มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 984

เมโกะพูดเบา ๆ

อิโต้ประหลาดใจ “ไม่ใช่นักรบธรรมดาทั่วไปงั้นเหรอครับ?”

เมโกะจ้องไปที่เจอรัลด์และคนอื่น ๆ ที่กำลังเดินลงไปจากภูเขาด้วยสายตาความริษยาในดวงตาของเธอ “อืม นายจำไม่ได้เหรอ คุณปู่บอกพวกเราว่าเมื่อความแข็งแกร่งทางกายภาพของบุคคลและเส้นลมปรานของเขาถึงระดับหนึ่งแล้ว เขาก็จะไม่ใช่นักรบธรรมดาทั่วไปอีกต่อไปเพราะร่างกายของเขาจะเริ่มปลดปล่อยกำลังภายในออกมา!”

“นั่นจะไม่ได้หมายความว่าเขาเป็นนักต่อสู้ไปแล้วเหรอครับ ถ้าอย่างนั้น? ในกรณีนั้น นั่นก็ไม่น่าประหลาดใจเลย! ผมจะเป็นคู่ต่อสู้ของนักต่อสู้ที่ฝึกกำลังภายในได้ยังไงล่ะ?! อย่างไรก็ตาม มันก็ดูเหมือนไม่ถูกต้องนะ พี่สาว ผมจำได้ว่าคุณปู่พูดไว้ว่าปรมาจารย์ที่มีพรสวรรค์บางคนก็ไม่สามารถทำให้เกิดกำลังภายในได้ แม้หลังจากการฝึกฝนและฝึกซ้อมมาตลอดชีวิตของพวกเขาก็ตาม ถึงอย่างนั้น เขาก็ดูเหมือนจะมีอายุพอ ๆ กันกับพวกเรา เช่นนั้น เขาจะรู้วิธีใช้กำลังภายในของเขาได้ยังไงกัน?!”

เมโกะกล่าว “นั่นก็เป็นสิ่งที่ฉันรู้สึกงุนงงเช่นกัน! เขาอายุน้อยมากขนาดนี้ แต่จริง ๆ แล้วเขามีร่างกายที่คนธรรมดาทั่วไปไม่มี นอกจากนี้ เขายังได้พัฒนากำลังภายในที่แข็งแกร่งอย่างมากอีกด้วยซ้ำ เมื่อเทียบกันแล้ว ฉันก็ยิ่งสนใจที่จะค้นหาว่าใครเป็นอาจารย์ของเขา ความเชี่ยวชาญและกำลังแบบไหนกันที่อาจารย์ของเขามี?”

อิโต้อุทานออกมา “พวกเราควรกลับบ้านไปถามคุณปู่เกี่ยวกับเรื่องนี้กันนะครับ ผมจะไม่คาดคิดจริง ๆ ว่าจะมีปรมาจารย์ซ่อนตัวอยู่ในสถานที่เช่นเมืองเฮฟเวินลีนี้ได้!”

หลังจากการประมูลสิ้นสุดลง เจอรัลด์ก็เมินเฉยต่อตระกูลโยเวลล์ไปโดยสิ้นเชิง

เขาตรงกลับไปยังคฤหาสน์ของเขาแทน

ขณะที่ไวร่านั่งอยู่ข้างเจอรัลด์ในรถ เธอก็พูดขึ้นมา “เจอรัลด์ ฉันไม่คาดคิดจริง ๆ ว่านายจะกลายมาเป็นคนที่แข็งแกร่งและมีกำลังมากขนาดนี้ได้ หลังจากไม่ได้เจอนายมาแค่ครึ่งปี ฉันคิดว่านายยังแข็งแกร่งและมีกำลังมากกว่าคนจากตระกูลโมลเดลอีกด้วยซ้ำ!”

“ฉันดวงดีและโชคดีพอที่ได้พบกับอาจารย์ที่ดีคนหนึ่ง”

“จริงสิ เจอรัลด์ ทำไมนายไม่มากับพวกเราคราวนี้ล่ะ? นายรู้ไหมว่าพ่อเป็นห่วงนายอยู่ทุกวันมาโดยตลอด?” ไวร่าพูด ขณะที่เธอจับมือของเจอรัลด์

เจอรัลด์ยิ้ม ขณะที่เขาตอบกลับ “ไวร่า ฉันไม่สามารถกลับไปได้ตอนนี้ นอกจากนี้ เธอทั้งคู่ก็ไม่สามารถบอกใครอื่นได้ว่าเคยพบฉัน ฉันบอกเธอไปแล้วเกี่ยวกับข้อดีและข้อเสีย ฉันไม่ต้องการให้ความเพียรพยายามของฉันกว่าหกเดือนที่ผ่านมาสูญเปล่าไปโดยสิ้นเชิง!”

ไวร่ากลายเป็นกังวลขึ้นมาอีกครั้ง “เอาล่ะ ถ้าอย่างนั้นฉันจะไม่พูดอะไรกับใครแล้วกัน โอเคไหม? เจอรัลด์ นายกำลังวางแผนที่จะทำอะไรต่อไปล่ะ? นายจะยังคงอยู่ในเมืองเฮฟเวินลีต่อไปหรือเปล่า? ฉันได้ยินพ่อพูดว่าคนจากตระกูลโมลเดลอยู่ในจังหวัดซอลฟอร์ดแล้ว พวกเขาเพียงอยู่ใกล้นายมากเกินไปแล้วตอนนี้!”

หลังจากขับรถกลับมาที่คฤหาสน์ วิสเลอร์ก็พูดขึ้นอย่างหมดหนทาง ขณะที่เขามองไปที่ผู้ชายสี่คนที่แต่งกายด้วยชุดดำซึ่งกำลังยืนอยู่นอกประตู “นายท่าน! เป็นผู้ชายสี่คนนั้นอีกแล้ว!”

จากนั้นวิสเลอร์ก็ถามขึ้นมา ขณะที่เขารู้สึกว่ามันแปลกจริง ๆ “นายท่าน คุณไปรู้จักกับผู้ชายแปลก ๆ สี่คนนี้ได้ยังไงกันครับ? พวกเขาทำตัวเหมือนคนเป็นใบ้ และพวกเขาเพียงพยักหน้าและส่ายหัวในทุก ๆ วันเท่านั้น นอกจากนี้ ทำไมพวกเขาถึงแต่งกายแบบนี้ในกลางวันแสก ๆ ด้วยล่ะ?!”

เจอรัลด์ได้พาผู้ชายสี่คนนี้มาที่บ้าน และจัดให้พวกเขาพักอยู่ในคฤหาสน์เมื่อสองสามวันก่อน

ดังนั้น วิสเลอร์จึงเคยได้จัดการกับพวกเขามาก่อน

“ความจริงแล้ว พูดตรง ๆ ฉันก็ไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นใครก่อนหน้านี้!” เจอรัลด์ตอบกลับ ขณะที่เขายิ้มขมขื่น