นางบำเรอก้นครัว ชุด Sweet temptations นิยาย บท 45

“ฉันถามว่าเธอรู้ได้ยังไง” แม้จะป่วยไข้แต่เดมอนก็ยังขี้หงุดหงิดและเจ้าอารมณ์เหมือนเดิมไม่มีผิด

“คุณแม่บ้านใหญ่บอกค่ะ”

“แล้วป้ามิเชลล์บอกอะไรเธออีกไหมล่ะ”

“ก็...บอกว่านายน้อยเป็นห่วงแพงก็เลยออกไปตามหา”

พะแพงไม่ทันสังเกตสีหน้าที่เปลี่ยนไปเป็นประหม่าของเดมอนแม้แต่น้อย

“ฉันก็แค่ไม่อยากให้วินเซนต์เสียใจเพราะกำพร้าแม่ก็เท่านั้นเอง”

เขาไม่เห็นต้องย้ำเลย หล่อนรู้อยู่แล้วล่ะ

“เอาล่ะ เลิกพล่ามได้แล้ว ฉันรำคาญ ฉันจะนอน”

เดมอนตัดบทเสียงหงุดหงิด และพยายามจะหลับตาลง แต่พะแพงไม่ยอมง่ายๆ ยังไงซะเขาก็ต้องเช็ดตัวก่อน ไม่อย่างนั้นเขาอาจจะชักเกร็งเพราะไข้สูงได้

“นายน้อยจะได้นอนก็ต่อเมื่อเช็ดตัวแล้วเท่านั้นค่ะ”

“แพตตี้!”

“นอนเฉยๆ นะคะ เดี๋ยวแพงจะเช็ดตัวให้”

หล่อนเห็นเขากัดฟันแน่น มองหล่อนอย่างไม่พอใจ แต่ครั้งนี้หล่อนไม่คิดจะยอมแพ้

“อย่าดื้อนะคะ ไม่อย่างนั้นแพงจะโทรตามหมอ”

เป็นจริงอย่างที่ป้ามิเชลล์บอกเอาไว้ เพราะหน้าของเดมอนซีดเผือดชนิดที่หล่อนไม่เคยเห็นมาก่อนเลยทีเดียว หล่อนแทบกลั้นยิ้มเอาไว้ไม่อยู่

“ฉันหวังว่าป้ามิเชลล์คงไม่ได้เอารูปถ่ายแรกเกิดของฉันให้เธอดูด้วยหรอกนะ”

หล่อนรู้ว่าคนพูดกำลังประชดประชัน “คุณแม่บ้านใหญ่ก็แค่เป็นห่วงนายน้อยน่ะค่ะ อย่าไปตำหนิแกเลยนะคะ ถ้านายน้อยอยากลงโทษใครสักคน แพงยินดีรับผิดชอบเองทุกอย่างค่ะ”

เขาหรี่ตาแคบมองหล่อนอย่างมันเขี้ยว “ก็เธอรู้อยู่เต็มอกนี่ ว่าโทษของเธอก็มีแค่เซ็กซ์ร้อนฉ่าจากฉันเท่านั้น เธอก็เลยไม่เกรงกลัวน่ะสิ”

พะแพงแก้มแดงเป็นลูกตำลึงสุก หล่อนเสหลบสายตาคมกริบอ่อนล้าของเดมอน ก่อนจะลุกขึ้นจากเตียง

“แพงจะไปเอาผ้ามาเช็ดตัวให้นะคะ”

หล่อนไม่คิดจะรอให้เขาพูดอะไรออกมาอีก รีบเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ ยืนทำใจอยู่พักใหญ่ก็ก้าวออกมาพร้อมกับกะละมังใส่น้ำ และผ้าขนหนูผืนเล็กสีขาว

หล่อนมาหยุดยืนที่ขอบเตียงด้วยท่าทางเก้ๆ กังๆ จนคนที่นอนรออยู่บนเตียงหงุดหงิด

“จะทำอะไรก็รีบทำสักทีสิ ฉันจะได้พักผ่อน พรุ่งนี้ฉันมีประชุมแต่เช้าด้วย”

“ค่ะ”

หล่อนรีบวางกะละมังกับผ้าขนหนูสีขาวบนหัวเตียง ก่อนจะก้าวขึ้นมานั่งบนเตียง มือเล็กสั่นเทายื่นไปแตะที่หน้าอกกว้างที่หล่อนเคยลูบไล้มาด้วยนิ้วมือหลายครั้ง รู้ดีว่ามันแน่นหนั่นด้วยกล้ามเนื้อขนาดไหน หัวใจของหล่อนสั่นเทา

“เธอจะทำอะไร”

“เอ่อ...ต้องถอดเสื้อผ้าน่ะค่ะ”

หล่อนได้ยินเขาถอนหายใจออกมา และหลับตาลง “เอาให้เต็มที่ จะทำอะไรฉันก็เชิญ”

“งั้นแพง...ขออนุญาตนะคะ”

“อืม”

กระดุมเสื้อนอนถูกปลดทีละเม็ดด้วยนิ้วมือเรียวแสนเงอะงะของพะแพงจนหมดทุกเม็ด ก่อนที่สาบเสื้อจะแยกกว้างออกจากกัน แผงอกที่มีไรขนสีเข้มขึ้นอยู่มากมายสะท้อนเข้ามาในดวงตา ริมฝีปากของหล่อนแห้งเป็นขุย ลำคอแห้งผาก น้ำลายเหนียวเป็นยาง มือเล็กสั่นเทายิ่งขึ้น เมื่อสายตามองตามไรเส้นขนที่มุดหายเข้าไปในขอบกางเกงนอนสีเดียวกับตัวเสื้อ

หล่อนจะทำใจมองมันโดยที่ไม่รู้สึกร้อนฉ่าได้ไหมนะ

“จะแก้ผ้าฉันก็รีบๆ สิ ฉันเพลียอยากจะนอนเต็มที่แล้ว”

“เอ่อ...ค่ะ”

หล่อนไม่มีทางเลือก ในที่สุดนิ้วเรียวก็ต้องแตะไปที่ขอบกางเกง แต่ก็แตะอยู่อย่างนั้นเพราะไม่กล้าพอที่จะรูดมันเลื่อนลงไปเสียที จนเดมอนต้องจัดการกระชากกางเกงนอนผ่านสะโพกลงไปแทนด้วยความรำคาญ

“ก็แค่นี้แหละ”

หน้าของหล่อนร้อนฉ่าราวกับมีใครเอาก้อนถ่านไฟมาถู ช่องท้องกรีดร้องด้วยความทรมาน หยาดความเสน่หาไหลคลอออกมาชุ่มฉ่ำที่กลีบนางจนน่าอับอาย

ท่อนชายของเขามันไม่ได้หลับใหลหรือแสดงท่าทางอ่อนเพลียเหมือนกับเจ้าของมันเลย แต่กลับแสดงความอหังการ หื่นกระหาย ด้วยการผงกหัวชูชันมองหล่อน

หล่อน...ร้อน...

สายตาที่เปิดเผยทุกความรู้สึกของพะแพงที่จ้องมองเจ้าท่อนเนื้ออวบใหญ่ของเขา ทำให้เดมอนร้อนฉ่าขึ้นมาทั้งๆ ที่กำลังจับไข้สูง กรามแกร่งขบกันแน่น พยายามควบคุมตัวเอง

“อยากกินฉันเหรอ”

“เอ่อ...เปล่าค่ะ”

หล่อนรีบรูดกางเกงนอนลงไปตามช่วงขาทรงพลัง และดึงมันออกจากกายของเดมอนมือไม้สั่น จากนั้นก็รีบกระวีกระวาดคว้าผ้าขนหนูชุบน้ำมาซับที่เนื้อตัวของเขา

“เช็ดให้ทั่วนะ เน้นที่ไอ้จ้อนฉันด้วย”