นางบำเรอก้นครัว ชุด Sweet temptations นิยาย บท 27

พะแพงรีบขยับเท้าก้าวถอยหลังทันทีเมื่อสามารถทำได้ ในขณะที่ผู้เป็นอันตรายต่อหัวใจและร่างกายของหล่อนก้าวเท้าไล่ต้อนเข้ามาหาเช่นกัน

“ไม่ได้เจอกันนานนะ กี่ปีจำได้หรือเปล่า”

หล่อนเม้มปากอิ่มเต็มจนเป็นเส้นตรง หยาดน้ำตาเอ่อคลอสองหน่วยตาโดยอัตโนมัติ แต่ก็รีบกะพริบตาไล่มันจนหายไป และฝืนปั้นยิ้มออกมา

“ดิฉันไม่ได้จำหรอกค่ะ เพราะมันไม่มีความสำคัญอะไร”

หล่อนอยากให้เขารู้สึกเจ็บแปลบๆ กับคำพูดของตัวเอง แต่เขากลับหัวเราะ และยิ้มไม่แยแส

“นั่นสิ ระหว่างฉันกับเธอ ไม่มีอะไรสำคัญสักหน่อย”

คนที่เจ็บเจียนตายกับสงครามเย็นในครั้งนี้กลับกลายเป็นหล่อนเสียอีก

ร่างเล็กแทบทรุดฮวบกับพื้น หล่อนอยากจะวิ่งหนีออกไปให้ไกล และไม่กลับมาที่นี่อีก แต่ก็ทำไม่ได้

“ท่านประธานมีอะไร...จะให้ดิฉันรับใช้หรือคะ”

“แน่นอนว่ามี”

“งั้นก็สั่งมาเถอะค่ะ ดิฉันจะได้รีบไปทำให้”

หล่อนพยายามควบคุมสุ้มเสียงของตัวเองให้เป็นจังหวะราบเรียบที่สุด แต่มันกลับสั่นเครือจนน่าเวทนา

ทำไมหล่อนจะต้องมาพบเขาอีก และทำไมเขาจะต้องมาอยู่ในฐานะเจ้านายของหล่อนในวันนี้ด้วย ทั้งๆ ที่เขากับหล่อนไม่น่าจะมีทางมาพบเจอกันได้อีกแล้ว

นรกใช่ไหม...? ต้องเป็นนรกแน่ๆ ที่กระชากขาของหล่อนให้มาพบเจอกับเดมอนอีกครั้ง

“ฉันต้องการให้เธออธิบายนโยบายของบริษัทให้ฟัง”

หล่อนช้อนตาขึ้นมองเขาอย่างรู้ทัน เพราะผู้ชายฉลาดเป็นกรดอย่างเดมอนไม่มีทางโง่เรื่องง่ายๆ แบบนี้แน่

“ดิฉันจะให้พี่กิ่งมาอธิบายแทนค่ะ”

“มันเป็นหน้าที่ของเลขาฯ ไม่ใช่หรือ”

เขาตวัดตามองหล่อน มองด้วยสายตาแบบผู้ชายที่กำลังอยากจะลากผู้หญิงขึ้นเตียงไม่มีผิด และมันก็มีผลทำให้ภาพความสัมพันธ์ลึกซึ้งที่เคยมีร่วมกันระเบิดขึ้นในหัว มันชัดเจนจนร่างกายของหล่อนขานรับด้วยอาการร้อนผะผ่าว

สมองร้องสั่งให้หล่อนถอยหลังออกห่างให้ไกลที่สุด หรือไม่ก็มุดดินหนีไปเสียเลย แต่ร่างกายกลับไม่อาจจะขยับเขยื้อนได้อีก ยิ่งเขาก้าวเข้ามาใกล้จนแทบได้กลิ่นของลมหายใจแบบนี้

“เอ่อ...ถอย...ออกไปเถอะค่ะนายน้อย เอ่อ...ท่านประธาน”

เดมอนเก่งอยู่แล้วกับเรื่องการหว่านเสน่ห์ให้ผู้หญิงหน้าโง่เช่นหล่อนลุ่มหลง

“กลัวอะไรฉัน...หือ...?”

“ปละ...เปล่า แต่มันไม่เหมาะสมค่ะ”

แก้มนวลแดงเป็นผลตำลึงสุกจนน่าปวดใจ แถมร่างกายในจุดเร้นลับก็ร้อนผะผ่าวทรมาน

“ตรงไหน”

“อุ๊ยยย...ปล่อยนะคะ นายน้อย...”

หล่อนอุทานตกใจ และเผลอตัวเรียกเขาด้วยสรรพนามในอดีต ชายหนุ่มระบายยิ้มพึงพอใจ ก้มใบหน้าหล่อจัดลงมาหา ลมหายใจของเขาทำให้หล่อนสติกระเจิง

“เรามาทบทวนความหลังกันหน่อยดีกว่า”

“ไม่...นะคะ” หล่อนส่ายหน้า มองใบหน้าที่เต็มไปด้วยอันตรายของเขาอย่างตื่นตกใจ “ได้โปรด...อย่ารื้อฟื้นเรื่องในอดีตขึ้นมาอีกเลย มันจบลงไปแล้ว”

เขาเหยียดยิ้มหยัน หรี่ตาแคบกวาดมองดวงหน้านวลที่เต็มไปด้วยความตื่นตระหนกของหล่อนเขม็ง

“เธอลืมมันได้จริงๆ หรือ แพตตี้”

หล่อนลืมไม่ได้ และไม่เคยลืม แต่กระนั้นมันก็จบลงแล้ว

“ค่ะ ดิฉันลืมมันหมดแล้ว” หล่อนฝืนใจจ้องหน้าเขา “ลืมหมดแล้วจริงๆ”

คำย้ำชัดจากปากอิ่มที่เขาเคยลิ้มลองมานับครั้งไม่ถ้วนแล้วว่ามันหวานฉ่ำแค่ไหน ก่อกวนให้โทสะของเดมอนระเบิดขึ้นมาได้อย่างง่ายดาย

“ลืมแล้วก็รื้อฟื้นขึ้นมาใหม่ได้ มันไม่ใช่เรื่องยากเย็นนี่” เขาเหยียดยิ้ม “จริงไหม แพตตี้”