรูปแบบที่เป็นไปด้วยความสงบ

ทันทีที่ราชาโสมทำการปรากฏตัวขึ้น ก็สามารถตรวจจับความตื่นเต้นเล็กน้อยได้จากผู้ชม ขณะที่สายตาของทุกคนเปล่งประกายขึ้น ในขณะที่มองสมุนไพรในตำนานที่ถูกจัดแสดงอยู่ภายในตู้กระจก

เจอรัลด์เองก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองราชาโสมอยู่หลายครั้ง

‘การเยียวยาบำบัดด้วยพลังธรรมชาติของราชาโสมนั้นน่าสนใจมาก… มันชัดเจนจากการมองแวบเดียวว่ามันมีความสามารถที่จะเพิ่มประสิทธิภาพและฟื้นฟูร่างกายของบุคคลได้จริง!’ เจอรัลด์คิดกับตัวเองก่อนจะถอนหายใจ

ในตอนนั้น เจอรัลด์ก็เริ่มรู้สึกทั้งกระสับกระส่ายและใจร้อนขึ้นมาแล้ว ไม่ใช่เขาคนเดียวที่เป็น

ก็เหมือนคนอื่น เจอรัลด์ปรารถนาจริง ๆ ว่าเขาจะสามารถคว้าราชาโสมไปได้ และนำมันกลับบ้านไปกับเขา

“ราชาโสมเป็นของมีค่าที่ประเมินค่าไม่ได้ ไม่ว่ามันจะมีราคาแพงมากแค่ไหน ผม ไทโต้ มาโฮน จะเป็นคนนำกลับไปกับผมในวันนี้ให้ได้! ใครก็ตามที่ตัดสินใจจะต่อต้าน นั่นจะหมายความว่าคุณปฏิเสธที่จะไว้หน้าผมอย่างแน่นอน!” ผู้ชายวัยกลางคนผิวคล้ำคนหนึ่งตะโกนขึ้นมาฉับพลัน

“ตายจริง! ช่างบังเอิญอะไรอย่างงี้! มันบังเอิญว่าผมก็จะนำมันกลับไปกับผมแทน!” กองกำลังอื่นโต้กลับ