นางบำเรอก้นครัว ชุด Sweet temptations นิยาย บท 44

“ตายแล้ว นายน้อย...ทำไมเปียกแบบนี้ล่ะคะ”

ป้ามิเชลล์อุทานอย่างตกใจเมื่อเห็นสภาพของเดมอน และก็ต้องตกใจมากขึ้นไปอีกเมื่อเห็นพะแพงก็เปียกชุ่มไม่ต่างกัน

“ฝนตกน่ะครับ ก็เลยเปียก” ชายหนุ่มตอบห้วนๆ ก่อนจะหันไปสั่งพะแพง

“เธอรีบขึ้นไปอาบน้ำอาบท่าซะ แล้วอย่าลืมสระผมด้วยล่ะ ไม่สบายขึ้นมาแล้วจะลำบากฉันอีก”

“ค่ะ” พะแพงก้มหน้ารับคำสั่ง ก่อนจะเดินตัวสั่นเทาหายขึ้นบันไดไป

ป้ามิเชลล์มองตามไปจนลับตา ก่อนจะหันมาถามเจ้านายของตัวเองที่ตัวเปียกปอนไม่ต่างจากพะแพง

“นายน้อยก็ต้องรีบไปอาบน้ำสระผมนะคะ”

“ผมแข็งแรง ไม่เป็นอะไรหรอกครับ”

“แต่ตอนเด็กๆ นายน้อยถูกฝนทีไรก็ป่วยทุกที เชื่อป้าเถอะนะคะ ขึ้นไปอาบน้ำก่อนเถอะค่ะ” ความเป็นห่วงเป็นใยของป้ามิเชลล์ทำให้เดมอนเกรงใจ

“ครับ”

เดมอนเดินขึ้นชั้นบนไปแล้ว ป้ามิเชลล์ก็อดที่จะบ่นกระปอดกระแปดออกมาไม่ได้

“ก็รู้ว่าตัวเองโดนฝนแล้วป่วยทุกที ก็ยังยอมให้ตัวเองเปียกฝนอีก มันน่าตีนักนะนายน้อย”

คืนนี้ต่างไปจากเดิม เมื่อเดมอนไม่คุกคามร่างกายของหล่อนอย่างที่เคยทำก่อนนอน แต่กลับกล่าวราตรีสวัสดิ์ห้วนๆ และล้มตัวลงนอนทันที

หล่อนควรจะดีใจที่ไม่ถูกรบกวนด้วยร่างกายขนาดมหึมาของเขา แต่กลับรู้สึกน้อยใจขึ้นมาเสียอย่างนั้น กลีบปากอิ่มเม้มแน่นจนเป็นเส้นตรง ก่อนจะล้มตัวลงนอนบ้าง หันหลังให้กับเขา แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่อาจข่มตาหลับลงได้

หรือว่าหล่อนเสพติดสัมผัสของเดมอนไปแล้วนะ?

สิ่งที่คิดมันคือเรื่องน่าหวาดกลัวเหลือเกิน เพราะรู้ดีว่าตัวเองกับเดมอนไม่มีทางอยู่ด้วยกันยืดยาวไปชั่วชีวิต ถึงแม้เขาจะจดทะเบียนสมรสกับหล่อนแล้ว แต่นั่นก็เพราะเขามีแผนการที่จะฉกชิงวินเซนต์เอาไว้แต่เพียงผู้เดียว อีกไม่นานพอหล่อนหมดประโยชน์ เขาก็จะเขี่ยหล่อนทิ้งเหมือนกับที่เคยทำมาในอดีต

หยาดน้ำตาไหลคลอออกมา และมันก็ทำให้หล่อนนอนไม่หลับ ขยับตัวไปมายุกยิกบนเตียง จนท่อนแขนบังเอิญไปชนเข้ากับต้นแขนของคนที่นอนหลับนิ่งอยู่ และนั่นก็ทำให้หล่อนต้องรีบชักแขนออกห่างแทบไม่ทัน เมื่อสิ่งที่หล่อนสัมผัสร้อนจัดไม่ต่างจากไฟ

หล่อนตั้งสติ ยื่นมือไปสัมผัสตัวของเดมอนอีกครั้ง และคราวนี้ก็รู้ว่าสิ่งร้อนๆ ราวกับไฟเมื่อครู่นี้ก็คือผิวเนื้อของชายหนุ่มนั่นเอง ทำไมเขาถึงตัวร้อนแบบนี้นะ

พะแพงผุดลุกขึ้นนั่ง กระตุกเชือกที่โคมไฟหัวเตียงจนมันสว่างสลัวขึ้น จากนั้นก็เลื่อนสายตาไปจับจ้องใบหน้าหล่อเหลาของคนที่นอนหลับตานิ่งด้วยความแปลกใจระคนเป็นห่วง

มือเล็กยื่นไปอังที่หน้าผากกว้างอีกครั้ง และความร้อนฉ่าที่หลังมือได้รับก็ทำให้หล่อนมั่นใจแล้วว่าเดมอนไม่สบาย

“นายน้อย...”

ความห่วงใยทำให้สมองของหล่อนวิ่งวนเพื่อหาทางช่วยให้คนตัวโตทุเลาจากอาการไข้สูงที่กำลังได้รับอยู่ เท้าบอบบางก้าวลงจากเตียง แล้วรีบออกไปจากห้องเพื่อไปหยิบยามาให้เขา

“คุณแพตตี้ทำอะไรคะ”

เสียงเรียกจากป้ามิเชลล์ทำให้พะแพงที่กำลังก้มๆ เงยๆ ค้นหายาอยู่ต้องหันไปมอง ก่อนจะถามขึ้นด้วยความแปลกใจ

“แพงมาหายาน่ะค่ะ ว่าแต่คุณแม่บ้านใหญ่ยังไม่นอนอีกเหรอคะ”

“ยังหรอกค่ะ เป็นห่วงนายน้อย นอนไม่หลับ”

ป้ามิเชลล์เดินเข้ามาหยุดใกล้ๆ และก็มองเห็นยาในมือของหญิงสาว จึงพูดขึ้นด้วยความเป็นห่วง

“นึกอยู่แล้วเชียวว่าจะต้องเป็นแบบนี้”

คิ้วโก่งสวยตามธรรมชาติของพะแพงเลิกสูง “คุณแม่บ้านใหญ่พูดเหมือนรู้เลยนะคะว่านายน้อยกำลังป่วย”

“ก็ต้องรู้สิคะ ในเมื่อนายน้อยไม่ถูกกับฝนมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว โดนทีไรก็จับไข้ทุกที ป้าก็เตือนตลอด แต่เมื่อตอนเย็นก็เปียกกลับมาจนได้”

สีหน้าของพะแพงเต็มไปด้วยความละอายใจ “เพราะแพงที่ทำให้นายน้อยโกรธ นายน้อยก็เลยตากฝนลงไปต่อว่าแพง...” คนพูดน้ำตาคลอเบ้า

ป้ามิเชลล์ถอนหายใจออกมาแผ่วเบา “นายน้อยอาจจะโกรธอยู่บ้าง แต่ก็ไม่เท่ากับความเป็นห่วงที่มีต่อคุณแพตตี้หรอกค่ะ” ป้ามิเชลล์เปลี่ยนสรรพนามเรียกหล่อนมาหลายครั้งแล้ว และถึงแม้หล่อนจะอยากให้เรียกเหมือนเดิมแต่ก็รู้ดีว่าเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้

“นายน้อย...เป็นห่วงแพงเหรอคะ”

“นี่คุณแพตตี้ไม่รู้จริงๆ เหรอคะ”

หล่อนส่ายหน้าไปมา ก่อนจะระบายยิ้มเศร้าหมอง “แพงว่าคุณแม่บ้านใหญ่เข้าใจผิดแล้วล่ะค่ะ นายน้อยก็แค่โมโหที่แพงกลับบ้านช้า ก็เลยออกไปตามหา แล้วบังเอิญฝนตกลงมาพอดี มันก็แค่นี้เองค่ะ”

คนที่ถอนหายใจไปแล้วคราวนี้ถอนหายใจแรงหนักยิ่งขึ้น “ถ้าคุณแพตตี้ได้เห็นสีหน้าและท่าทางของนายน้อยตอนที่กลับมาบ้านแล้วรู้ว่าคุณยังไม่กลับมา คงจะไม่คิดแบบนี้หรอกค่ะ”

หล่อนรับฟังเงียบๆ แต่ก็ไม่ได้คล้อยตามแม้แต่น้อย เพราะมั่นใจในสิ่งที่ตัวเองมองเห็นมากกว่า

“งั้นแพงขอตัวเอายาขึ้นไปให้นายน้อยกินก่อนนะคะ”

“ค่ะ แล้วอย่าลืมเช็ดตัวให้นายน้อยด้วยนะคะ นายน้อยเคยมีประวัติชักเพราะไข้สูงตอนห้าขวบน่ะค่ะ”

คำเตือนที่เต็มไปด้วยความห่วงใยของป้ามิเชลล์ทำให้พะแพงสีหน้าซีดเผือด

“ถึงกับชักเลยเหรอคะ”

“ใช่ค่ะ”

“งั้นเราควรจะตามหมอดีไหมคะ”

ป้ามิเชลล์ส่ายหน้าน้อยๆ “นายน้อยกลัวเข็มมากค่ะ และไม่เคยยอมให้หมอเข้าใกล้เลย แต่นี่เป็นความลับนะคะ อย่าไปบอกนายน้อยล่ะว่าป้าพูด”