มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 986

แฟรงค์หัวเราะคิกคัก และพยักหน้าเป็นบอกให้เจอรัลด์ทานจานต่อไป

“นี่คืออะไรครับ?”

“อะไรนะ? ตาเหยี่ยวงั้นเหรอ? โอ้ว ไม่นะ…”

เจอรัลด์รู้สึกคลื่นไส้ เมื่อเขาเห็นจานของสิ่งที่มีสีแดงสดอยู่

แฟรงค์จะปล่อยเจอรัลด์ไป ถ้าเขาทานทุกอย่างบนโต๊ะจนหมดเท่านั้น

“นี่มันสถานที่แบบไหนเนี่ย?!” เจอรัลด์อาเจียนอยู่หลายครั้ง ขณะที่เขาถามตัวเองคำถามนั้น

สิ่งที่เขานึกไม่ถึงก็คือสิ่งต่าง ๆ กำลังเริ่มเลวร้ายลง

ตลอดหนึ่งเดือนนั้น เจอรัลด์ต้องกินน้ำดีงูที่มีอายุเป็นร้อยปีเหล่านั้น และอาบน้ำในสระสมุนไพร

เจอรัลด์เพียงคุ้นเคยกับการอาบน้ำก็เพราะฟินน์เลย์ได้ฝึกฝนเขาแบบนั้นนั้นเท่านั้น

อย่างไรก็ตาม เจอรัลด์รู้สึกว่าสระสมุนไพรนี้มีประสิทธิภาพมากกว่าของฟินน์เลย์ เพราะภายในหนึ่งเดือน เขาก็มีกำลังขึ้นมากแล้ว

พวกเขาไม่ได้ตั้งใจจะใช้ราชาโสม แต่ภายในหนึ่งเดือน พวกเขาก็แยกราชาโสมออกเป็นสามสิบส่วนเพียงเพื่อให้เจอรัลด์ทาน

พวกเขาทุกคนได้ลองทำทุกอย่างที่อาจช่วยให้เจอรัลด์แข็งแกร่งมากขึ้น แต่พวกเขาเป็นใครล่ะ?

“ผมจะไม่กินของเหล่านี้อีกต่อไปแล้ว เอามันไปไกล ๆ!” ในที่สุดเจอรัลด์ก็ระเบิดพูดออกมาเมื่อแฟรงค์นำอาหารบางอย่างมาให้เขา

แฟรงค์เริ่มประหม่า และเขาพยายามที่จะถามเจอรัลด์ว่าเกิดอะไรขึ้น

“ใครต้องการจะพบผม และคิงส์แมนผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสี่อยู่ไหนล่ะครับ? ใครคือผู้อาวุโสคนนั้นที่พาผมมาที่นี่? พวกคุณต้องการอะไร แล้วทำไมคน ๆ นั้นถึงกักผมไว้ที่นี่ แต่ไม่แม้แต่จะมาดูผมเลยด้วยซ้ำ?!” เจอรัลด์จะบ้าตายอยู่แล้ว หลังจากเขาอยู่ที่นี่มาเป็นเวลาหนึ่งเดือน

เขาผลักแฟรงค์ไปด้านข้าง และเขาก็เดินออกประตูไป

ถ้าไม่มีใครอยู่ที่นั่นเพื่อพบเขา ก็ต้องมีบางคนที่นั่นรับผิดชอบอยู่ที่นี่สิ

ในที่สุดเจอรัลด์ก็ออกมา แต่ไม่มีแม้แต่เงา ๆ เดียวในพระราชวังสีดำขนาดใหญ่แห่งนี้เลย เขาเดินเข้าไปในป่าทึบ และเขาก็เห็นผู้คนที่นั่นในที่สุด

เด็กน้อยไม่กี่คนกำลังเล่นกันอยู่รอบ ๆ แต่จากนั้นเขาตระหนักได้ว่ามันเป็นกลุ่มเด็กผู้ชายที่กำลังรังแกเด็กผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ เมื่อเจอรัลด์เดินไปหาพวกเขา ทำให้พวกเด็กชายก็วิ่งหนีไปทันที โดยทิ้งให้เด็กหญิงคนนั้นร้องไห้อยู่บนพื้น

เธอชี้ไปทางซ้ายและพูดขึ้นมา “นั่นคือแม่ของหนู และถัดจากเธอก็คือพ่อของหนู ข้างหลังนั้นคือย่าของหนู!”

“พวกเขาอยู่บนเกาะนี้กับหนูเหมือนกันใช่ไหม?” เจอรัลด์ถาม

เด็กหญิงตัวน้อยยัดขนมปังกรอบเต็มปากของเธอ และส่ายหัว “พวกเขาไม่ได้อยู่กับหนู นายท่านทั้งหลายฝังพวกเขาไว้ใต้ดินที่นี่ พวกเขาพูดว่าพวกเขาจะนอนหลับเป็นเวลานานมาก!”

“หนูกำลังรอพวกเขาให้มารับหนูอยู่!” เด็กหญิงตัวน้อยพูด

เจอรัลด์รู้สึกเจ็บกระทันหันในหัวใจเมื่อเขาได้ยินสิ่งที่เธอพูด

“แล้วพวกเด็ก ๆ คนอื่นล่ะ?”

“พวกเขาก็เหมือนกันกับหนูเหมือนกัน สมาชิกครอบครัวของพวกเขาต่างก็นอนหลับกันอยู่ และตอนนี้พวกเราก็อาศัยอยู่บนเกาะนี้ด้วยกัน!” เด็กหญิงตัวน้อยพูด ขณะที่เธอกินขนมปังกรอบห่อแรกจนหมด

จากนั้นเธอก็รวบรวมกำลังเพื่อแกะขนมปังกรอบอีกห่อ แต่เธอยังคงเด็กมากเกินไป และเธอก็ไม่สามารถแกะมันได้

เจอรัลด์รู้สึกแย่มากเมื่อมองดูเธอ “มา ให้ฉันช่วย…”