นางบำเรอก้นครัว ชุด Sweet temptations นิยาย บท 15

ตั้งแต่วันนั้นที่ร่วมรักกับเดมอนอย่างดุเดือดภายในห้องสมุด เขาก็จัดตารางให้หล่อนขึ้นมาปรนเปรอเขาสัปดาห์ละสามครั้ง จันทร์ พุธ ศุกร์ แต่พอเอาเข้าจริงๆ หล่อนก็ถูกเขาเรียกขึ้นมาให้เขาเสพสวาทเจ็ดวันเต็มเลยทีเดียว หล่อนอ่อนเพลีย เหน็ดเหนื่อย เพราะเดมอนเป็นผู้ชายที่เซ็กซ์จัดมาก เขาสามารถร่วมรักกับหล่อนได้ตลอดทั้งค่ำคืนโดยไม่หยุดพัก และพอเช้าก็กระโดดลงจากเตียงไปทำงานได้อย่างสบายๆ จนหล่อนอดกังขาไม่ได้ว่าเขาเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนนักหนา ในขณะที่ฝ่ายรับอย่างหล่อนกลับเหน็ดเหนื่อยแทบขาดใจ

แก้มนวลแดงระเรื่อเมื่อฉากรักมากมายของตัวเองกับเดมอนยังคงฝังแน่นอยู่ในความทรงจำ ทุกค่ำคืนที่ผ่านไปนั้นเต็มไปด้วยความร้อนแรงและหวานฉ่ำ แม้เดมอนจะไม่ได้อ่อนโยนกับหล่อนนัก แต่ทุกครั้งที่อยู่ใต้หรือบนร่างทรงพลัง หล่อนก็สุขสมแรงกล้าเสมอ

“ใจลอยคิดอะไรเหรอแพตตี้” คนที่กำลังเนื้อตัวร้อนฉ่าสะดุดโหยง หันไปมองเจ้าของเสียงทักทาย ก่อนจะรีบปั้นเสียงตอบ

“โอลิเวียนั่นเอง”

“แล้วคิดว่าใครล่ะ หรือคิดว่าเป็นนายน้อย”

คนถูกรู้ทันแก้มแดงก่ำ “เปล่าสักหน่อย ว่าแต่มีอะไรกับฉันหรือเปล่า”

“เปล่าหรอก แค่แวะมาคุยด้วยน่ะ” โอลิเวียขยับเท้าเข้ามาใกล้

พะแพงระบายยิ้ม “มีเรื่องอะไรเหรอ”

“ฉันก็แค่อยากจะเตือนเธอน่ะแพตตี้ เรื่องนายน้อย” น้ำเสียงของโอลิเวียจริงจังขึ้นมาก “ฉันไม่อยากให้เธอถลำใจกับนายน้อย เพราะไม่มีทางที่เธอจะเอาชนะใจนายน้อยได้หรอก ถึงแม้ว่าตอนนี้นายน้อยจะหลงเธอสักแค่ไหนก็ตาม”

“เอ่อ...” พะแพงก้มหน้าหลบสายตาของคู่สนทนา และพูดไม่ออก

“ที่เตือนนี่ก็เพราะหวังดีหรอกนะ นายน้อยน่ะมีคุณวิคกี้อยู่แล้ว เธอก็เห็นใช่ไหมว่าสองคนนี้เหมาะสมกันแค่ไหน ฉันไม่อยากให้เธอคิดไปไกลน่ะ ไม่อยากเห็นเธอผิดหวังด้วย”

พะแพงต้องใช้ความพยายามมากมายที่จะไม่ร้องไห้ออกมา แม้ว่ากระบอกตาจะร้อนผ่าวทรมานสักแค่ไหนก็ตาม หล่อนฝืนยิ้ม เมื่อเงยหน้าขึ้นสบประสานสายตากับโอลิเวีย

“ฉัน...เจียมตัวเสมอจ้ะ”

โอลิเวียถอนหายใจออกมาแผ่วเบา ยกมือขึ้นแตะแขนของเพื่อนร่วมอาชีพ “ยังไงพวกเราก็เป็นได้แค่คนใช้เท่านั้นแหละ”

ทุกคำเตือนของโอลิเวียคือเรื่องจริง “ขอบใจนะโอลิเวีย ฉันระลึกเอาไว้เสมอว่าตัวเองอยู่ในฐานะอะไร”

โอลิเวียระบายยิ้มให้กับเพื่อนร่วมงาน “ดีแล้ว เธอจะได้ไม่ต้องเจ็บปวดตอนที่เห็นนายน้อยแต่งงานกับคุณวิคกี้”

หล่อนพูดไม่ออกอีก ทำได้แค่เพียงก้มหน้ามองพื้นดินเท่านั้น หัวใจปวดร้าวทรมานเหลือเกิน

“แพตตี้ คุณแม่บ้านใหญ่เรียกหาน่ะ”

เสียงสาวใช้อีกคนหนึ่งที่เพิ่งเดินมาถึงดังขึ้น และก็ทำให้ทั้งพะแพงและโอลิเวียหันไปมอง

“เร็วๆ นะ คุณแม่บ้านใหญ่รออยู่” สาวใช้คนเดิมกำชับอีกครั้ง

“จ้ะ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละ” พะแพงตอบรับเสียงรีบร้อน ก่อนจะหันไปหาโอลิเวีย “ฉันไปหาคุณแม่บ้านใหญ่ก่อนนะโอลิเวีย เอาไว้เราคุยกันใหม่นะ”

“อืม ตามสบายเถอะ”

พะแพงรีบวิ่งหายเข้าไปในตึก โอลิเวียมองตามไปจนลับสายตา ก่อนจะหันไปพูดกับเพื่อนสาวใช้

“นายน้อยโทรมาตามแพตตี้ใช่ไหมล่ะ”

“อืม”

ทันทีที่สาวใช้อีกคนตอบรับ โอลิเวียก็ถอนหายใจออกมาด้วยความวิตกกังวล “เดี๋ยวจะต้องมีเรื่องวุ่นวายตามมาแน่นอน เชื่อสิ”

“ไม่รู้สิ ฉันไปทำงานก่อนนะ”

สาวใช้อีกคนเดินจากไปแล้ว แต่โอลิเวียก็ยังยืนอยู่ที่เดิม และก็ถอนหายใจแรงๆ เหมือนเดิมเช่นกัน

พะแพงก้าวลงจากรถ และเงยหน้ามองตึกสูงระฟ้าเบื้องหน้าด้วยความหวาดหวั่น หลังจากที่หล่อนไปพบป้ามิเชลล์ตามคำสั่ง จึงได้รู้ว่าเดมอนเรียกหาให้หล่อนมาพบที่คาสิโน และถึงแม้ว่าหล่อนจะปฏิเสธยังไง แต่ก็ไม่มีทางหลีกเลี่ยงได้

กลีบปากอิ่มเต็มสวยเม้มแน่นเป็นเส้นตรง ก่อนจะก้าวเดินเข้าไปในตึกสูงตรงหน้า

“คุณแพตตี้ใช่ไหมคะ” พนักงานสาวรีบถลามาต้อนรับ และเมื่อหล่อนตอบว่าใช่ คู่สนทนาก็รีบกุลีกุจอพามาส่งที่ลิฟต์ตัวใหญ่ทันที

“ท่านประธานรออยู่ค่ะ”

หล่อนไม่อาจล่วงรู้ได้ว่าคู่สนทนารู้เรื่องราวระหว่างตัวเองกับเดมอนมากแค่ไหน รู้เพียงแต่ว่าตอนนี้หล่อนรู้สึกอับอายเหลือเกิน รู้สึกไม่ต่างจากโสเภณีที่กำลังจะขึ้นไปบำเรอสวาทให้กับลูกค้าไม่มีผิด

ลิฟต์ตัวใหญ่พาหล่อนทะยานขึ้นมายังชั้นสูงสุด มันเปิดออก และหล่อนก็จำต้องก้าวออกไป ก่อนจะชะงักเมื่อเห็นเลขาฯ ของเดมอนมายืนรออยู่หน้าลิฟต์

“เชิญค่ะ”

หล่อนทำได้แค่เพียงปั้นยิ้มบางๆ เท่านั้น ดวงตาเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาแห่งความอดสู ไบโอนีเดินมาส่งหล่อนที่หน้าประตูห้องทำงานของเดมอน

“เชิญค่ะคุณแพตตี้ ท่านประธานรออยู่”