อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย นิยาย บท 34

ตอนนี้เฉินฮวนฮวนรู้สึกเคลียดมากเป็นพิเศษ ทำไมเมื่อกี้เธอคิดไม่ได้แบบนี้นะ

เมื่อกี้ หล่อนมัวแต่คิดเรื่องการไปเป็นกิ๊กของคนอื่น ไม่อยากใส่ใจความบ้าบอของเฟิงหานชวน ทำให้เธอลืมคิดเรื่องนี้

ในเมื่อตอนนี้เธอไม่มีอะไรจะเสียแล้ว ทำไมไม่ใช้ตัวเองเข้าไปขอความช่วยเหลือจากเฟิงหานชวนล่ะ

ต่อให้เฟิงหานชวนแค่หยอกเล่นกับเธอก็ตาม ขอแค่ได้สร้อยคอของคุณแม่กลับมา เธอไม่ได้ใส่ใจความบริสุทธ์ของตัวเองแล้ว

เพราะว่า เธอเองไม่ได้บริสุทธ์อยู่แล้ว

แต่ว่า......

แต่ว่าเฟิงหานชวนบอกแล้วนี่ว่า เมื่อกี้เป็นโอกาสครั้งสุดท้ายของเธอ ถ้าตอนนี้เธอไปหาเขาอีก จะต้องถูกเขาดูถูกจนไม่เหลือส่วนดีแน่ๆ

เหมือนกับที่ผ่านมา ที่เขาคิดว่าเธอเป็นเหมือนผู้หญิงที่ทำเป็นอ่อยผู้ชาย

คิ้วทั้งสองข้างของเฉินฮวนฮวนชนกันแน่น เธอถอนหายใจทีหนึ่ง ค่อยๆเงยหน้าขึ้น มองไปยังท้องฟ้าที่มืดสนิท ในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกที่เศร้าหมอง

......

ชีวิตที่วุ่นวายได้ผ่านไปแล้วอีกวันหนึ่ง

เมื่อถึงเวลาสี่ทุ่ม เฉินฮวนฮวนปิดร้านเลิกงาน เดินไปตามทางเดิมจนถึงที่รอรถสาธารณะ

เมื่อขึ้นไปนั่งในรถแล้ว เธอก็มองชมวิวนอกหน้าต่างรถด้วยอาการเหม่อลอย

ในเมื่อเธอได้ยั่วโมโหเฟิงหานชวน กลับไปถึงบ้านเธอก็หลบเฟิงหานชวนได้แล้วนี่ แต่ว่า......

ถ้าหากเธอไปขอร้องเฟิงหานชวนโดยตรง เฟิงหานชวนต้องไม่แยแสเธอแน่ๆ และก็คงไม่ใจดีช่วยเธอหรอก

แต่ว่าถ้าหากเธอจะไปตอบรับเขา ทั้งๆที่เขาบอกว่าเป็นโอกาสครั้งสุดท้ายและเธอก็ได้ปฏิเสธเขาไปแล้วด้วย ยังจะไปหาเขาอีก เขาต้องมองเธอผิดไปอีกแน่ๆ

เวลานี้เฉินฮวนฮวนรู้สึกว่าในสมองเต็มไปด้วยความสับสนวุ่นวาย เวลาสั่นๆแบบนี้ เธอไม่รู้ว่าจะทำอะไรดีจริงๆ

ไม่รู้ว่าคิดไปมาด้วยความสับสนในรถเมล์นานขนาดไหน ในที่สุดเธอก็ถึงที่หมาย หลังลงจากรถ เธอก็เดินตรงไปยังคฤหาสน์

ตามทางเดินแทบจะไม่พอเจอผู้คนเลย บางทีก็มีรถวิ่งผ่านไปสองสามคัน ล้วนแล้วแต่เป็นรถส่วนตัวของเศรษฐีในพื้นที่คฤหาสน์แถวๆนั้น

ตอนที่เฉินฮวนฮวนเดินมาถึงคฤหาสน์นั้นขาสองข้างของเธอปวดเมื้อยไปหมด

ยิ่งกว่านั้นคือว่า ตั้งแต่เที่ยงของวันนี้ เธอก็ยืนอยู่ที่ร้านชานมจนถึงกลางคืน แล้วเดินกลับมาจากที่ลงรถจนมาถึงบ้านตระกูลเฟิง ถือได้ว่าเธอก็ลำบากมากเหมือนกัน

เธอเดินเข้าไปข้างในแบบเบามือเบาเท้าจนมาถึงห้องของเธอ

ยืนอยู่หน้าประตู เธอมองไปห้องข้างๆอย่างไม่รู้สึกตัว จ้องมองประตูที่ปิดสนิทบานนั้น เธออดไม่ได้ที่จะเม้มปาก มีความรู้สึกที่ว้าวุ่นสายหนึ่งผ่านไป

เฉินฮวนฮวนรู้ว่าเฟิงหานชวนพักอยู่ห้องข้างๆนี้ แต่เธอไม่รู้จะไปขอความช่วยเหลือจากเขาอย่างไรดี

อีกอย่าง ตอนเย็นที่ผ่านมาพวกเขาเพิ่งจะผ่านเรื่องที่ตะขิตตะขวงมาด้วยกัน

เฉินฮวนฮวนขมวดคิ้วแล้วก็เปิดประตูห้องของตัวเองเดินเข้าไป แม้ว่าจะเป็นห้องที่เธอพักอาศัยอยู่ แต่ว่าเธอไม่ได้เป็นเจ้าของของมันจริงๆ

ในเร็วๆนี้ เธอก็จะออกจากที่นี่แล้ว

เฉินฮวนฮวนรู้สึกเมื้อยไปทั้งตัว ในเวลานี้เธอต้องการแค่การแช่น้ำอุ่นเพื่อผ่อนคลายความเหน็ดเหนื่อยที่สะสมมาในตลอดทั้งวัน

ตอนที่เดินออกไปหน้าระเบียง เธอกลับหาชุดนอนที่ตัวเองตากไว้ไม่เจอ ตอนแรกเธอคิดว่าแม่บ้านหลี่น่าจะเก็บใสตู้เสื้อผ้าให้เธอแล้ว แต่เธอกลับเข้ามาเปิดดูตู้เสื้อผ้าก็ยังหาชุดนอนของตัวเองไม่เจอเหมือนเดิม

ทางกลับกัน ในตู้เสื้อผ้ากลับมีชุดนอนที่สวยประณีตของผู้หญิงแขวนอยู่หลายชุด

ดึกดื่นปานนี้ เธอก็ไม่อยากจะไปรบกวนแม่บ้านหลี่ถามเรื่องชุดนอนพวกนี้ จึงเลือกชุดที่ยาวที่สุดจากชุดนอนในตู้ เป็นชุดที่ดูแล้วปกปิดร่างกายได้มิดชิดที่สุด

ตอนที่เดินเข้าไปในห้องอาบน้ำ เฉินฮวนฮวนก้มหน้าลงไปดู บนพื้นห้องอาบน้ำเหมือนยังเปียกๆอยู่ มองไปข้างๆบ่ออาบน้ำยังมีผ้าขนหนูสีเทาทิ้งไว้อยู่ผืนหนึ่ง

ดูแล้วก่อนที่เธอจะกลับมานั้นเฟิงหานชวนเคยอาบน้ำในนี้

เวลานั้น ระเบียงข้างๆห้องมีผู้ชายที่สวมชุดนอนหมุนตัวเดินเข้ามาในห้อง