นางบำเรอก้นครัว ชุด Sweet temptations นิยาย บท 31

เดมอนรับมาถือเอาไว้และเขียนเบอร์โทรศัพท์ของตัวเองลงในสมุดของวินเซนต์ ก่อนจะยื่นคืนเด็กน้อย

“ฝากให้แม่ของเราด้วยนะ”

วินเซนต์เอียงคอมองตัวเลขในสมุดของตัวเอง ก่อนจะเอ่ยถามตามประสาเด็ก

“แล้วผมจะบอกแม่ว่าคุณลุงชื่ออะไรล่ะคับ”

“อ้าว นี่ลุงยังไม่ได้บอกชื่อเราอีกหรือ” เดมอนหัวเราะขบขัน ก่อนจะดึงสมุดกลับคืนมา และเขียนชื่อของตัวเองลงไป จากนั้นก็ยื่นคืนให้วินเซนต์

วินเซนต์ยังอ่านหนังสือไม่ออกจึงไม่รู้ว่าเดมอนเขียนคำว่าอะไรต่อท้ายเบอร์โทรศัพท์

“ลุงชื่ออะไรเหรอคับ”

“โดราเอมอน”

วินเซนต์ได้ยินก็ส่ายหน้าพรืด “โดราเอมอนเป็นแมวนะคับ ไม่ได้เป็นคน”

เดมอนยิ้มให้กับความน่ารักของวินเซนต์ “บอกแม่ของเราแบบนี้ก็พอแล้ว”

“คับ”

“หมูวิน หนีคุณครูมาอยู่นี่เอง ไปครับ ไปรอคุณแม่ทางนู้นกัน”

เสียงของคุณครูประจำชั้นดังขึ้น วินเซนต์รีบบอกลาเดมอน ก่อนจะรีบวิ่งไปหาคนเรียก

เดมอนโบกมือให้กับเด็กชายตัวน้อยที่ตัวเองถูกชะตายิ่งนัก ก่อนจะลุกขึ้นเพื่อจะไปตามหาพะแพงที่วิ่งหายไป แต่ก็ชนเข้ากับร่างของผู้หญิงคนหนึ่งที่เดินจูงลูกสาวมาเสียก่อน

“อุ๊ย ขอโทษค่ะ”

“ขอโทษครับ ไม่เป็นอะไรนะครับ”

เดมอนขอโทษตามมารยาท และยิ้มตอบเมื่อผู้หญิงคนนั้นระบายยิ้มกว้างมาให้

“ไม่คิดว่าคุณจะพูดไทยด้วยนะคะ”

“พี่เลี้ยงของผมเป็นคนไทยน่ะครับ”

เขาตอบไปตามความจริง และพยายามจะปลีกตัว แต่หญิงแปลกหน้าไม่ยอมเปิดโอกาสให้

“ว่าแต่เด็กคนเมื่อกี้นี้ลูกของคุณเหรอคะ”

“เด็ก? คนไหนครับ” เดมอนเลิกคิ้วสูงตั้งคำถาม

“ก็เด็กลูกครึ่งที่คุณคุยด้วยตั้งนานน่ะค่ะ”

เดมอนมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างรู้ทันทันที แสดงว่าเจ้าหล่อนจับจ้องเขามานานแล้วนั่นเอง

“ทำไมคุณถึงคิดแบบนั้นล่ะครับ”

“ก็หน้าตาของเด็กคนนั้นถอดแบบมาจากคุณราวกับแกะเลยนี่คะ”

เดมอนเต็มไปด้วยความประหลาดใจ และเอ่ยถามออกไปอย่างทีเล่นทีจริง

“จริงหรือครับ”

“จริงค่ะ ว่าแต่คุณเป็นม่ายมานานหรือยังคะ”

“ม่าย?” เดมอนทวนคำของผู้หญิงตรงหน้า

“ใช่ค่ะ มองก็รู้ว่าคุณน่าจะถูกเมียทิ้ง ก็เหมือนกับอรนี่แหละค่ะที่เป็นม่ายเหมือนกัน”

ชายหนุ่มระบายยิ้มหยันออกมา “ถึงผมจะเป็นม่าย เมียหนี หรือเมียตาย แต่ผมก็ไม่คิดจะหาเมียใหม่ในโรงเรียนอนุบาลหรอกครับ ขอตัวนะครับ”

เดมอนเดินจากมาหลังจากตอกหน้าผู้หญิงคนนั้นไปอย่างไร้ความปรานี

“ผู้หญิงน่ารำคาญ”

เขาก้าวเดินไปตามทางที่มีแยกมากมายจนมึนงง แต่ไม่ว่าจะเดินไปตรงไหนก็ไร้เงาของพะแพงทุกที จนเขาต้องหยุดเดิน เท้าสะเอว และสบถออกมาอย่างหัวเสีย

“อย่าให้เจอเชียว จะจับมัดมือมัดเท้าเสียให้เข็ด”