นางบำเรอก้นครัว ชุด Sweet temptations นิยาย บท 36

เพียงแค่ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง รถสปอร์ตราคาแพงระยับก็แล่นมาจอดที่หน้าโรงแรมนั้น โรงแรมที่หล่อนเคยพาวินเซนต์มากินไอศกรีม และมันก็คือที่เดียวกันกับที่วินเซนต์ได้เจอกับคุณลุงลูกโป่ง ซึ่งตอนนี้หล่อนก็ได้รู้แล้วว่าคุณลุงลูกโป่งคนนั้นก็คือเดมอนนั่นเอง

ทำไมนรกถึงยังไม่คิดจะปล่อยมือจากหล่อนบ้างนะ จะปล่อยให้หล่อนมีความสุขบ้างไม่ได้เลยหรือไง

“ลงมาได้แล้ว”

เสียงกระด้างดุดันของเดมอนดังขึ้นทันทีเมื่อรถจอดสนิท เขาก้าวลงไปจากรถ และยืนรอหล่อน

มือเล็กยกขึ้นป้ายน้ำตาทิ้ง ก่อนจะเปิดประตูรถและก้าวตามเขาลงไป ดวงตากลมโตแดงช้ำ มองเขาอย่างตัดพ้อ

“นายน้อย...ปล่อยพวกเราไปไม่ได้เหรอคะ”

“ฉันปล่อยเธอได้ มันง่ายนิดเดียว แต่กับวินเซนต์ เขาเป็นลูกของฉัน และฉันจะไม่มีวันยอมให้ผู้หญิงแพศยาอย่างเธอพรากเขาไปจากฉันได้อีกแม้แต่วินาทีเดียว”

“นายน้อย...”

“เลิกพล่ามได้แล้ว น่ารำคาญ”

เขาคว้าแขนของหล่อนและฉุดกระชากให้เดินตามเข้าไปภายในโรงแรมหรู มุ่งหน้าตรงไปยังลิฟต์ตัวใหญ่ พนักงานกดลิฟต์ครั้งเดียวประตูก็เปิดออก และเขาก็ผลักหล่อนเข้าไปข้างในอย่างไม่ปรานี

หล่อนขยับตัวไปจนชิดผนังของลิฟต์ด้านในสุดเมื่อเขาก้าวเข้ามาและประตูลิฟต์ปิดสนิทลง ท่ามกลางความเงียบสงัด สายตาคมกริบแทบจะเผาหล่อนให้ไหม้เป็นจุณ

“กลัวอะไร”

“ปละ...เปล่าค่ะ”

หล่อนพยายามบังคับเสียงของตัวเองให้เป็นปกติ แต่มันก็ยังคงสั่นเครืออย่างน่าเวทนาอยู่ดี

“อุ๊ย...ปละ ปล่อยค่ะ”

เขาก้าวเข้ามาหยุดตรงหน้า และกระชากหล่อนเพียงครั้งเดียว ร่างอรชรอ่อนแรงก็เซเข้าไปปะทะแผ่นอกกว้างอย่างง่ายดาย อ้อมแขนทรงพลังตวัดรัดรึงแน่นหนา

“ปล่อย...อุ๊บบบบ...อื้อ...”

หล่อนพูดได้เพียงแค่นั้น ปากอิ่มก็ถูกปิดสนิทอย่างแน่นหนา ริมฝีปากกระด้างขยับเคลื่อนไหว บดขยี้ปากสาวอย่างดุดัน ไร้ความปรานี ทุกสัมผัสเต็มไปด้วยการลงทัณฑ์ หล่อนเจ็บระบมไปทั้งปาก แต่ในความเจ็บร้าวนั้นก็มีความรู้สึกเสียวกระสันแทรกซึมเข้ามาในเนื้อหัวใจไม่น้อย ยิ่งยามที่ลิ้นสากตวัดคุกคามอยู่ภายในโพรงปากสาวด้วยแล้ว สติของหล่อนก็ยิ่งถูกเหวี่ยงออกไปจากตัว

“อื้อ...อ๊า...”

หล่อนเริ่มขยับปากจูบตอบเขา กอดรัดร่างทรงพลังเอาไว้ในอ้อมแขน ขยับกายสาวเข้าไปบดเบียดถูไถตามแรงอารมณ์สวาทที่ถูกปลุกเร้าขึ้น แต่แล้วเขาก็ผละออกห่างและมองหล่อนอย่างรังเกียจ

“เธอยังเป็นผู้หญิงประเภทที่ร้อนฉ่าได้ง่ายดายเหมือนเดิมนะ แพตตี้”

คำพูดดูแคลนของเขาจบลงพร้อมๆ กับประตูลิฟต์ที่เปิดกว้างออก ดวงหน้าของหล่อนแดงก่ำด้วยความอับอาย ยังไม่ทันได้ปริปากพูดอะไรออกมา ร่างก็ถูกกระชากให้ก้าวเดินออกไปจากลิฟต์ตัวใหญ่เสียก่อน

เขาปล่อยมือหล่อนทันทีที่ก้าวพ้นออกมาจากลิฟต์ และเดินนำหน้าไปตามทางเดินที่ตกแต่งอย่างสวยงาม หล่อนกวาดตามองไปรอบๆ ตัวก็เห็นสระว่ายน้ำส่วนตัวอยู่ห่างออกไปเล็กน้อย และถัดไปก็เป็นห้องออกกำลังกาย ไม่น่าเชื่อว่าบนชั้นสูงสุดของโรงแรมนี้จะมีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครันอยู่ด้วย

เดมอนเดินตัวตรงสง่างามนำหน้าตรงไปยังประตูบานหนึ่ง หล่อนเห็นเขาวางนิ้วลงกับเครื่องสแกนที่ติดอยู่ข้างประตู ก่อนที่ประตูนั้นจะเปิดกว้างออก และเขาก็ก้าวเข้าไปภายใน

“เข้ามาสิ หรือว่าจะเปลี่ยนใจกลับลงไปก็ได้นะ”

เขาหันมามองหล่อนด้วยสายตาไม่ไยดี เมื่อเห็นหล่อนยืนนิ่งไม่ยอมเดินตามเข้ามา

หล่อนเม้มปากแน่นเป็นเส้นตรง ก่อนจะตัดสินใจเดินตามเดมอนเข้าไปภายในห้องกว้างขวางนั้นอย่างไร้ทางเลือก

ยามยืนอยู่ภายในห้องนี้ก็มองว่ากว้างขวางอยู่แล้ว แต่พอก้าวเข้ามาหยุดด้านในเท่านั้นแหละ หล่อนรู้สึกไม่ต่างจากกำลังยืนอยู่กลางคฤหาสน์ของเดมอนที่ลาสเวกัสเลย

ในขณะที่หล่อนกำลังจมดิ่งลงจู่เรื่องราวในอดีตอย่างถอนตัวไม่ขึ้นอยู่นั้น เสียงกระด้างของเดมอนที่ดังขึ้น ช่วยฉุดให้หล่อนมีสติขึ้นมาได้ชั่วขณะ

“คะ...นายน้อยว่าอะไรนะคะ”

“ฉันบอกให้เธอตามเข้าไปในห้องนอน”

หล่อนเบิกตากว้างด้วยความตื่นตกใจ ก่อนจะส่ายหน้าไปมาเป็นเชิงปฏิเสธ

“ไม่...แพงไม่เข้าไปค่ะ แพงจะไปหาลูก”