นางบำเรอก้นครัว ชุด Sweet temptations นิยาย บท 10

สิ่งก่อสร้างเบื้องหน้าทำให้พะแพงต้องยกมือขึ้นขยี้ตาของตัวเองหลายครั้ง ตึกสูงใหญ่เรียงรายกันอย่างสวยงามน่าตื่นตาตื่นใจ ที่นี่น่าจะเป็นโรงแรมมากกว่าที่จะเป็นบ่อนคาสิโนอย่างที่คนขับรถบอกเมื่อครู่นี้

“พี่คะ ที่นี่แน่ใช่ไหมคะ” หล่อนยังอดที่จะก้มหน้าลงถามคนขับรถที่จอดรถรออยู่ไม่ได้

“ที่นี่แหละครับ รีบเข้าไปเถอะ นายน้อยไม่ชอบรออะไรนานๆ เดี๋ยวจะพานโมโหเอาได้”

พอนึกถึงเขา เดมอนผู้ชายที่โหดเหี้ยมราวกับปีศาจ เนื้อตัวของหล่อนก็สั่นเทาทรมาน ความหวาดกลัววิ่งเข้าทิ่มแทงราวกับเข็มนับพันเล่ม แต่ในความหวาดกลัวนั้น ก็มีความร้อนผ่าวแทรกซึมขึ้นมาอย่างไม่อาจจะควบคุมได้

ความรู้สึกร้อนฉ่าเหมือนกับตอนที่หล่อนมีบางอย่างของเดมอนเคลื่อนไหวอยู่ในร่างกาย

แก้มสาวแดงก่ำ และก็รีบหยัดตัวตั้งตรง “งั้นพี่รอฉันแป๊บหนึ่งนะคะ เดี๋ยวฉันรีบมา”

“พี่จะไปจอดรถที่ลานจอดรถตรงนู้นนะ”

“ค่ะพี่”

หล่อนก้าวเท้าเดินเข้าไปในอาณาเขตของคาสิโนขนาดใหญ่เบื้องหน้า ดูภายในมันไม่เหมือนบ่อนการพนันเลยคล้ายกับโรงแรมหรูหรือไม่ก็รีสอร์ตมากกว่า แต่พอก้าวเท้าผ่านประตูเข้ามาภายในเท่านั้นแหละ ทุกอย่างที่เกี่ยวกับการพนันล้วนแต่อยู่ตรงหน้าทั้งสิ้น

พะแพงเบิกตากว้างด้วยความตื่นตะลึงกับภาพที่เห็น นักแสวงโชคมากมายกำลังลุ้นระทึกอยู่กับการพนันเบื้องหน้า สิ่งที่มอมเมาให้มนุษย์คนหนึ่งสิ้นไร้ศักดิ์ศรี ซึ่งก็ไม่ต่างจากที่บิดาของหล่อนเคยพานพบมานั่นเอง

หยาดน้ำตาไหลรินออกมาตามร่องแก้ม หากเลือกได้ หล่อนอยากจะอยู่ให้ไกลจากสิ่งพวกนี้ให้มากที่สุด แต่จะทำยังไงได้ล่ะ ในเมื่อหล่อนไม่มีมนตร์วิเศษใดๆ ที่จะต่อกรกับอำนาจเถื่อนของเดมอนได้ ผู้ชายที่เป็นเจ้าของบ่อนคาสิโนรายใหญ่ที่สุดในโลก

“เข้ามาตรงนี้ไม่ได้นะ”

เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นด้านหลัง พะแพงยกมือขึ้นป้ายน้ำตา ก่อนจะหันไปมอง

“เอ่อ...ขอโทษค่ะ พอดีดิฉันไม่รู้ว่าต้องไปทางไหน”

“แล้วคุณมาหาใครคะ”

“เอ่อ...” พะแพงกระชับแฟ้มเอกสารในมือแน่น ก่อนจะตอบคู่สนทนาออกไปแผ่วเบา “ดิฉัน...เอาแฟ้มเอกสารมาให้นายน้อย เอ่อ...คุณเดมอนค่ะ”

เมื่อชื่อของเดมอนหลุดออกจากปากของหล่อนไป ท่าทางของคู่สนทนาก็อ่อนลงทันที

“งั้นเชิญทางนี้ค่ะ”

พะแพงยอมเดินออกมาจากจุดที่เป็นโซนคาสิโน มายังส่วนที่แบ่งเป็นห้องพัก

“ขึ้นลิฟต์ไป ท่านประธานอยู่ชั้นบนสุดค่ะ”

“เอ่อ...ดิฉันฝากคุณเอาไปให้ได้ไหมคะ” หล่อนไม่อยากเจอเขา แม้ว่ามันจะเป็นความจำเป็นก็ตาม

“คงไม่ได้หรอกค่ะ ดิฉันไม่มีสิทธิ์ขึ้นไปบนนั้น ถ้าท่านประธานไม่มีคำสั่งเรียกหา”

“แต่ว่า...”

“คุณต้องเอาขึ้นไปให้ท่านประธานเองค่ะ มันคือทางเลือกเดียว”

บทสรุปที่หล่อนไม่อยากจะได้รับถูกยัดใส่มืออย่างไม่มีทางดิ้นหนี

“ลิฟต์ตัวนี้จะถึงหน้าห้องของท่านประธานพอดี”

หล่อนถูกเดินนำไปยังลิฟต์แก้วตัวใหญ่ คู่สนทนากดเปิดประตูลิฟต์ให้อย่างมีน้ำใจ

“เชิญค่ะ”

หล่อนเม้มริมฝีปากเป็นเส้นตรง น้ำตาคลอสองหน่วยตา หล่อนไม่อยากเจอหน้าเดมอนเลย หล่อนกลัว...กลัวเขาจะด่าว่า กลัวสายตาที่เต็มไปด้วยความดูแคลนของเขา

หล่อนคงต้องขาดใจตายแน่ๆ หากต้องถูกเขามองราวกับเศษขยะเหมือนเมื่อวานอีกครั้ง

“เข้าไปสิคะ ท่านประธานคงจะรอคุณอยู่” คู่สนทนาเอ่ยเร่งย้ำ

“ค่ะ”

หล่อนจำต้องก้าวเข้าไปในลิฟต์แก้ว และยอมให้มันพาลอยสูงขึ้นไปหาซาตานใจโหดอย่างไม่มีทางหลีกหนีได้อีกแล้ว

แค่เพียงไม่นาน ประตูลิฟต์แก้วก็เปิดกว้างออก มันบอกให้รู้ว่าชีวิตกำลังจะถูกเหยียบขยี้อีกครั้ง

ทำไมแม่บ้านใหญ่ต้องให้หล่อนนำแฟ้มเอกสารนี้มาให้เดมอนด้วย ทำไมไม่เป็นคนอื่น...?

คำถามนี้ดังก้องอยู่ภายในใจ และคำตอบที่ได้กลับมาก็คือความเงียบสงัด

“เอาแฟ้มเอกสารมาให้ท่านประธานใช่ไหมคะ”

ผู้หญิงคนหนึ่งลุกขึ้นจากโต๊ะทำงาน และเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าร่างสั่นเทาของหล่อน

“ชะ...ใช่ค่ะ”

“งั้นเชิญค่ะ”

หล่อนรีบคว้าแขนของคู่สนทนาเอาไว้ เมื่อเห็นเจ้าหล่อนกำลังจะเดินตรงไปที่ประตูห้องหนึ่ง

“มีอะไรเหรอคะ”

ไบโอนีที่ถูกดึงแขนเอาไว้หันกลับมามองผู้หญิงเอเชียหน้าหวานด้วยความแปลกใจ

“ดิฉัน...ฝากคุณเอาเข้าไปให้ท่านประธานได้ไหมคะ คือดิฉันต้องรีบกลับน่ะค่ะ”

“ไม่ได้หรอกค่ะ เพราะนั่นไม่ใช่หน้าที่ของฉัน”

มือของพะแพงหลุดจากแขนของไบโอนีอย่างสิ้นหวัง หยาดน้ำตาร่วงอาบแก้ม แต่ก็ต้องรีบเช็ดมันจนแห้ง และเดินขาสั่นตามร่างของคู่สนทนาคนสวยไปติดๆ