นางบำเรอก้นครัว ชุด Sweet temptations นิยาย บท 32

ร่างสูงใหญ่ของเดมอนนั่งไขว่ห้างจิบวิสกี้อยู่ในเงามืดของระเบียงที่ยื่นออกไปจากห้องพัก ในสมองยังคงวิ่งวุ่นหมุนเป็นลูกข่างเพราะแม่พะแพงคนงามไม่ยอมหยุด

พะแพงเป็นผู้หญิงคนแรกที่หยุดความสนใจของเขาเอาไว้แค่เพียงที่หล่อนคนเดียวเท่านั้น สมองที่เคยหมกมุ่นอยู่แต่กับเรื่องงาน มันล้นปรี่ไปด้วยเรื่องราวของหล่อนมาตลอดสี่ปีเต็ม ไม่เคยมีวันไหนเลยที่เขาไม่นึกถึงหล่อน

กรามแกร่งบดกันแน่นจนแทบแหลกละเอียด เขาสบถในลำคออย่างเกลียดชังตัวเอง ก่อนจะกระดกแก้วใบสวยเทวิสกี้เข้าปากจนหมดทุกหยด

“ทำไมเธอดื้อแบบนี้นะ แพตตี้”

เขาพึมพำอย่างหงุดหงิด เพราะไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าแม่สาวใช้หน้าหวานที่เคยบำเรอปรนเปรอเขาอย่างว่านอนสอนง่ายที่ลาสเวกัส เวลาสี่ปีจะเปลี่ยนแปลงให้หล่อนเข้มแข็งได้มากขนาดนี้ หล่อนไม่ได้อ่อนต่อโลกเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว หล่อนพร้อมที่จะต่อต้านเขาอย่างสุดพละกำลังที่มี และถึงแม้ว่าเขาจะเอาชนะหล่อนได้ทุกครั้ง แต่นั่นก็เพราะเขาใช้ความเชี่ยวชาญที่มีมากกว่าบีบคั้นหล่อน

มันไม่ได้น่าภูมิใจเลยสักนิด!

เดมอนเอนตัวพิงกับพนักเก้าอี้สีขาว วางแก้ววิสกี้ในมือลงกับโต๊ะตรงหน้า ดวงตาคมกล้าสีฟ้าเข้มเหลือบขึ้นมองท้องฟ้าในยามค่ำคืนด้วยความสะท้อนใจ

เขาพ่ายแพ้แล้ว...

มันคือความจริง เมื่อเขาไม่อาจจะต้านทานเสน่ห์นางของพะแพงได้ ไม่ว่าจะตอนนี้ หรือเมื่อสี่ปีก่อน เนื้อตัวของเขาก็ร้อนรุ่ม และเต็มไปด้วยตัณหาราคะเพื่อหล่อนเสมอ

เขาไม่เคยต้องการผู้หญิงคนไหนรุนแรงเท่ากับพะแพงมาก่อน ต้องการหล่อนจนเนื้อตัวร้อนผ่าวทรมาน ทั้งๆ ที่พยายามบอกตัวเองว่าหล่อนเป็นเพียงแค่สาวใช้ เป็นเพียงแค่ทาสบำเรอเท่านั้น แต่หัวใจก็ยังโหยหา กายหนุ่มยังคงกรีดร้องหาหล่อนตลอดเวลา แม้กระทั่งยามที่มีวิคตอเรียนอนอยู่ข้างกายก็ตาม

เขาทรมานมาก ทรมานจนคล้ายกับจะตายดับ...

เดมอนถอนหายใจออกมาแรงๆ กำลังจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ แต่เบนจามินทร์ซึ่งเป็นน้องชายแท้ๆ ของเชลดอนเดินมาหยุดข้างกายเสียก่อน พร้อมกับพูดขึ้น

“นายน้อยจะรับวิสกี้เพิ่มไหมครับ”

คนถูกถามยิ้มเครียดๆ ก่อนจะกระแทกลมหายใจออกมา “ไม่ล่ะ ฉันเริ่มเมาแล้ว”

“ครับ”

เบนจามินทร์ตอบรับ และขยับตัวหลีกทางให้เดมอนเดินผ่านเพื่อกลับเข้าไปภายในห้องพัก ก่อนที่ตัวเองจะเดินตามเข้าไป

เดมอนเข้ามาภายในห้องก็สลัดเสื้อผ้าออกจากตัวจนร่างกายเปลือยเปล่า เบนจามินทร์รีบไปหยิบเสื้อคลุมมาส่งให้กับเจ้านายของตัวเอง ขณะลอบมองเรือนร่างสมบูรณ์แบบของเดมอนด้วยความชื่นชมยิ่งนัก

องอาจผึ่งผายสมชายชาตรีเป็นแบบนี้นี่เอง ไม่สิ...เดมอนสมบูรณ์แบบเกินกว่าคำนั้นเสียอีก เขาไม่เคยเห็นผู้ชายคนไหนรูปร่างดีแบบเจ้านายมาก่อน ทุกสัดส่วนล้วนแต่ไร้ที่ติ ขนาดเขาเป็นผู้ชายด้วยกันแท้ๆ ยังอดที่จะมองด้วยความชื่นชมไม่ได้เลย

“ฉันจะอาบน้ำ นายมีอะไรก็ไปทำเถอะ”

มือใหญ่สีแทนดึงเชือกที่ขอบเอวมาผูกเอาไว้หลวมๆ กำลังจะเดินตรงไปที่ห้องน้ำ แต่เบนจามินทร์เอ่ยถามเสียก่อน

“วันนี้นายน้อย...เจอเธอไหมครับ”

วันนี้เบนจามินทร์ไม่ได้ขับรถไปให้อย่างเช่นทุกครั้ง เพราะเดมอนต้องการความเป็นส่วนตัว

“เจอ”

“เอ่อ...แล้วเธอยอมกลับลาสเวกัสกับนายน้อยไหมครับ”

เนื้อตัวของเดมอนแข็งเกร็ง ใบหน้าหล่อจัดกระด้างขึ้นมาเล็กน้อย

“ต่อให้ต้องลักพาตัว ฉันก็จะทำ”