นางบำเรอก้นครัว ชุด Sweet temptations นิยาย บท 20

“แพตตี้ รู้ข่าวเรื่องของนายน้อยหรือยัง” โอลิเวียเอ่ยถามขึ้นเมื่ออยู่กันตามลำพังภายในห้องครัว

“เรื่องอะไรเหรอจ๊ะโอลิเวีย” พะแพงที่กำลังล้างผักอยู่เงยหน้าขึ้นมาถามด้วยน้ำเสียงเศร้าหมอง

“ฉันได้ยินคุณแม่บ้านใหญ่บอกว่านายน้อยกำลังจะแต่งงานกับคุณวิคกี้น่ะ”

แตงกวาที่กำลังล้างน้ำอยู่ร่วงหลุดจากมือ ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความตื่นตกใจ พะแพงหันไปมองโอลิเวียและถามซ้ำราวกับไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

“ว่ายังไงนะโอลิเวีย”

โอลิเวียเดินเข้ามาหยุดใกล้ๆ และคราวนี้พูดเสียงดังฟังชัดเลยทีเดียว

“นายน้อยกำลังจะแต่งงานกับคุณวิคกี้วันอังคารหน้านี้แล้วจ้ะ”

“แต่งงาน...” พะแพงพึมพำน้ำตาริน แต่ก็รีบยกสองมือขึ้นป้ายทิ้งและฝืนยิ้มออกมา “ฉันยินดีกับนายน้อยด้วย”

โอลิเวียยกมือขึ้นตบไหล่ของเพื่อนร่วมงาน “ถ้าเธออยากร้องไห้ก็ร้องออกมาเถอะนะ ที่นี่มีเราอยู่แค่สองคน”

พะแพงยิ้มให้โอลิเวียทั้งน้ำตา พยายามสะกดกลั้นความเสียใจเอาไว้สุดกำลัง

“ฉันจะร้องไห้ทำไมล่ะ ในเมื่อฉันก็รู้อยู่แล้วว่านายน้อยกับคุณวิคกี้จะต้องแต่งงานกันสักวันหนึ่ง”

“ก็ถ้านายน้อยแต่งงานแล้ว นายน้อยก็คงไม่มาทำเรี่ยราดกับผู้หญิงอื่นอีก”

คำพูดของโอลิเวียทำให้พะแพงยิ่งเจ็บช้ำ “ก็ดีแล้วนี่ คุณวิคกี้จะได้สบายใจ”

“เธอคิดแบบนั้นจริงๆ เหรอ แพตตี้”

พะแพงต้องใช้กำลังใจมหาศาลนักกว่าจะฉีกยิ้มออกไปได้ แม้ว่าน้ำตาจะคลอเบ้าก็ตาม

“จริงสิ เอ่อ...ฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”

“อืม”

ทันทีที่หันหลังเดินจากโอลิเวียมาได้สำเร็จ น้ำตาห่าใหญ่ที่กลั้นเอาไว้ก็ทะลักออกมาราวกับเขื่อนทำนบกลั้นแตกทันที ม่านน้ำตาปิดบังการมองเห็น แต่หล่อนก็อาศัยความคุ้นเคยคลำทางไปซ่อนตัวในห้องน้ำได้สำเร็จ ประตูห้องน้ำปิดสนิทลง พร้อมๆ กับร่างของหล่อนที่ทรุดฮวบลงกับพื้น หัวใจแตกสลายยับเยิน

หล่อนรู้อยู่แล้ว รู้ตัวอยู่แล้วว่าเดมอนจะต้องแต่งงานกับวิคตอเรีย แต่หัวใจไม่รักดีมันกลับเจ็บปวดเหลือเกิน มันทะเยอทะยานอยากเป็นรักหนึ่งเดียวของผู้ชายสูงส่งคนนั้น ทั้งๆ ที่ตัวเองไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะฝันถึงด้วยซ้ำ

ก้อนสะอื้นดังเล็ดลอดออกมาจากลำคอ มือเล็กต้องยกขึ้นอุดปากเอาไว้เพื่อไม่ให้เสียงคร่ำครวญราวกับคนจะขาดใจดังออกมาประจานตัวเอง

คืนนี้เป็นคืนที่สามแล้วสินะที่เขาสามารถหยุดแตะต้องพะแพงได้ แม้ว่าในความพยายามนั้นจะเต็มไปด้วยขวากหนามแห่งความทรมานก็ตาม

เดมอนยืนนิ่งอยู่บนระเบียงไม้ ดวงตาคมกริบจับจ้องมองออกไปด้านนอกตัวคฤหาสน์หลังงาม แล้วก็ได้เห็นร่างเล็กแสนคุ้นตาของพะแพงกำลังจะเดินกลับเรือนพัก ความโหยหาที่เต้นเร่าอยู่ภายในใจระเบิดขึ้นจนยากจะควบคุม สองเท้าออกเดิน ก่อนจะเปลี่ยนเป็นซอยวิ่งเพื่อให้ทันร่างอรชรของพะแพง

เพราะตัวใหญ่และช่วงก้าวที่ยาวตามรูปร่าง ทำให้เดมอนสามารถกระโจนมาขวางหน้าของพะแพงได้ทัน ก่อนที่หญิงสาวจะก้าวขึ้นเรือนพัก

ดวงตาทั้งสองคู่สบประสานกัน ความลี้ลับภายในใจบงการให้ทั้งคู่ผวาเข้ากอดรัดกันแน่น ปากประกบกันบดขยี้จนแทบฉีกขาด แต่ก็ดูเหมือนว่าจะยังไม่พอ ยังไม่เพียงพอกับความหื่นกระหายที่อัดแน่นอยู่ภายในใจของทั้งสองคน

เดมอนดันร่างของพะแพงเข้าไปในห้องพัก ปิดประตูลงกลอน และจัดการฉีกทึ้งเสื้อผ้าของหล่อนออกไปจากตัว จากนั้นก็สลัดเสื้อผ้าของตัวเองออกไปในพริบตา สองร่างเปลือยเปล่าโผเข้ากอดรัดกันอีกครั้ง ปากกระด้างประกบลงมาหาอย่างดูดดื่ม ความโหยหิวในรสกามผลักดันให้เขาไร้ความอดทนอย่างสิ้นเชิง

ร่างอรชรเปลือยเปล่าถูกดันจนไปหยุดที่เตียงนอน หญิงสาวทรุดกายลงนั่ง เท้าสองแขนเอาไว้กับเตียงแคบ สองขาเรียวถูกมือใหญ่จับแยกกว้างออก ดวงตาคมกริบจ้องมองกลีบสวาทที่ฉ่ำไปด้วยหยาดน้ำด้วยความพึงพอใจ แล้วท่อนชายที่พร้อมใช้งานก็แทรกลึกเข้ามาหาอย่างดุดัน หมดทั้งตัวตน

“อ๊ะ...อ๊า...”

“โอ้ว...อืมมมม...”

ทำไมเขาจะต้องรู้สึกดีแบบนี้ด้วย ทำไมจะต้องรู้สึกราวกับขึ้นสวรรค์เพียงแค่ได้ฝังลึกอยู่ในความอบอุ่นนุ่มลื่นของพะแพง นี่เขากำลังถูกควบคุมใช่ไหม

“โอ้ว...โอ้ว...ฟิตมาก โอ้ว...”

เอวของเขาราวกับมีสปริง มันเด้งดึ๋งกระแทกกระทั้นราวกับอดอยากมาเนิ่นนาน ทั้งๆ ที่แท้จริงแล้วเขาไม่ได้เสพสมกับพะแพงเพียงแค่สามคืนเท่านั้นเอง

มันรุนแรง...ความรู้สึกและความต้องการที่เขามีต่อผู้หญิงแสนหวานคนนี้มันรุนแรงจนน่ากลัว

“อ๊ากกกกก...”

ในที่สุดการเสพสมอย่างตะกรุมตะกรามของเขาก็สิ้นสุดลงด้วยการหลั่งรินหยาดสวาทออกมาอย่างร้อนแรง มันฉีดพ่นเข้าใส่ร่องแคบอย่างล้ำลึก เขาครางไม่หยุด เกร็งกระตุกราวกับคนจะขาดใจ ซึ่งเจ้าหล่อนก็เหมือนกัน ทั้งจิกทั้งข่วนแผ่นหลังของเขายามที่สุขสมกับความเป็นชายแข็งชัน

เดมอนพลิกกายลงมานอนข้างๆ ร่างอวบอิ่มชุ่มเหงื่อ เขานอนนิ่งอยู่นาน ก่อนจะหันไปมองคนตัวเล็กที่นอนจ้องเพดานห้องอยู่เงียบๆ ด้วยสายตาเจ็บปวด

“ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ”

ในที่สุดผู้ชายที่ขย้ำหล่อนราวกับคนตายอดตายอยากก็พูดออกมาเป็นคำแรก

“นายน้อย...มีเรื่องอะไรจะคุยกับดิฉันเหรอคะ”

เดมอนลุกขึ้นนั่ง และก็ไม่ลืมที่จะรั้งคนตัวเล็กที่นอนแผ่หลาหมดเรี่ยวหมดแรงให้ลุกขึ้นนั่งตามติดมาด้วย มือใหญ่เอื้อมไปคว้าผ้าห่มมาคลุมร่างอวบให้อย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน เพราะการเห็นความเปลือยเปล่าของพะแพงทำให้สติของเขาหลุดหลงได้ง่ายดายนัก